ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1450

ซูชิงหยิงตีหน้าเย็นชาออกมา ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา

เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว คริสมินก็เลิกคิ้วออกมา เริ่มคาดเดาขึ้นมา"สามารถทำให้คุณโกรธได้ขนาดนี้ นอกจากจะเกี่ยวกับจิ้นเฟิงเฉินแล้ว คงไม่มีอะไรอีกล่ะมั้ง"

จิ้นเฟิงเฉินสูดหายใจเข้าไปลึกๆ"ใช่ วันนี้ฉันเห็นเจียงสื้อสื้อ"

"แล้วต่อจากนั้นล่ะ?" คริสมินไม่เข้าใจว่าเจอเจียงสื้อสื้อแล้วมันมีอะไรให้ควรค่าให้โกรธกัน

"ฉัน..." ซูชิงหยิงอ้าปากออกมา แต่กลับไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจากตรงไหน ทำได้แค่เพียงเอ่ยออกไปด้วยความโกรธ"ถึงยังไงฉันที่เห็นว่าตอนนี้หล่อนมีความสุขได้ขนาดนี้ ในใจของฉันก็เสียใจ และโกรธขึ้นมา สิ่งนั้นเดิมทีแล้วควรจะเป็นความสุขของฉัน!"

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว คริสมินได้มีสีหน้าเยือกเย็นออกมาทันที"คุณจะบอกว่าตอนนี้คุณไม่มีความสุขเหรอ?"

"ฉัน ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้แน่นอนอยู่แล้ว" ซูชิงหยิงอยากจะอธิบายออกไป สุดท้ายก็เลือกที่จะยอมแพ้ไป"ช่างเถอะ พูดให้มากไป คุณก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันหรอก"

คริสมินจ้องมองเธออยู่สักพักหนึ่ง ทอดถอนหายใจออกไป รู้สึกจนใจอย่างมาก"ชิงหยิง ถ้าผมไม่เข้าใจความรู้สึกคุณ ผมไม่มีทางช่วยคุณแก้แค้นหรอก"

"งั้นเหรอ?" ซูชิงหยิงแสยะยิ้มเย็นออกมา"งั้นเมื่อกี้นี้ทำไมถึงต้องถามคำถามจำพวกนั้นกับฉัน?"

"ผมเพียงแค่หึงเท่านั้นเอง"

คริสมินโอบไหล่เธอแน่น จากนั้นก็ได้พูดออกมาต่อ"ผมนึกว่าคุณจะคิดว่ามีเพียงแค่คบกับจิ้นเฟิงเฉินเท่านั้นถึงจะมีความสุข"

ซูชิงหยิงเม้มริมฝีปากแน่นออกมา สีหน้ายังไม่ผ่อนคลายลงไป

"พอแล้ว ผมผิดเอง ผมไม่ควรถามคำถามอย่างนั้น" คริสมินพูดกล่อมออกไปอย่างใจเย็น

ซูชิงหยิงหันหน้ามองไปทางเขา"ขอเพียงแค่คุณช่วยฉันจัดการกับเจียงสื้อสื้อ ฉันจะยกโทษให้คุณ"

คริสมินหลุดเสียงหัวเราะออกมา"ผมไม่ได้ช่วยคุณอยู่ตลอดหรือไง?"

"ยังไม่พอ" ซูชิงหยิงเอ่ยออกมาอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน"ตอนนี้เจียงสื้อสื้อมีความสุขมาก ฉันแค่อยากให้หล่อนได้มีความเจ็บปวดให้มาก!"

คริสมินพยักหน้าออกมา"โอเค เอาตามที่คุณว่ามาทั้งหมดแล้วกัน"

"งั้นคุณเตรียมที่จะลงมือเมื่อไหร่?" ซูชิงหยิงถามออกมา

คริสมินปล่อยเธอไป ลังเลอยู่สักพักหนึ่ง"ช่วงนี้ยุ่งกับการจัดการจิ้นกรุ๊ปอยู่ตลอด ทางเจียงสื้อสื้อแท้จริงแล้วผมก็มีการปล่อยปละละเลยไปบ้าง"

"ปล่อยปละละเลย?" ซูชิงหยิงยิ้มเย็นออกมา"ไม่เป็นไร ก็ให้มันเจ็บปวดเร็วขึ้นหน่อย"

"เพราะเรื่องเมื่อก่อนหน้านี้ จิ้นเฟิงเฉินจึงปกป้องเจียงสื้อสื้อกับลูกทั้งสองคนอย่างดี ถ้าพวกเราจะลงมือ คงจะมีระดับความยากขึ้นแน่นอน"

ซูชิงหยิงพอได้ยินแล้ว ก็ร้อนใจขึ้นมา"ฉันไม่สน ฉันจะต้องทำให้เจียงสื้อสื้อเจ็บปวดไปชั่วชีวิตให้ได้!"

ขอเพียงแค่นึกถึงภาพแสนอบอุ่นของเจียงสื้อสื้อกับลูกขึ้นมาแล้ว เธอก็รู้สึกไม่ดีไปหมดทั้งร่าง

เธออยากจะเห็นสภาพที่เจียงสื้อสื้อเจ็บปวดเสียจนใจจะขาด

"อันที่จริงมีเรื่องหนึ่งที่ผมไม่เคยบอกคุณเลย" คริสมินพูด

ซูชิงหยิงย่นคิ้วออกมา"เรื่องอะไร?"

"ช่วงนี้ผมค้นพบว่ายังมีคนอื่นกำลังลอบพุ่งเป้าไปที่เจียงสื้อสื้ออยู่ลับๆ"

"ใคร?"

"ตอนนี้ตัวตนของอีกฝ่ายยังไม่ชัดเจน"

"ฮ่าๆๆ..." จู่ๆซูชิงหยิงก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา"ในที่สุดก็มีคนที่เหมือนกับฉัน ไม่อาจทนเห็นเจียงสื้อสื้อนังแพศยาคนนั้นมันได้ใจขึ้นมาได้"

"ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่พวกเราก็สามารถใช้ประโยชน์จากตรงนี้ได้" มุมปากของคริสมินแสยะยิ้มมืดครึ้มออกมา

"ได้" ซูชิงหยิงยิ้มเย็นออกมา"เพื่อผู้หญิงคนเดียว ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ของจิ้นเฟิงเฉินคงต้องปวดหัวไปหมดแหละมั้ง"

"ยังโกรธอยู่หรือเปล่า?" คริสมินถาม

ซูชิงหยิงส่ายหน้าออกมา"ไม่โกรธแล้ว ขอเพียงแค่ฉันได้คิดว่าบนโลกนี้ยังมีคนที่มีเป้าหมายเหมือนกับฉัน ในใจมันก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว"

สิ่งที่สำคัญกว่านั้นก็คือ วันเวลาต่อจากนี้ไปของเจียงสื้อสื้ออย่าได้คิดจะผ่านไปได้ด้วยดีเลย

......

ตั้งแต่หลังจากที่งานเลี้ยงวันนั้นได้สิ้นสุดลง JRกรุ๊ปก็ไม่ได้เสนอที่จะร่วมงานมากับจิ้นกรุ๊ปอีกเลย ไม่มีความเคลื่อนไหวราวกับแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้กันมาก่อน

"พี่ชาย หลี่ซีคนนั้นหมายความว่าอะไรกันแน่?

ช่วงที่ไม่มีความเคลื่อนไหวหลายวันมานี้ ทำให้ภายในใจของจิ้นเฟิงเหราได้รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย