ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1452

จิ้นเฟิงเหราเห็นพี่ชายของเขาไม่ได้ใส่ใจ จึงไม่ได้พูดอะไรอีก

ตอนที่เขาหันหลังจะจากไปนั้น จู่ๆ นึกขึ้นได้ทันใด จึงชะงักเท้าขึ้น แล้วหันหน้าไปมองจิ้นเฟิงเฉินที่กลับไปวุ่นอยู่กับการทำงานอีกครั้ง

"พี่ วันนี้พี่สะใภ้นัดพี่ไปตรวจร่างกายด้วยกันไม่ใช่เหรอ"

จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้าขึ้น "ใช่ ทำไมเหรอ"

สองวันก่อนหน้านั้นสื้อสื้อได้นัดกับเขาไว้ว่าวันนี้จะไปหาโม่เหยียเพื่อตรวจร่างกาย

"เปล่า แค่กลัวว่าพี่จะลืม"

นี่มันสำคัญยิ่งกว่าJRกรุ๊ปอะไรนั่นอีก

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้ามองนาฬิกาข้อมือครู่หนึ่ง มุมปากผุดรอยยิ้มจางๆ "ถึงเวลาแล้ว"

เมื่อพูดจบเขาก็ลุกขึ้น "พี่จะออกไปละ เรื่องในบริษัทก็ฝากนายด้วยแล้วกัน"

"พี่ สบายใจได้เลย"

จิ้นเฟิงเหรายิ้มและก็เดินออกไปจากห้องทำงานพร้อมกับเขา

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าไปที่ห้องทำงานของเจียงสื้อสื้อ เมื่อเห็นเขา เจียงสื้อสื้อที่ยุ่งมาตลอดทั้งช่วงเช้าถึงนึกขึ้นได้เรื่องที่จะไปตรวจร่างกาย

"ยุ่งจนเกือบลืมไปเลย" เจียงสื้อสื้อพลางเก็บโต๊ะพลางยิ้มแหยให้เขา

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มเบาๆ "ไม่รีบ"

เจียงสื้อสื้อสะพายกระเป๋าแล้วเดินมาที่ข้างตัวเขา คล้องแขนของเขาไว้ ยิ้มแล้วกล่าว:"ไปกันเถอะ"

หลังจากมาถึงสถาบันวิจัย โม่เหยียกับหานยู่ที่รอพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว ได้รีบเข้ามาต้อนรับทันที

ทั้งสองคำนับอย่างนอบน้อม "คุณชาย คุณหญิง"

"เตรียมพร้อมหรือยัง" จิ้นเฟิงเฉินกล่าวถาม

โม่เหยียพยักหน้า "เตรียมพร้อมแล้วครับ รอแค่ท่านมา"

"ไม่นานผมก็ออกมา" จิ้นเฟิงเฉินตบมือเจียงสื้อสื้อเบาๆ เพื่อปลอบเธอ เกรงว่าถ้าตรวจนานเกินไปเธอจะเป็นห่วง

เจียงสื้อสื้อยิ้ม "ฉันรู้ค่ะ พวกคุณเข้าไปเถอะ ฉันจะรออยู่ด้านนอก"

ส่งพวกเขาเข้าไปข้างในห้องวิจัยด้วยสายตาแล้ว เจียงสื้อสื้อก็เดินมานั่งลงบนโซฟาที่อยู่ข้างๆ

เธอเงยหน้าขึ้นมองไปยังประตูที่ปิดสนิท สองมือกุมเข้าด้วยกันอย่างเป็นกังวล

เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ ความจำเฟิงเฉินก็ยังไม่ฟื้นคืนปกติ

ตอนแรกได้ทานยาที่พวกโม่เหยียทำการวิจัยออกมา ทำให้จำเรื่องราวบางอย่างได้ แต่ก็จำได้เพียงเลือนราง

หลังจากนั้นก็ไม่ได้ผลอีกเลย

และที่มาตรวจร่างกายวันนี้ ก็เพื่ออยากจะมาตรวจดูว่ามีความผิดปกติตรงไหน หรือว่าร่างกายของเฟิงเฉินมีอะไรที่ทำให้ไม่สามารถฟื้นฟูความจำได้

เจียงสื้อสื้อสูดลมหายใจเข้าแรงๆ แล้วค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออก

ในใจเธอก็ยังเป็นกังวล

จะฟื้นหรือไม่ฟื้นความทรงจำไม่ได้สำคัญขนาดนั้นแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสุขภาพของเฟิงเฉิน

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ประตูห้องทดลองได้เปิดออก

เจียงสื้อสื้อจึงลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินเข้าไป

"เฟิงเฉิน"

เธอจับมือของเฟิงเฉินและรีบร้อนถามขึ้น :"เป็นอย่างไรบ้าง"

ไม่รอให้เฟิงเฉินตอบ โม่เหยียได้ตอบขึ้น:"คุณหญิง ร่างกายของคุณชายนั้นแข็งแรงดี ไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง"

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจโล่งอก ยิ้มแล้วกล่าวขึ้น :"อย่างนั้นก็ดี"

"แต่พวกเราจะอยากจะรู้ว่าการวิจัยผิดพลาดตรงไหน ถึงทำให้คุณชายไม่สามารถฟื้นฟูความจำได้เสียที" หานยู่กล่าวเสริม

"สื้อสื้อ ขอโทษ" จิ้นเฟิงเฉินมองเธอด้วยใบหน้าขออภัย

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า "ไม่เป็นไร สุขภาพของคุณสำคัญกว่าสิ่งใด"

เธอพลางพูดพลางเอื้อมมือไปจับประกบกับนิ้วมือของเขา แล้วมองเขาอย่างลึกซึ้ง "ขอเพียงมีคุณอยู่ข้างๆ ฉันก็เพียงพอแล้ว"

"สื้อสื้อ" ความซาบซึ้งเปี่ยมล้นไปทั้งใจ จิ้นเฟิงเฉินโอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

กอดไว้แน่น ราวกับอยากให้ร่างของเธอกลายเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับตัวเอง