ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1445

"แด๊ดดี้ หม่ามี้!"

เถียนเถียนกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของเจียงสื้อสื้อ

เถียนเถียนที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จแล้ว บนร่างได้ประดับไปด้วยกลิ่นหอมนมของเถียนเถียน

"เถียนเถียนวันนี้เป็นเด็กดีกินข้าวหมดหรือเปล่า?" เจียงสื้อสื้อช่วยเธอจัดชุดนอน พลางเอ่ยถามออกไป

"ค่ะ เถียนเถียนยังดื่มซุปไปสองถ้วยด้วย" เถียนเถียนใช้นิ้วมือชูสองนิ้วออกมา

เจียงสื้อสื้อเผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา"งั้นเหรอ? เก่งมาก"

แล้วเธอก็มองไปทางเสี่ยวเป่า"หนูล่ะ? การบ้านทำเสร็จแล้วหรือเปล่า?"

"ทำเสร็จหมดแล้ว เอาหนังสือที่ยังอ่านไม่เสร็จเมื่อก่อนหน้านี้มาอ่านจบไปหมดแล้ว"

อันที่จริงเธอไม่ต้องถามเสี่ยวเป่าเลย ก็รู้อยู่แล้วว่าเขาที่เป็นคนเฉลียวฉลาดรู้ความจะต้องทำเรื่องของตัวเองได้ดีอยู่แล้ว

"งั้นเล่นกันอีกสักพักหนึ่ง แล้วก็ต้องขึ้นไปนอนนะ"

"ครับ/ค่ะ"

เด็กน้อยทั้งสองคนตอบกลับมาเป็นเสียงเดียวกัน จากนั้นก็ผันร่างกลับไปยังโซนเล่นเกม

มองพวกเขาทั้งสองคน สายตาของเจียงสื้อสื้อก็อ่อนโยนเสียจนเหมือนกับว่ามันจะสามารถหยดน้ำออกมาได้เลย

"หวังว่าวันเวลามันจะสามารถสงบสุขอย่างนี้ต่อไปได้จริงๆ" เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะรำพึงรำพันออกมา

จิ้นเฟิงเฉินโอบบ่าของเธอ"ได้สิ"

เจียงสื้อสื้อเอาหัวอิงไปบนไหล่ของเขา ทั้งสองคนยืนมองเด็กน้อยทั้งสองคนที่กำลังเล่นซนอยู่ตรงโซนเล่าเกมไปเงียบๆอยู่ตรงที่เดิม แสงไฟที่ค่อนข้างจะเหลืองเล็กน้อยได้ทำให้บรรยากาศภายในห้องปกคลุมไปด้วยความอบอุ่น

......

วันเวลาที่สงบสุขผ่านไปไม่กี่วัน ก็ได้ถูกจดหมายเชิญที่มาโดยไม่คาดคิดฉบับหนึ่งเข้ามาทำลายไป

"พี่ชาย งานเลี้ยงที่หลี่ซีจะจัดขึ้นในสุดสัปดาห์นี้ ได้ส่งจดหมายเชิญมาให้" จิ้นเฟิงเหราหลังจากที่อ่านจดหมายเชิญแล้วก็ได้เงยหน้าขึ้นมองไปทางจิ้นเฟิงเฉิน

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินเรียบนิ่งไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆออกมาเลย"เชิญแค่ฉัน?"

"เปล่า ยังมีฉันด้วย และในจดหมายเชิญก็ยังบอกว่าสามารถพาคู่ควงหญิงไปด้วยได้"

จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้วออกมา แล้วพูดความกังวลของตัวเองออกไป"พี่ชาย นี่คงไม่ได้เป็นงานเลี้ยงหงเหมินหรอกใช่มั้ย?"

"ถึงตอนนั้นแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะมีแต่พวกเราที่เข้าร่วมเสียหน่อย ยังมีคนอื่นอีก พวกหลี่ซีไม่กล้าทำอะไรหรอก"

ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินพูดมาอย่างนี้ จิ้นเฟิงเหราก็เบิกตากว้างออกมาด้วยความไม่คาดคิดมาก่อน"พี่ชาย พี่จะไป?"

"ไม่งั้นล่ะ?" มือทั้งสองข้างของจิ้นเฟิงเฉินกุมไว้ด้วยกัน มุมปากได้ฉีกยิ้มออกมาอย่างไม่ใส่ใจ"ไม่ไป มันจะดูเหมือนว่าพวกเราหยิ่งเกินไป"

"หยิ่งสักหน่อยมันมีอะไรไม่ดีกัน?" จิ้นเฟิงเหราพูดเยาะเสียงเย็นออกมา"กับคนที่ประสงค์ร้ายคนหนึ่งก็ต้องหยิ่งสักหน่อย"

"แต่หยิ่งเกินไป พวกเราจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดวางแผนอะไรอยู่" จิ้นเฟิงเฉินวางมือลง ริมฝีปากบางได้เริ่มขยับออกมาเบาๆ"ฉันไปเจอหลี่ซีสักหน่อย ไปดูให้ชัดว่าตกลงแล้วJRตั้งใจจะทำอะไรกันแน่"

ตอนที่พูดออกมา สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้หม่นลงเล็กน้อย ในดวงตาได้เกิดความเยือกเย็นออกมา

"โอเค งั้นฉันก็ไปด้วย"

ถึงแม้ว่าจะเป็นงานเลี้ยงหงเหมิน เขาจิ้นเฟิงเหราก็ไม่กลัว

......

เจียงสื้อสื้อได้รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะไปเข้าร่วมงานเลี้ยง จึงเอ่ยออกมาทันทีว่า"ฉันเองก็จะไปด้วย"

"ไม่ได้" จิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธออกไปแบบไม่ต้องคิดเลย

"ทำไม?" เจียงสื้อสื้อไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ให้ตัวเองไป

"ที่นั่นคนเยอะวุ่นวาย ผมกลัวว่าคุณจะไม่ชิน"

ถ้าเป็นเหตุผลอื่น บางทีเจียงสื้อสื้ออาจจะยอมรับได้ก็ได้

แต่ว่าเหตุผลนี้...

มันน่าตลกไปหน่อย