ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 156

บทที่ 156 แผนลับในใจ

คำพูดเหยียดหยามพรั่งพรูออกมาจากปากคนตรงหน้า แววตาเจียงสื้อสื้อหม่นแสงลง เธอรู้ว่าตอนนี้หันจิ้งคงจะรู้สึกหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะยอมให้ใครมารังแกได้ง่ายๆ

เจียงสื้อสื้อยกยิ้มเย็น ก่อนจะเอ่ยปากว่า:"แล้วใครเป็นคนกำหนดล่ะว่าถ้าโปรเจกต์จบลงแล้วจะไปไหนมาไหนกับลูกค้าไม่ได้? หันจิ้ง ที่ฉันทำได้เพราะฉันพึ่งความสามารถตัวเองล้วนๆ แค่ตัวเองไม่มีปัญญาก็เกินพอแล้ว ยังจะรำไม่ดีโทษปี่โทษกลองอีก"

พูดเสร็จเจียงสื้อสื้อก็ไม่รอให้อีกฝ่ายประเคนเอกสารข้อมูลให้อีก เธอไปขอแบบแพลนคร่าวๆกับซูซานเองทีเดียว จากนั้นก็กลับมานั่งทำงานตรงที่ของตัวเองต่อ

คนอื่นๆเองก็คิดว่าหันจิ้งใช้อารมณ์ตัดสินมากไปหน่อย เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นเพราะอิจฉาเจียงสื้อสื้อแน่ๆ ซ้ำยังไม่มีใครเข้าข้างอีก หันจิ้งจึงทำได้เพียงสงบปากสงบคำและนั่งลงอย่างแค้นเคืองใจ

เธอขบกัดฟันไว้แน่น คนรับผิดชอบของ SR กรุ๊ปคนนี้ไกล่เกลี่ยยากมาก เธอไม่เชื่อหรอกว่ายัยเจียงสื้อสื้อนั่นจะทำได้ คอยดูเถอะ ถึงตอนนั้นแล้วเธอจะหัวเราะเยาะยัยนั่นให้ฟันร่วงไปเลย

.......

ตอนเย็นหลังเลิกงานเจียงสื้อสื้อก็ให้พ่อบ้านมาส่งเสี่ยวเป่าที่บริษัททีเดียว เมื่อเสี่ยวเป่ามาถึงแล้วเธอก็พาเด็กน้อยไปที่จิ้นซื่อกรุ๊ปต่อ

พรุ่งนี้เธอต้องเดินทางไปต่างประเทศแล้ว ฉะนั้นก็ปล่อยเสี่ยวเป่าอยู่ที่เธอคนเดียวไม่ได้

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินรู้ว่าเจียงสื้อสื้อกำลังจะมา เขาก็ให้ผู้ช่วยตัวเองลงไปรับเธอและเสี่ยวเป่าขึ้นมาทันที เจียงสื้อสื้อจูงมือเสี่ยวเป่าเดินตามหลังผู้ช่วยและขึ้นลิฟต์ส่วนตัวไปยังชั้นบน

......

หน้าห้องทำงานของจิ้นเฟิงเฉินเป็นที่ทำงานของเลขาพอดี จากที่ไม่ไกลนัก แววตาของซูชิงหยิงหม่นแสงลงทันทีเมื่อเห็นเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฎตัสขึ้นตรงหน้าลิฟต์

เจียงสื้อสื้อ ผู้หญิงคนนั้นมาทำอะไรที่นี่?

เห็นเสี่ยวเป่าที่ถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนของเจียงสื้อสื้อ และภาพที่ทั้งคู่กำลังหัวเราะพูดคุยกัน ถ้าคนไม่รู้มาเห็นก็คงจะคิดว่าพวกเขาเป็นแม่ลูกกันแน่ๆ แววตาของซูชิงหยิงพลันเผยแววเยือกเย็น

นังแพศยานี่จะมาอ่อยจิ้นเฟิงเฉินอีกแล้วสินะ ทำไมเสี่ยวเป่าถึงได้ดูชอบมันนัก? และที่สำคัญคือทำไมมันถึงขึ้นลิฟต์ส่วนตัวขึ้นมาเหยียบที่นี่ได้? ยัยผู้หญิงนี่มันสิทธิ์อะไรกัน ซูชิงหยิงกำปากกาในมือไว้แน่น เธอรู้สึกอิจฉาริษยาจนแทบคลั่ง

เธอมองเจียงสื้อสื้อเดินเข้าไปในห้องทำงานของจิ้นเฟิงเฉิน ส่วนตัวเองก็ทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่ข้างนอกอย่างเจ็บใจ

.......

เมื่อเจียงสื้อสื้อกับเสี่ยวเป่ามาถึง จิ้นเฟิงเฉินก็วางแฟ้มงานในมือลง พลันสั่งให้ผู้ช่วยเอากาแฟมาให้ ก่อนจะเอ่ยปากถามว่า:"ทำไมอยู่ๆถึงมาได้?"

จิ้นเฟิงเฉินรู้ดี ว่าถ้าไม่ใช่เพราะมีเรื่องอะไร เจียงสื้อสื้อก็ไม่มีทางมาหาเขาถึงที่นี่

เจียงสื้อสื้อมองเสี่ยวเป่าพลางตอบว่า:"พรุ่งนี้ฉันต้องออกเดินทางไปที่นิวยอร์กน่ะ ก็เลยดูแลเสี่ยวเป่าไม่ได้"

สิ้นเสียง ยังไม่ทันรอให้จิ้นเฟิงเฉินได้พูดอะไร เสี่ยวเป่าก็เอ่ยน้ำเสียงอาลัยอาวรณ์ว่า:"อ้าว? คุณน้าสื้อสื้อจะไปต่างประเทศเหรอครับ? แล้วจะไปกี่วันเหรอครับ?"

เสี่ยวเป่าคิดว่าตัวเองจะได้อยู่กับเจียงสื้อสื้อนานกว่านี้ซะอีก คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเดินทางไปต่างประเทศซะงั้น.....ฮือ เสียใจจนอยากจะร้องไห้

เจียงสื้อสื้อลูบหัวทุยของเสี่ยวเป่าพลันเอ่ยว่า:"น้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ต้องรอให้เรื่องทางนั้นจัดการเสร็จก่อนถึงจะกลับมาได้ แต่น้าจะรีบกลับมานะ"

เสี่ยวเป่าพยักหน้าอย่างว่าง่าย แต่ใบหน้าเล็กกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

จิ้นเฟิงเฉินเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยปากถามว่า:"ทำไมถึงได้กะทันหันแบบนี้?"

"บริษัทเพิ่งตัดสินใจเองน่ะ" เจียงสื้อสื้อตอบ

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า พลันเอ่ยถามต่อว่า:"กินข้าวหรือยัง? ไปกินด้วยกันไหม?"