ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 158

บทที่ 158 โดนเท

เรียกได้ว่าภาพตรงหน้าทำให้สวีหน้าอึ้งสุดๆ แสดงว่าเจียงสื้อสื้อยังไม่ได้นอนมาทั้งคืนเลยเหรอเนี่ย!

สวีหน้าเริ่มเข้าใจแล้ว ว่าที่เจียงสื้อสื้อสามารถทำโปรเจกต์ใหญ่ๆสำเร็จได้ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลซะทีเดียว ก็ดูสิว่าเธอตั้งใจและเต็มที่ขนาดไหน

ตอนที่หันจิ้งยังเป็นคนรับผิดชอบโปรเจกต์นี้ สวีหน้าเองก็ตามเธอมาที่ต่างประเทศเหมือนกัน แต่พอมาถึง หันจิ้งก็เอาแต่นอนอย่างเดียว พอตื่นมาก็เอาแต่กินๆเที่ยวๆ ไม่ทำการทำงานเลยสักนิด

เจียงสื้อสื้อบิดขี้เกียจคลายเมื่อย ก่อนจะนวดเปลือกตาแล้วเอ่ยว่า:"นัดเจอกับเขาแล้วทั้งที ถ้าไม่มีอะไรติดมือไปด้วยก็แย่น่ะสิ"

"แต่พี่จะทำจนอดหลับอดนอนแบบนี้ไม่ได้นะ! ถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง?" สวีหน้าขมวดคิ้ว เขารู้ว่าเจียงสื้อสื้อจริงจังและรับผิดชอบต่องานขนาดไหน แต่ไม่คิดเลยว่าจะถึงขั้นเอาเป็นเอาตายขนาดนี้ นี่มันน่านับถือสุดๆไปเลย!

เจียงสื้อสื้อยิ้มขำ ก่อนจะเก็บของบนโต๊ะแล้วเอ่ยปากว่า:"งานเสร็จหมดแล้ว งั้นฉันขอนอนก่อนนะ ถ้าถึงเที่ยงเมื่อไหร่ก็อย่าลืมเรียกฉันตื่นล่ะ"

สวีหน้าพยักหน้า:"ได้เลย พี่รีบไปนอนเถอะ!"

"อืม"

เจียงสื้อสื้อหลับไปจนกระทั่งถึงเที่ยง ตอนเย็นเธอกับสวีหน้าก็มารออีกฝ่ายตามนัดที่ร้านคาเฟ่แห่งหนึ่งตรงไทม์สเเควร์

เวลาผ่านพ้นไปเนิ่นนาน จนเจียงสื้อสื้ออดเอ่ยปากถามสวีหน้าไม่ได้ว่า:"เธอนัดให้เขามาเจอกันกี่โมง?"

"ผู้ช่วยของผู้รับผิดชอบอีกฝ่ายบอกแค่ว่าตอนเย็นน่ะ เขาบอกว่าผู้จัดการของพวกเขางานยุ่งมาก ก็เลยกำหนดเวลาที่แน่นอนไม่ได้ บอกว่าให้เรารอที่คาเฟ่ไปก่อน พี่สื้อสื้อ ให้หนูลองโทรถามเขาดูอีกทีดีไหม?"

สวีหน้าพูดพลางหยิบมือถือออกมา ก่อนจะถูกเจียงสื้อสื้อห้ามไว้เสียก่อน

"ไม่ต้องแล้วล่ะ การไปเร่งเขาแบบนี้มันทำให้เราดูไม่มีความอดทน รออีกสักหน่อยก็ไม่เป็นไร"

สวีหน้าพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

ทั้งคู่นั่งรอต่อไป แต่ผ่านไปทั้งเย็นก็ไม่เห็นวี่แววของอีกฝ่ายเลยสักนิด

สวีหน้าเริ่มหมดความอดทน พลันเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจว่า:"พี่สื้อสื้อ หนูว่าเขาจงใจผิดนัดเราแน่เลย นี่เรากำลังโดนเทอยู่ชัดๆ"

มาถึงขนาดนี้แล้วเจียงสื้อสื้อก็ทำได้เพียงให้สวีหน้าโทรไปถามอีกที

ทว่าคำตอบที่ได้กลับมาคือผู้จัดการของพวกเขาติดธุระด่วนกะทันหัน ก็เลยมาไม่ได้ เจียงสื้อสื้อจึงต้องจำใจให้สวีหน้านัดเวลามาอีกที

สวีหน้าถอนหายใจ:"คนพวกนี้ก็จริงๆเลย มาไม่ได้ก็ไม่รู้จักโทรมาบอกสักคำ ปล่อยให้เรารอเก้อกันอยู่ได้"

เจียงสื้อสื้อยิ้มขบขัน ก่อนจะเอ่ยปลอบว่า:"เอาเถอะน่า ก็ไม่ได้รอเก้อไปเปล่าๆสักหน่อย อย่างน้อยระหว่างนั้นฉันก็แก้โปรเจกต์แพลนให้ดีขึ้นได้ละกัน"

"พี่นี่ก็มองโลกในแง่ดีเกินไปแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นหนูว่าป่านนี้ได้ระเบิดไปแล้วแหงๆ"

เจียงสื้อสื้อยิ้ม ก่อนที่ทั้งสองจะออกจากร้านคาเฟ่แล้วกลับไปที่โรงแรม

........

ระหว่างทางเจียงสื้อสื้อก็รายงานสถานการณ์กับซูซาน

ปลายสายขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยพลางเอ่ยว่า:"ลำบากเธอกับสวีหน้าแล้ว ทางฉันก็จะพยายามติดต่อไปหาอีกฝ่ายเหมือนกัน เธอคงรู้สึกแย่เลยสินะ"

"เป็นไรหรอกค่ะผู้จัดการ ฉันโอเคดี" เจียงสื้อสื้อตอบ

"อืม งั้นพวกเธอกลับไปพักก่อนกันก่อนเถอะ มีเรื่องอะไรก็อย่าลืมติดต่อมาหาฉันล่ะ"

"เข้าใจแล้วค่ะ"

หลังถูกวางสาย ภายในห้องทำงาน หันจิ้งได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่นี้หมดแล้ว ก่อนจะปริปากเอ่ยว่า:"ผู้จัดการดูสิ! ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอีกฝ่ายเอาใจยากขนาดไหน ถึงส่งเจียงสื้อสื้อไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก"

หันจิ้งเบะปาก ตัวเองทำมาตั้งเดือนหนึ่งแล้วยังทำไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับยัยเจียงสื้อสื้อนั่น