ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 175

บทที่175 กลัวไม่ใช่จะไปตีกันหรอกนะ?

ทางนี้ เจียงสื้อสื้อกลับบ้านอาบน้ำเสร็จและเข้านอน

เช้าวันต่อมาเธอไปทำงานตามปกติ ช่วงนี้ที่บริษัทไม่มีงานสำคัญอะไรที่ต้องทำ โครงการก่อนหน้าก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นแล้ว ทุกวันเจียงสื้อสื้อจึงมีเวลาว่างอยู่ไม่น้อย

วันนี้หลังจากเลิกงาน เธอได้รับโทรศัพท์โทรมาจากโรงพยาบาล

หลังจากที่เจียงสื้อสื้อรีบไปที่โรงพยาบาลแล้ว จึงได้ยินแพทย์ประจำตัวพูดถึงการใช้เทคโนโลยีการรักษาจาก อเมริกาในการรักษาแม่ หากการรักษานี้ประสบความสำเร็จ ไม่นานฟางเสว่มั่นก็จะฟื้น

ได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อจึงรู้สึกดีใจมาก

“จริงเหรอคะ? คุณหมอ หากใช้วิธีการรักษานี้แล้วแม่ฉันจะฟื้นเร็วขึ้นใช่ไหม?”

แพทย์ประจำตัวพยักหน้า: “ใช่ คุณเจียง”

ไม่ต้องบอกว่าเจียงสื้อสื้อตื่นเต้นมากแค่ไหน ในตอนนี้เธอเห็นด้วยกับการรักษาแม่ด้วยวิธีนี้ อีกทั้งยังจ่ายค่ารักษาไปด้วย เงินพวกนี้เป็นโบนัสของบริษัทเมื่อเดือนที่แล้ว ถือว่าเยอะพอสมควร

หลังคุยกับแพทย์เสร็จแล้ว เจียงสื้อสื้อจึงรีบกลับไปดูฟางเสว่มั่นที่ห้องคนไข้ เมื่อคิดถึงเรื่องที่แม่จะฟื้นได้ เจียงสื้อสื้อก็ดีใจมากแล้ว ความพยายามของเธอหลายปีมานี้ไม่เสียเปล่าเลย

“แม่ แม่จะต้องฟื้นขึ้นมาเร็ว ๆ นะ หนูรอแม่อยู่” เจียงสื้อสื้อกุมมือของฟางเสว่มั่นแล้วพูด

เธอเชื่อมั่นว่าตัวเองจะสามารถตั้งมั่นอยู่จนแม่ฟื้นขึ้นมาได้

เธออยู่เป็นเพื่อนฟางเสว่มั่นครู่หนึ่ง จากนั้นเจียงสื้อสื้อก็กลับไป เมื่อกำลังเดินออกจากโรงพยาบาลโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้นเป็นลู่เจิงที่โทรเข้ามา

เจียงสื้อสื้อนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนรับสายเป็นเสียงของลู่เจิง

“ฮัลโหลสื้อสื้อ วันนี้ฉันเพิ่งกลับจากต่างประเทศ ฉันซื้อของมาฝาก เธอว่างไหม? เย็นนี้กินข้าวกันไหม?”

“ได้ค่ะ รุ่นพี่”

เจียงสื้อสื้อไม่ได้ปฏิเสธ อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้ที่ต่างประเทศ ลู่เจิงก็ให้ความช่วยเหลือเธอไว้! ไม่อย่างนั้นการวางแผนของเธอคงไม่ราบรื่นได้ขนาดนั้น อีกทั้งตอนนี้ตัวเองก็ยังไม่มีธุระอะไร

ทั้งสองคนนัดสถานที่กันซึ่งไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก เจียงสื้อสื้อจึงรีบไป

เมื่อถึงร้านอาหารและทักทายกันแล้ว อีกทั้งเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร ทั้งหมดนี้เป็นไปอย่างสบาย ๆ ไม่มีใครพูดถึงเรื่องวันนั้นอีก

เมื่อคุยกันไปและทานอาหารไปได้ครึ่งทางลู่เจิงก็หยิบสร้อยข้อมือส่งให้เจียงสื้อสื้อ

“ก่อนหน้านี้ฉันไปห้างสรรพสินค้ากับลูกค้า รู้สึกว่ามันเหมาะกับเธอดี ก็เลยซื้อมา”

ที่จริงแล้วสร้อยข้อมือเส้นนี้ลู่เจิงซื้อไว้นานแล้ว เขาตั้งใจไปเลือกที่ร้าน เดิมทีคิดว่าวันนั้นที่ทานข้าวด้วยกันจะให้ สวีหน้า ออกไปก่อนแล้วให้เจียงสื้อสื้อแต่คิดไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงเฉินและซูชิงหยิงจะโผล่มาตอนหลัง เขาจะยังสารภาพอย่างกะทันหันในสถานการณ์นั้น

เมื่อเห็นเช่นนั้น เจียงสื้อสื้อจึงรีบพูดขึ้น: “รุ่นพี่ นี่เป็นของขวัญที่แพงมาก...”

สร้อยข้อมือนั้นสวยมากเป็นสิ่งที่ลู่เจิงตั้งใจเลือกมาจากร้าน แต่งแต้มด้วยอัญมณีสีดำสองสามเม็ด ส่องเป็นประกายเมื่อกระทบแสงไฟ

เจียงสื้อสื้อยังคิดที่ลู่เจิงบอกว่าจะเอาของมาให้เธอ ไม่คิดว่ากลับเป็นสร้อยข้อมือเส้นนี้ ดูแล้วคงมีค่ามากเธอจะรับมันไว้ได้ยังไง!

เมื่อเห็นเจียงสื้อสื้อไม่กล้ารับไว้ ลู่เจิงจึงพูดขึ้น: “มันไม่ได้แพงมากหรอก ยิ่งกว่านั้นเป็นของฝากให้เพื่อนทั่วไป ในทางกลับกันเธอก็ให้ฉันได้ คงไม่ถึงขนาดที่ไม่อยากจะเป็นแม้เพื่อนกับฉันหรอกใช่ไหม?”

“จะเป็นไปได้ยังไงคะ รุ่นพี่ไม่เพียงเป็นรุ่นพี่ยังเป็นเพื่อนสนิทฉันด้วย”