ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 176

บทที่176 จิ้นเฟิงเฉินเมา

จิ้นเฟิงเฉินและลู่เจิงมาถึงบาร์ในเวลาไล่ ๆ กัน ทั้งสองคนเดินเข้าไปนั่งที่หน้าบาร์เหล้า สั่งเหล้าและเริ่มพูดคุย

“คิดว่า ประธานจิ้น คงจะชอบสื้อสื้อเหมือนกับผม ใช่ไหมครับ?”

ลู่เจิงเองก็ไม่ใช่คนโง่ จิ้นเฟิงเฉินปรากฏตัวอยู่ข้างกายเจียงสื้อสื้อครั้งแล้วครั้งเล่าหากไม่ชอบแล้วจะเป็นอะไรได้ แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น สิ่งที่เกินความของลู่เจิงคือในตอนแรกแค่คิดว่าเจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินคือคนรู้จัก แต่ไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะชอบเธอด้วย

“ใช่” จิ้นเฟิงเฉินไม่มีข้อแก้ต่าง

“แล้วคุณกับคุณซูล่ะ?” ลู่เจิงมองตาจิ้นเฟิงเฉิน

“นั่นมันข่าวลือมั่ว ๆ ฉันกับเธอไม่มีความเกี่ยวข้องกัน”

เมื่อได้ยินคำตอบลู่เจิงไม่แปลกใจ พนักงานเสิร์ฟน้ำเหล้ามาแล้วล้วนเป็นเหล้าแรง ทั้งสองดื่มเหล้าและลู่เจิงก็พูดต่อ: “ผมรู้จักกับเจียงสื้อสื้อมานานหลายปีแล้ว ในตอนนั้นเธอคบกับหลานซือเฉิน ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกนอกจากตัดใจ แต่ตอนนี้ผมไม่ยอมแล้ว”

ถึงอีกฝ่ายจะเป็นจิ้นเฟิงเฉินก็ตาม ถึงเจียงสื้อสื้อจะปฏิเสธไม่รักเขาเมื่อหลายวันก่อนก็ตาม แต่ไม่ว่าอย่างไร ลู่เจิงไม่มีทางยอมแพ้ เขาทำพลาดเรื่องเจียงสื้อสื้อมาหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้เขาจะไม่พลาดอีก

ลู่เจิงคิดในใจ ตระกูลจิ้นเป็นตระกูลใหญ่และมีความซับซ้อน หากเจียงสื้อสื้อคบกับจิ้นเฟิงเฉินจะต้องถูกลากเข้าไปอยู่ในการแก่งแย่งชิงดีมากมาย ในทางกลับกันบริษัทLGเป็นอะไรที่ลู่เจิงสร้างขึ้นมาจากสองมือ เจียงสื้อสื้อคบกับตนจะไม่มีเรื่องให้ต้องปวดหัว

จิ้นเฟิงเฉินดื่มเหล้าที่อยู่ตรงหน้าหมดแล้ว หัวเราะและพูดขึ้น: “งั้นคุณก็ไม่ต้องเป็นกังวลหรอก”

ไม่ว่าภายในตระกูลจิ้นจะซับซ้อนแค่ไหน จิ้นเฟิงเฉินจะปกป้องเจียงสื้อสื้อให้ดีไม่ให้เธอต้องเจ็บแม้แต่น้อย

“คุณไม่ต้องปล่อยเธอไป ผมเองก็จะไม่ปล่อย” จิ้นเฟิงเฉินพูดขึ้นอีกครั้ง

เป็นเวลาหลายปีกว่าเขาจะได้เจอผู้หญิงที่ทำให้เขาใจเต้นได้ จิ้นเฟิงเฉินจะยอมปล่อยมือเพียงเพราะลู่เจิงเพียงคนเดียวได้อย่างไร เขาไม่เพียงแต่จะไม่ยอมแพ้แต่จะพยายามเต็มที่เพื่อให้ได้มา

“ได้ยินอย่างนั้น ลู่เจิงอดไม่ได้ที่จะมองจิ้นเฟิงเฉิน และจิ้นเฟิงเฉินก็มองกลับ ทั้งสองคนปล่อยรังสีที่รุนแรง บริกรที่อยู่ไม่ไกลแม้จะได้ยินไม่ชัดว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่รู้สึกได้ถึงการปะทะของลูกปืนที่ไร้เสียงนี้ และกลิ่นดินปืนที่คละคลุ้งรอบตัว

ทั้งสองคนถึงแม้จะไม่ได้ตีกัน แต่ว่าแก้วเหล้าบนโต๊ะนั้นก็ว่างเปล่า เหมือนเป็นการเผชิญหน้ากันอย่างนั้นแหละ

เพราะต่างชอบเจียงสื้อสื้อและไม่มีใครยอมใคร เหล้ายิ่งดื่มยิ่งเยอะ ขวดเหล้าว่างเปล่าบนโต๊ะยิ่งเพิ่มจำนวนไปทุกที แต่ทั้งสองยังคงครองสติได้ดี

เพียงได้ยินเสียงของลู่เจิงดังมา “ผมจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อให้สิ่งที่ดีที่สุดกับสื้อสื้อ”

“ผู้หญิงของฉัน เธออยากได้อะไรฉันให้เองได้ ไม่ต้องให้ผู้ชายคนอื่นจัดหาให้” จิ้นเฟิงเฉินขึงขังขึ้น

ลู่เจิงชอบเจียงสื้อสื้อ แต่จิ้นเฟิงเฉินเองก็เช่นกัน เขายิ่งชอบเจียงสื้อสื้อ เขายอมแม้ทิ้งทุกอย่างแล้วเริ่มต้นใหม่กันสองคน ขึ้นอยู่กับว่าเจียงสื้อสื้อจะเลือกอะไร

และไม่รู้ว่าดื่มกันจนถึงกี่โมง สุดท้ายทั้งคู่ก็เมา บนโต๊ะมีแต่แก้วที่ว่างเปล่าเต็มไปหมด พนักงานบาร์โทรหาจิ้นเฟิงเหราเพื่อให้มารับคนกลับไป

เมื่อเขาได้รับโทรศัพท์กลางดึก จิ้นเฟิงเหราที่ต้องตื่นกลางดึกถึงกับสบถ

“รู้ไหมตอนนี้มันกี่โมงแล้ว? ปล่อยให้คนได้นอนไม่ได้รึไง? มีเรื่องอะไรคุยพรุ่งนี้ไม่ได้รึไง?”

พนักงานบาร์อึ้งไปแล้วพูดเสียงอ่อย: “ขอโทษครับ คุณชายรอง ประธานจิ้นดื่มจนเมาแล้ว คุณมารับเขาได้ไหมครับ?”

พระเจ้าเท่านั้นที่รู้อารมณ์ของพนักงานคนนี้ เขาไม่มีทางปล่อยประธานจิ้นให้นอนตรงบาร์หรอก? ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงไม่ต้องคิดว่าจะดำเนินกิจการอย่างไรในวันข้างหน้า เมื่อเผชิญหน้าความโกรธของจิ้นเฟิงเหรา เขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี!