ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 159

บทที่ 159 ข้ามน้ำข้ามทะเลไปหาเมีย

จิ้นเฟิงเหราสงสัยได้ยังไม่ทันไร จิ้นเฟิงเฉินก็เอ่ยขึ้นทันทีว่า:"นายไม่ต้องไป ฉันไปเอง"

สิ้นเสียง จิ้นเฟิงเหราก็ทำหน้างง

"พี่ ปัญหาเล็กน้อยแบบนั้นผมจัดการเองก็ได้น่า ไม่ถึงกับต้องให้พี่ออกโรงเองหรอก"

หรือว่าพี่เขาจะเริ่มเห็นใจเขาแล้วงั้นเหรอ เพราะไม่อยากให้เขาต้องเหนื่อยเดินทางไปไกลก็เลยอาสาจะไปเอง หารู้ไม่ว่าในความเป็นจริงแล้วไม่ใช่แบบที่เขาคิดเลยสักนิด

ผู้ช่วยดึงเขามาแยกมาอีกทาง ก่อนจะกระซิบบอกว่า:"คุณชายรอง คุณเจียงเธออยู่ที่นิวยอร์กน่ะครับ"

สิ้นเสียง จิ้นเฟิงเหราก็เข้าใจแจ่มแจ้งขึ้นมาทันที พลันหันไปยิ้มแฉ่งกับพี่ชายตัวเอง

"ไม่เลวๆ เริ่มพัฒนาแล้วนี่! มาถึงขั้นข้ามน้ำข้ามทะเลไปหาเมียแล้ว ผมจะคอยเป็นกำลังใจให้พี่นะ!"

จิ้นเฟิงเฉินไม่สนใจน้องชายตัวแสบ กลับหันไปสั่งผู้ช่วยให้จองตั๋วเครื่องบินไปอเมริกาให้เขา ซูชิงหยิงที่กำลังจะเข้ามาส่งเอกสารก็พลันได้ยินบทสนทนาของพวกเขาพอดี

เธอชะงักฝีเท้า จิ้นเฟิงเฉินจะไปต่างประเทศงั้นเหรอ? หรือจะไปหาเจียงสื้อสื้อกันแน่?

แววตาของซูชิงหยิงหม่นแสงลง เธอกัดฟันกรอด ความอิจฉาริษยาพลันก่อตัวขึ้นภายในใจ เธอในตอนนี้จะยอมปล่อยให้จิ้นเฟิงเฉินไปต่างประเทศได้ยังไง ทว่าถึงอยากจะห้ามก็คงห้ามไม่ได้ ไม่ ถึงห้ามจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ เธอก็ต้องตามไปจับตาดูอยู่ดี ซูชิงหยิงลอบวางแผนในใจ

จิ้นเฟิงเฉินมักจะพาผู้ช่วยออกเดินทางไปด้วยเสมอ แต่ถ้าคราวนี้ผู้ช่วยมีเรื่องด่วนต้องทำกะทันหัน งั้นเธอก็อาจจะได้ไปแทนเขา

คิดได้ดังนั้นซูชิงหยิงก็โทรหาผู้ช่วยของตระกูลซู ให้เธอช่วยหาทางสกัดผู้ช่วยของจิ้นเฟิงเฉินไว้ให้ได้

.........

เย็นวันนั้น ตอนที่ซูชิงหยิงกำลังคุยงานกับจิ้นเฟิงเฉินภายในห้องทำงาน ผู้ช่วยก็ได้รับข้อความบางอย่าง ก่อนจะมารายงานกับจิ้นเฟิงเฉินว่า:"ท่านประธาน มีคนมาแจ้งผมว่าโปรเจกต์ที่เมือง B เกิดปัญหาขึ้นนิดหน่อยครับ...."

จิ้นเฟิงเฉินฟังแล้วขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย พลันเอ่ยปากว่า:"งั้นนายเป็นคนไปจัดการ"

"แต่.....นั่นก็แปลว่าท่านประธานต้องออกเดินทางไปเองคนเดียวน่ะสิครับ?" ผู้ช่วยเอ่ยด้วยท่าทีลังเลเล็กน้อย เพราะพวกเขาต้องออกเดินทางกันพรุ่งนี้เช้า ถ้าเขาไปเมือง B ก็คงไม่มีทางกลับมาทันแน่ๆ

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้อะไรอยู่แล้ว ทว่าซูชิงหยิงกลับเอ่ยขึ้นก่อนว่า:"งั้นให้ฉันไปแทนดีไหม? ฉันเองก็ไม่มีงานใหญ่อะไรอยู่ในมือพอดี"

ซูชิงหยิงกลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินจะปฏิเสธ จึงรีบเอ่ยต่อทันทีว่า:"ถ้าเกิดเผื่อมีเรื่องอะไรที่ต้องใช้ฉันขึ้นมาคุณก็จะได้ไม่ต้องลำบากไง อีกอย่างฉันเองก็เป็นเลขาคุณนี่ ใช่ไหม?"

จิ้นเฟิงเฉินครุ่นคิด ไปเมืองนอกครั้งนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือไปหาเจียงสื้อสื้อ แต่ยังไงก็ต้องจัดการปัญหาที่นิวยอร์กด้วยเหมือนกัน พาคนไปด้วยสักคนก็ดูจะสะดวกกว่าจริงๆ สุดท้ายเขาจึงไม่ได้ปฏิเสธซูชิงหยิง

ซูชิงหยิงเผยสีหน้าดีใจ ที่จริงการเดินทางไปต่างประเทศในครั้งนี้ก็ใช่ว่าจะไม่ดีซะทีเดียว เธอต้องหาโอกาสอยู่กับจิ้นเฟิงเฉินให้ได้มากที่สุด ที่สำคัญคือ จะปล่อยให้ยัยเจียงสื้อสื้อนั่นมาอ่อยผู้ชายของเธอไม่ได้เด็ดขาด

วันต่อมา หลังจากเก็บสัมภาระแล้ว จิ้นเฟิงเฉินกับซูชิงหยิงก็ขึ้นเครื่องฯไปยังนิวยอร์ก

จิ้นเฟิงเฉินยกยิ้มมุมปาก อยากรู้เสียจริงว่าถ้าเจียงสื้อสื้อเห็นเขาแล้วเธอจะทำหน้ายังไง?

ซูชิงหยิงที่นั่งอยู่ข้างๆดูออกว่าจิ้นเฟิงเฉินตอนนี้กำลังอารมณ์ดีขนาดไหน เป็นเพราะจะได้เห็นเจียงสื้อสื้อแล้วงั้นเหรอ?

ซูชิงหยิงเผยแววตาเยือกเย็นอำมหิต ทว่าเพียงชั่วครู่เธอก็เก็บซ่อนมันไว้ทันที

เธอชวนจิ้นเฟิงเฉินคุยไปเรื่อยเปื่อย แต่ผู้ชายข้างๆกลับไม่ค่อยจะสนใจในสิ่งที่พูดเธอเลยสุดท้ายซูชิงหยิงจึงทำได้เพียงเงียบปากและอยู่ของใครของมัน

ทางด้านเจียงสื้อสื้อ คืนวันนั้นหลังจากที่กินข้าวกับลู่เจิงเสร็จเธอก็กลับมาที่โรงแรม

ถึงปากจะบอกว่าให้เจียงสื้อสื้อเป็นคนเลี้ยง แต่สุดท้ายก็เป็นลู่เจิงอยู่ดีที่ควักเงินออกมาแย่งเธอจ่าย ทำเอาเธอรู้สึกเกรงใจและละอายไปด้วย

หลังกลับมาถึงที่ห้อง สวีหน้าก็พุ่งตัวเข้ามารัวคำถามใส่เธอทันที

"เป็นไงบ้างๆ ราบรื่นดีไหม? สนุกหรือเปล่า? ระหว่างพี่สองคนมีอะไรเกิดขึ้นปะ? แล้วทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนี้?"