ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 166

บทที่ 166 ผมชอบเจียงสื้อสื้อจริงๆ

หลังจาก หันจิ้งเดินออกจากออฟฟิศ เพื่อนร่วมงานไม่กี่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูกำลังถกเถียงกันเรื่องนี้

“พวกแกได้ยินรึยัง! เจียงสื้อสื้อทำโครงการที่อเมริกาสำเร็จแล้ว”

“จริงไหม? หันจิ้งเดือนนึงยังทำไม่ได้เลย คาดไม่ถึงว่าเธอทำได้ง่ายๆ ขนาดนี้ เก่งจริงๆ เลย!”

“หันจิ้งใช้ไม่ได้จริงๆ เขาเป็นคนที่บริษัทใหญ่เลือกมาแท้ๆ! เหอะเหอะ”

……

หันจิ้งยืนอยู่ที่เดิม โกรธจนหน้าแดง

เธอกำมือแน่น ในใจรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนของบริษัทใหญ่แท้ๆ มาพร้อมกับซูซาน จะพูดยังไงตำแหน่งเธอเองที่อยู่ในบริษัทจิ่นซื่อก็สูงกว่าคนอื่น แต่ว่าตอนนี้......เจียงสื้อสื้อที่รับงานต่อกลับทำงานใหญ่ได้สำเร็จ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ตัวเองจะมีตำแหน่งอะไรในบริษัทที่ไหน?

ไม่ได้ เธอจะเห็นเจียงสื้อสื้อได้หน้าได้ตาต่อไปไม่ได้ หันจิ้งคิดในใจ

……

กลับมาพักที่โรงแรมสักพัก ตอนบ่าย สวีหน้าเห็นเจียงสื้อสื้อมีเรี่ยวแรงแล้ว ก็ดึงเธอออกไปเดินเล่นข้างนอก คิดว่าจะซื้อของกลับไปฝากคนอื่น

เจียงสื้อสื้อไม่ได้จะซื้อฝากใคร ในใจกลับจำเสี่ยวเป่าได้ เธอดูหุ่นยนต์ แล้วก็ซื้อให้เสี่ยวเป่า

“พี่สื้อสื้อ พี่ซื้อให้เด็กๆ เหรอคะ? บริษัทมีข่าวลือว่าพี่มีลูกแล้ว คงไม่ใช่......”

สวีหน้ามองเจียงสื้อสื้ออย่างตกใจ

“คิดอะไรน่ะ! ลูกของเพื่อน” เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างจนใจ

“อ่อ” สวีหน้าพยักหน้ารับ จู่ๆ ก็คิดขึ้นได้ว่าตระกูลจิ้นยังมีคุณขายเล็กอีกคนหนึ่ง คงไม่ได้......ทันใดนั้น แววตาของ สวีหน้าก็เปลี่ยนเป็นตกใจ

แต่ว่ายังไม่ทันได้ถามอะไรออกมา โทรศัพท์ของเจียงสื้อสื้อก็ดังขึ้น เป็นลู่เจิงที่โทรเข้ามา

ของที่เธอและ สวีหน้าจะซื้อก็เกือบครบแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาทานข้าวแล้ว ลู่เจิงบอกว่าเขาอยู่แถวนี้ บอกว่าจะพาทั้งสองคนไปทานข้าว คิดไปคิดมา เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ผ่านไปสักพัก ทั้งสามคนก็มาถึงร้านอาหาร ตอนที่เดินไปลู่เจิงก็ถามไปว่า “โครงการนั้นพวกคุณทำสำเร็จแล้วใช่ไหม?”

เจียงสื้อสื้อยังไม่ทันได้พูดอะไร สวีหน้าก็พูดอย่างภูมิใจว่า “นั่นมันธรรมดา พี่สื้อสื้อป่วยไปงานเลี้ยง สู้ขนาดนี้ถ้ายังทำไม่ได้ก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว”

ได้ยินแบบนี้ ลู่เจิงก็ขมวดคิ้วมองเจียงสื้อสื้อ

“คุณป่วยเหรอ? หนักไหมครับ?”

“เป็นลมล้มไปเลยจะไม่หนักได้ยังไง?” สวีหน้าซื่อสัตย์และพูดอย่างตรงไปตรงมาเสมอ

ได้ยินแบบนี้ ลู่เจิงก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นกว่าเดิม

เจียงสื้อสื้อรีบพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไรค่ะไม่เป็นไร รุ่นพี่ แค่เป็นหวัดแค่นั้นเอง ตอนนี้ก็เกือบหายดีแล้วค่ะ”

“จริงไหม?”

“แน่นอนสิคะ พี่ไม่เห็นเหรอว่าฉันกระโดดโลดเต้นได้แล้ว?”

ลู่เจิงเม้มมุมปาก ถึงคิดเจียงสื้อสื้อเป็นลมอยู่ในงานเลี้ยงอย่างไม่คาดคิด ยังคงรู้สึกไม่ค่อยวางใจ

ทั้งสามคนหาที่นั่งและนั่งลง สวีหน้ามองความใส่ใจของลู่เจิงในสายตา คนหนึ่งคือรุ่นพี่ที่อบอุ่นหล่อเหลา ส่วนอีกคนคือประธานที่เย็นชาแต่หล่อเหลาเช่นกัน เหอะเหอะ น่าอิจฉาพี่สื้อสื้อจริงๆ!

สวีหน้ากำลังครุ่นคิด เงาทั้งสองคนก็เดินเข้าประตูมา เธอตกใจไปสักพัก