ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 170

บทที่ 170 ใช้เวลาทั้งชีวิตมาขอบคุณผม

เจียงสื้อสื้อนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ เธอแช่อยู่ในน้ำ ในใจอดไม่ได้ที่จะเสียใจ เป็นแบบนี้ต่อไป เธอจะออกจากจิ้นเฟิงเฉินได้ยังไง

ผู้ชายคนนี้ ทำให้คนถอนตัวไม่ขึ้นจริงๆ ในหัวของเจียงสื้อสื้อสับสนวุ่นวาย พอคิดถึงวันหนึ่งพวกเขาจะต้องแยกจากกัน เขาอาจจะขอผู้หญิงคนอื่นแต่งงาน ในใจของเจียงสื้อสื้อเหมือนมีมดเป็นหมื่นๆ ตัว กำลังกัดตัวเองอย่างเจ็บปวด

กลุ้มอกกลุ้มใจไปตั้งนาน หลังจากอาบน้ำเสร็จออกมา จิ้นเฟิงเฉินก็อาบน้ำแล้วเหมือนกัน หลังจากเห็นเจียงสื้อสื้อ ก็รีบให้เธอดื่มน้ำขิงไปดับความเย็น แถมยังหาหมอมาวัดอุณหภูมิร่างกายให้เจียงสื้อสื้อ ดูว่าเธอมีตรงไหนผิดปกติบ้างไหม

เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าจิ้นเฟิงเฉินตกใจจนเกินไป ทำให้เธออดยิ้มออกมาไม่ได้

“น้อยมากเลยนะคะที่จะเห็นคุณกังวลแบบนี้!”

จิ้นเฟิงเฉินมองเจียงสื้อสื้อ เพราะว่าเป็นเธอ เขาจะไม่กังวลได้ยังไง?

เขาไม่อยากให้เธอมีอันตรายใดๆ และไม่หวังว่าจะเกิดปัญหาอะไรกับเธอ

เอาน้ำขิงยื่นให้เจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินพูดต่อว่า “ถ้าหากรู้สึกไม่สบายตรงไหน จำไว้ว่าต้องบอกผมนะครับ” เจียงสื้อสื้อพยักหน้ารับ ความจริงเธอไม่เป็นไรเลย เพียงแค่สำลักน้ำแค่นั้น จิ้นเฟิงเฉินทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่แค่นั้น

ดื่มน้ำขิงไปหนึ่งถ้วย ผ่านไปแป๊บเดียวก็มาถึงตอนกลางคืน หลังจากทานอาหารค่ำ จิ้นเฟิงเฉินก็ไปเดินเล่นกับเจียงสื้อสื้อ

เกาะเล็กๆ ตอนกลางคืนสวยงามมาก บนท้องฟ้ามีดวงดาวระยิบระยับมากมาย ข้างหูยังมีเสียงคลื่นซัดสาด นอกจากเมื่อครู่ที่ไม่ระวังจนเป็นตะคริวอยู่ในน้ำ วันนี้เจียงสื้อสื้อกลับรู้สึกว่าสบายใจจริงๆ

ทั้งสองคนหาที่นั่งลง เจียงสื้อสื้อพูดขึ้นว่า “จิ้นเฟิงเฉิน ขอบคุณนะคะ คุณรู้ไหม? นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้”

ตอนเด็กๆ เจียงสื้อสื้อเคยออกมาเที่ยวเกาะกับคุณพ่อ ตอนนั้น สมาชิกในบ้านทั้งสามคนมีความสุขมากๆ ก่อนที่เจียงนวลนวลแม่ลูกสองคนจะปรากฏตัว เจียงสื้อสื้อไม่เคยเจอความลำบากใจเลย

ตอนนั้น เธอคิดว่าตัวเองคงมีความสุขแบบนี้ตลอดไป......

จนกระทั่งแม่ลูกคู่นั้นปรากฏตัวออกมา ถูกไล่ออกจากตระกูลเจียง เจียงสื้อสื้อเจอปัญหามากมายทุกๆ วัน และแม่เป็นคนที่ประคับประคองให้เธอมีชีวิตอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้

จนกระทั่งผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวออกมา เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่าชีวิตจองเธอเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

ก็เหมือนตอนนี้ ความสบายใจแบบนี้เธอไม่รู้สึกถึงมันมานานแล้ว ถ้าหากเป็นไปได้ เธอหวังว่าทั้งสองคนจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป

จิ้นเฟิงเฉินมีรอยยิ้มจางๆ ข้างมุมปาก เขาพูดด้วยเสียงทุ้มและมีแรงดึงดูดว่า “เจียงสื้อสื้อ ถ้าอยากขอบคุณผม ก็ใช้ทั้งชีวิตของคุณมาขอบคุณผม”

ได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็ตกตะลึง ทั้งชีวิตระหว่างพวกเขาคงจะเป็นไปไม่ได้หรอก......

เธอไม่ได้พูดอะไร ถึงยังไงเธอก็รับปากอะไรกับจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ ดังนั้นทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ

ทั้งสองคนคุยกันสักพัก ไม่นานก็กลับไปพักผ่อนที่บ้านพัก

……

อีกด้านหนึ่ง ซูชิงหยิงไปหาจิ้นเฟิงเฉินที่โรงแรมตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ว่าเคาะประตูกลับไม่มีใครสนใจ โทรไปหาก็ปิดเครื่อง คนทั้งคนขาดการติดต่อไปแล้ว

ซูชิงหยิงขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้ ประตูห้องของเจียงสื้อสื้อก็ถูกเปิดออก เป็น สวีหน้า สีหน้าของเธอดูเหมือนเร่งรีบมาก

สวีหน้ามองเห็นซูชิงหยิง ลังเลไปซักพัก แต่ยังเดินเข้ามาและพูดว่า “คุณซูคะ คุณเห็นพี่สื้อสื้อไหมคะ?”