ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 157

บทที่ 157 เขาต้องชอบพี่แน่ๆ

เช้าวันต่อมา เจียงสื้อสื้อก็มาถึงสนามบินพร้อมกับเพื่อนร่วมงานสวีหน้า สวีหน้าคือพนักงานที่ถูกซูซานส่งมาเป็นผู้ช่วยชั่วคราวให้กับเจียงสื้อสื้อ

ทั้งคู่ขึ้นเครื่องฯแล้วหาที่นั่งตัวเองที่ระบุไว้บนตั๋ว ก่อนที่เจียงสื้อสื้อจะเห็นเงาร่างที่คุ้นตาของใครบางคน พลันเอ่ยเรียกอย่างตกใจว่า:"รุ่นพี่ลู่"

ลู่เจิงที่กำลังก้มอ่านหนังสือพิมพ์อยู่เงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

"สื้อสื้อ! นี่เธอ......" ลู่เจิงตาลุกวาว

เจียงสื้อสื้อยิ้มเสียงขำ:พอดีฉันมีงานน่ะ นี่เพื่อนร่วมงานฉันสวีหน้า แล้วรุ่นพี่ล่ะ? ไปทำงานเหมือนกันเหรอ?"

"อืม" ลู่เจิงพยักหน้า:"บริษัทที่ต่างประเทศมีปัญหานิดหน่อย ก็เลยต้องรีบไปจัดการน่ะ"

"งั้นเหรอ? บังเอิญจังเลยนะ ที่ได้ขึ้นเครื่องฯเที่ยวเดียวกัน แถมที่นั่งเรายังใกล้กันอีก"

"นั่นสิ! ทีนี้ฉันก็ไม่ต้องกังวลว่าตัวเองจะเบื่อแล้ว"

ลู่เจิงมองเจียงสื้อสื้อด้วยสายตาอ่อนโยน ตอนนี้เขาก็ยังคงอึ้งไม่หาย โชคชะตาช่างน่ามหัศจรรย์จริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะโชคดีได้เจอกับคนที่ตัวเองชอบ

เจียงสื้อสื้อแต้มยิ้ม ก่อนจะนั่งลงตรงที่นั่งข้างๆ

กว่าจะถึงจุดหมายก็ต้องใช้เวลาในการเดินทางประมาณสิบกว่าชั่วโมง เจียงสื้อสื้อพูดคุยกับลู่เจิงสักพัก ก่อนจะเริ่มง่วนอยู่กับงานต่อ

โปรเจกต์แพลนเมื่อคืนเธอดูไปแล้วคร่าวๆ แต่ยังไม่ได้ลงรายละเอียดมากนัก ดังนั้นเธอจึงต้องรีบลงมือเขียนให้เร็วที่สุด

ลู่เจิงที่นั่งถัดจากเจียงสื้อสื้อรู้จักกับ SR กรุ๊ปพอดี เขาจึงอธิบายถึงความเป็นไปเป็นมาของบริษัทนี้ให้เจียงสื้อสื้อฟังคร่าวๆ

พวกเขาพูดคุยกัน เจียงสื้อสื้อพลางกำหนดทิศทางโปรเจกต์แพลนจากข้อมูลที่ได้รับฟังมาประกอบไปด้วย

แม้ว่าตอนนี้จะยังเป็นเพียงแค่แบบแพลนคร่าวๆ แต่ถ้าเสร็จสมบูรณ์แล้วก็น่าจะไม่ได้แย่ไปไหน ผนวกกับมีลู่เจิงคอยแนะนำอยู่ข้างๆ จึงยังถือได้ว่าผ่านไปอย่างราบรื่น

กระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไปเจ็ดแปดชั่วโมง เจียงสื้อสื้อก็ทำเสร็จไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว

ลู่เจิงเห็นท่าทางตั้งอกตั้งใจของเจียงสื้อสื้อแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้

"รู้จักกับเธอมานานขนาดนี้ถึงเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเธอจะเป็นพวกบ้างาน หยุดพักสักแป๊บเถอะ มากินข้าวก่อน"

เจียงสื้อสื้อยิ้ม:"ก็ต้องขอบคุณรุ่นพี่แหละค่ะที่คอยช่วยแนะนำฉัน ไม่งั้นจนถึงตอนนี้ฉันก็คงยังไม่ได้ลงมือทำแน่ๆ"

ลู่เจิงเองก็ไม่เกรงใจ พลันเอ่ยปากยิ้มๆว่า:"ถ้าจะขอบคุณฉันก็เลี้ยงข้าวฉันหลังจากถึงอเมริกาเลยเป็นไง ถึงตอนกลางวันฉันจะค่อนข้างยุ่ง แต่ตอนกลางคืนก็ยังมีเวลาว่างอยู่นะ"

"ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ขอแค่รุ่นพี่ไม่กินแพงไปจนทำให้ฉันหมดตัวก็ได้แล้วค่ะ" เจียงสื้อสื้อไม่ปฏิเสธ เพราะก็แค่กินข้าวด้วยกัน

ลู่เจิงยิ้มขำ หลังจากกินข้าวเสร็จได้ไม่นานพวกเขาก็มาถึงนิวยอร์ก

ลู่เจิงมีคนมารอรับอยู่ก่อนแล้ว ทีแรกเจียงสื้อสื้อกะจะพาสวีหน้าโบกรถไปที่โรงแรม แต่พอลู่เจิงเสิร์ชดูตำแหน่งของโรงแรมแล้วก็เอ่ยปากทันทีว่า:"พวกฉันพักอยู่ใกล้ๆกันเลย ให้ฉันส่งพวกเธอไปไหม?"

เจียงสื้อสื้อครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยตกลงว่า:"งั้นรบกวนรุ่นพี่แล้วนะคะ"

ไม่นาน เจียงสื้อสื้อกับสวีหน้าก็มาถึงที่โรงแรม ลู่เจิงเอ่ยก่อนไปว่า:"งั้นไว้ค่อยติดต่อกันอีกทีนะ มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันได้เลย ดูแลตัวเองด้วยล่ะ"

"อืม" เจียงสื้อสื้อพยักหน้า มองดูรถของลู่เจิงขับออกไปแล้วจึงจะเข้าไปในโรงแรมกับสวีหน้า

หลังจากที่ลู่เจิงไป สวีหน้าก็พลันเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า:"พี่สื้อสื้อ ประธานลู่คนนี้เนี่ยหล่อจังเลยนะ! คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเป็นรุ่นพี่ของพี่ด้วย!"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้ายิ้มขำๆ:"นั่นสินะ! ตอนนั้นที่ได้รับโปรเจกต์ของบริษัทลู่ซื่อแล้วบังเอิญเจอกันที่คาเฟ่ฉันก็เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่าเขาก็คือคนเดียวกันกับรุ่นพี่ตอนเรียนมหา'ลัย"

"อ๋อ~" สวีหน้ามองเจียงสื้อสื้อด้วยสายตามีเลศนัย ก่อนจะเอ่ยต่อว่า:"งั้นแฟนปริศนาคนนั้นของพี่ก็คือประธานลู่ใช่ไหม!"

สิ้นเสียง เจียงสื้อสื้อก็ปฏิเสธทันที