ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 160

บทที่ 160 เกี่ยวอะไรกับเขา

ซูชิงหยิงมองตามจิ้นเฟิงเฉิน ก่อนจะเผยสีหน้าอึ้งตะลึงเล็กน้อย พลันกำหมัดแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

คิดไม่ถึงเลยว่าจิ้นเฟิงเฉินจะมาหาเจียงสื้อสื้อทันทีที่ลงจากเครื่องฯแบบนี้ เขาแคร์ผู้หญิงคนนั้นมากขนาดนั้นเลยเหรอ?

พอได้สติอีกทีจิ้นเฟิงเฉินก็ก้าวขาเดินไปก่อนแล้ว ซูชิงหยิงรีบเดินตามไปทันที

ทั้งสี่คนเจอกันหน้าทางเข้าโรงแรม เจียงสื้อสื้อเบิกตามองจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าตกใจระคนสงสัย เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? หรือว่าเธอกำลังฝันอยู่งั้นเหรอ? จิ้นเฟิงเฉินทำไมอยู่ๆถึงมาที่นี่?

เจียงสื้อสื้อรู้สึกเหลือเชื่อ ก่อนจะได้สติแล้วเริ่มทำตัวไม่ถูก

แต่พอเห็นเขาอยู่กับซูชิงหยิง เธอก็เอ่ยถามออกไปโดยไม่ทันได้คิดว่า:"คุณมาที่นี่ได้ยังไง?"

"มาทำงาน" จิ้นเฟิงเฉินตอบเสียงเรียบ ไร้ความรู้สึกใดๆ แต่เจียงสื้อสื้อรับรู้ได้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังโกรธอยู่ และเดาได้ไม่ยากว่าเพราะอะไร

จิ้นเฟิงเฉินหันไปมองลู่เจิง ลู่เจิงพลันทักทายทั้งคู่อย่างสุภาพว่า:"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ ท่านประธานจิ้น คุณซู"

ทีแรกลู่เจิงเองก็รู้สึกตกตะลึงไม่น้อยเช่นกัน

ไม่คิดเลยว่าจะจิ้นเฟิงเฉินกับซูชิงหยิงจะมาปรากฏตัวขึ้นที่นี่

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ต่างจากซูชิงหยิงที่ทักทายตอบกลับมายิ้มๆว่า:"ท่านประธานลู่ก็มาทำงานเหมือนกันเหรอคะ? ไม่คิดเลยว่าคุณจะเจอกับเจียงสื้อสื้อที่นี่ด้วย บังเอิญจังเลยนะคะ"

"ผมก็รู้สึกแบบนั้น" ลู่เจิงเอ่ยตอบเสียงขำ

เขาก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะได้เจอกับเจียงสื้อสื้อบนเครื่องบิน เมื่อกี้ก็บังเอิญเจอเธอที่ไทม์สแควร์อีก นี่คงจะเป็นสิ่งที่เขาเรียกกันว่าโชคชะตาล่ะมั้ง

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินถมึงทึงลงกว่าเดิม เจียงสื้อสื้อก็พลันปริปากเอ่ยทันทีว่า:"รุ่นพี่ ฉันว่านี่ก็ดึกมากแล้ว รุ่นพี่รีบกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ"

ลู่เจิงกับเจียงสื้อไม่ได้พักอยู่ที่เดียวกันงั้นเหรอ? จิ้นเฟิงเฉินรู้แบบนั้นแล้วก็พลันสบายใจและรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น บรรยากาศขุ่นมัวรอบตัวเขาก็ยังคงไม่หายไป

ลู่เจิงเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก เขากล่าวลา ก่อนจะหันมองจิ้นเฟิงเฉินเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไม เขารู้สึกได้ลางๆ ว่าเหตุผลสำคัญที่ทำให้จิ้นเฟิงเฉินมาที่นิวยอร์กก็คือเจียงสื้อสื้อ

ภายนอกลือกันว่อนว่าจิ้นเฟิงเฉินกำลังจะแต่งงานกับซูชิงหยิง แต่หลังจากที่ได้ติดต่อกันมาหลายครั้ง ลู่เจิงก็รับรู้ได้ว่าระหว่างเขากับเจียงสื้อสื้อต้องมีอะไรคลุมเครือเกี่ยวข้องกันแน่ๆ ความสัมพันธ์ของพวกเขาคืออะไร? ลู่เจิงสตาร์ทรถออกจากโรงแรม พร้อมกับความสงสัยที่คับคั่งอยู่ในใจ

หลังจากที่ลู่เจิงกลับไป บรรยากาศระหว่างทั้งสามคนก็เริ่มมาคุ จิ้นเฟิงเฉินพลันหันไปเอ่ยกับซูชิงหยิงว่า:"เธอไปเช็คอินก่อนเถอะ"

สิ้นเสียง ซูชิงหยิงก็ชะงักกึก นี่จิ้นเฟิงเฉินกำลังไล่เธอเพื่อจะได้อยู่กับเจียงสื้อสื้อเพียงลำพังอยู่งั้นเหรอ ซูชิงหยิงลังเลเล็กน้อย แต่ครั้งนี้เธอมาในฐานะเลขา เรื่องเช็คอินอะไรแบบนี้ก็ต้องเธอเป็นคนทำอยู่แล้ว

ท้ายที่สุดซูชิงหยิงจึงต้องพยักหน้าตอบอย่างไร้ทางเลือก เธอเหลือบมองเจียงสื้อสื้อครูหนึ่ง ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าไปข้างใน

ตอนนี้เหลือแค่จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้ออยู่สองคน จู่ๆเจียงสื้อสื้อก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่ถ้าเอาแต่เงียบก็ดูจะไม่เข้าท่า จึงเอ่ยปากถามว่า:"คุณจะมาทำงานที่นี่กี่วันงั้นเหรอ? บังเอิญจังเลยนะพักอยู่ที่เดียวกับฉันเลย"

ที่สำคัญคือ ทำไมเขาถึงไม่บอกเธอล่วงหน้าสักคำ?

"เป็นเพราะเธอพักอยู่ที่นี่ต่างหาก" จิ้นเฟิงเฉินตอบ ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงสื้อสื้ออยู่ที่นี่ แล้วเขาจะถ่อมาทำไม ส่วนจะอยู่กี่วันนั้น ก็ต้องรอดูว่าเธอจะกลับตอนไหน เธอกลับเมื่อไหร่เขาก็กลับเมื่อนั้นแหละ

"อ้อ" เจียงสื้อสื้อตอบ ก็ไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้สึกว่าเหตุผลที่จิ้นเฟิงเฉินมาที่นี่เป็นเพราะเธอมากกว่าเรื่องงาน

ไม่ใช่สิ เขามากับซูชิงหยิงนี่ จะเกี่ยวอะไรกับเธอได้ยังไง เจียงสื้อสื้อ อย่าได้คิดเข้าข้างตัวเองอีกเด็ดขาด ทุกอย่างมันเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น

ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินพูดขึ้นมาว่า:"เธอกินข้าวแล้วเหรอ?"

"อืม กินแล้ว" เจียงสื้อสื้อพยักหน้าตอบ ก่อนที่คนตรงหน้าจะถามต่อว่า:"กินกับลู่เจิงเหรอ?"