ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 171

บทที่ 171 ปีที่หายตัวไป

หลังจากถึงบ้านแล้ว สาวใช้รับกระเป๋าจากซูชิงหยิงไป เธอลากร่างที่เหน็ดเหนื่อยเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น แม่ซู ยิ้มหวานแล้วเดินเข้าไปถาม: “ชิงหยิง เป็นอะไรไป? เดินทางไปต่างประเทศกับเฟิงเฉินครั้งนี้มีอะไรคืบหน้าบ้าง? แล้วเฟิงเฉินล่ะ? เขาไม่ได้มาส่งลูกเหรอ?”

ซูชิงหยิงอ่อนล้าเพราะโดยสารเครื่องบินมาเป็นเวลานาน บวกกับเรื่องที่จิ้นเฟิงเฉินออกไปพร้อมกับเจียงสื้อสื้ออีก คำพูดของ แม่ซู แต่ละคำเป็นเหมือนชนวนให้ซูชิงหยิงระเบิดอารมณ์ที่ค้างคา

ซูชิงหยิงโกรธเสียจนทุบทุกอย่างบนโต๊ะ

เธออดทนมามากพอแล้ว จิ้นเฟิงเฉินทิ้งตัวเองไปเพื่อเจียงสื้อสื้อครั้งแล้วครั้งเล่า เธอต้องการให้เจียงสื้อสื้อหายไป ต้องหายไป! ซูชิงหยิงกำลังตะโกนอย่างบ้าคลั่งในใจ

แม่ซู ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น พ่อซูขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วตำหนิ “ลูกเป็นกุลสตรี ทำแบบนี้มันเหมาะสมรึไง!”

ซูชิงหยิงรู้ตัวว่าตนเองนั้นหุนหันพลันแล่นเกินไป เธอจึงนั่งลงบนโซฟาด้วยสีหน้าบึ้งตึง

แม่ซู กุมมือเธอแล้วเอ่ยถาม: “มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ลูก? อยู่ดี ๆ ทำไมถึงได้โมโหขึ้นมา? ทะเลาะกับเฟิงเฉินมารึเปล่า?”

แม่ซู เข้าใจนิสัยของลูกสาวตัวเองดี หากไม่ใช่เรื่องใหญ่คงไม่มีทางโมโหได้ถึงขนาดนี้แน่

ซูชิงหยิงลูบคิ้วของเธอแล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างที่เดินทางไปต่างประเทศให้พ่อและแม่ฟัง

“พ่อคะ แม่คะ พ่อกับแม่ไม่รู้อะไร เฟิงเฉินทิ้งหนูไปเพราะเจียงสื้อสื้อไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง คืนก่อนหนูถูกทิ้งไว้คนเดียวในงานเลี้ยงยังไม่พอ วันนี้ยังให้หนูบินกลับมาคนเดียวอีก”

ซูชิงหยิงเข้าใจว่าเดินทางครั้งนี้ตัวเองจะแย่งจิ้นเฟิงเฉินกลับมาได้อย่างหมดจด โดยอาศัยช่วงที่เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินไม่ชัดเจน แล้วลู่เจิงต้องการจะแยกพวกเขาออกจากกัน

เดิมทีทุกอย่างดูเป็นไปตามแผนของเธอแต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นเช่นนั้น จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อไม่เพียงแต่ไม่ทะเลาะกัน แต่ทั้งสองกลับยิ่งดูรักใคร่กันมากกว่าเดิม

“แม่ หนูไม่เคยเห็นเฟิงเฉินเป็นแบบนี้เลย ในตอนที่เขาตกตะลึงจนล้มเมื่อเจอเจียงสื้อสื้อที่งานเลี้ยง ไม่ต้องพูดว่าตื่นเต้นแค่ไหน เขายังออกจากงานแล้วไปดูแลยัยนี่ที่โรงพยาบาลทั้งคืน แถมตอนนี้พากันไปไหนแล้วก็ไม่รู้”

เมื่อได้ฟัง แม่ซู และพ่อซูต่างมีแววตาที่เป็นกังวล

“ยัยสารเลวนั้นยังมีมารยาอีกเยอะค่ะ!”

“แม่ ตอนนี้ในใจของเฟิงเฉินมีแต่แม่นั่น ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป...”

ตัวเองกำลังคิดว่าอาจจะแย่งเฟิงเฉินกลับมาไม่ได้แล้ว ซูชิงหยิงคิดจะยอมแพ้แต่ในใจกลับไม่ยอม

เพื่อให้ได้แต่งงานกับจิ้นเฟิงเฉินแล้วเธอใช้ความพยายามอยู่หลายปีจะยอมตัดใจง่าย ๆ ได้ยังไง

แม่ซู ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูด: “หลายวันก่อนแม่ก็เจอน้าจิ้น เธอบอกว่าเฟิงเฉินเลือกผู้หญิงคนนี้แล้ว เธอเป็นแม่ก็เข้าไปยุ่งเรื่องนี้มากไม่ได้”

ถึงแม้แม่จิ้นจะไม่ชอบเจียงสื้อสื้อ แต่เธอก็รู้จักนิสัยของลูกชายตัวเองดี ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถจะทะเลาะกับเฟิงเฉินด้วยเรื่องนี้ได้

คนตระกูลซูจะยอมมองว่าที่ลูกเขยที่หมั้นหมายมาหลายปีถูกแย่งไปอย่างไร ยิ่งกว่านั้นยังมีเจียงสื้อสื้อที่เป็นผู้หญิงแบบนี้ ผู้หญิงอย่างเจียงสื้อสื้อไม่มีอะไรที่เทียบกับชิงหยิงของพวกเขาได้เลย

แต่ว่าในตอนนี้ แม่จิ้นก็ยังไม่มีวิธี พวกเขาจะทำอะไรได้?

เมื่อคิดพ่อซูก็เอ่ยขึ้น: “ลูกไม่ได้ติดต่อคนจากตระกูลเจียงแล้วเหรอ? เข้าไปเลียบ ๆ เคียง ๆ เรื่องปีที่เจียงสื้อสื้อหายตัวไปนั้นเกิดอะไรขึ้นแน่?

“จริงด้วย! คนจากตระกูลเจียงจะต้องรู้แน่ว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงคนหนึ่งหายไปตั้งปียังลึกลับขนาดนี้ จะต้องมีเรื่องบางอย่างที่เปิดเผยให้คนอื่นรู้ไม่ได้ ไม่แน่ว่า...”

ซูชิงหยิงนิ่งไป: “ไม่แน่ว่าอะไรคะ?”