ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 177

บทที่ 177 ความอัปยศอดสูของหันจิ้ง

ทั้งคู่คุยจบและวางสายไป จิ้นเฟิงเฉินจึงลุกไปอาบน้ำ

ในห้องอาหารที่ชั้นหนึ่ง จิ้นเฟิงเหรากำลังทานอาหารเช้า เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉินลงมา แล้วทำหน้าซุบซิบ: “พี่ พี่นี่ยอดจริง ๆ ? ดวลเหล้ากับลู่เจิงเพื่อพี่สะใภ้ พี่ไม่รู้อะไร เมื่อวานผมไปรับพี่เห็นทั้งคู่เมา ผมนี่อึ้งไปเลย”

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบไปมองจิ้นเฟิงเหราอย่างเรียบเฉย ทานอาหารเช้าและไม่พูดอะไร

จิ้นเฟิงเหราเขยิบเข้ามาและถามขึ้น “พวกพี่คุยกันเป็นไงบ้าง? ลู่เจิงจะยอมวางมือหรือจะแย่งพี่ล่ะ?”

“นายคิดว่าไง?”

ลู่เจิงชอบเจียงสื้อสื้อมาตั้งหลายปี จะยอมแพ้ได้ยังไง

“คนคนนี้ก็กล้านะ! คิดจะแย่งผู้หญิงของพี่ยังนัดดวลเหล้ากับพี่อีก พูดไปแล้ว พวกพี่คุยอะไรกันเหรอ?”

คุยอะไรกัน? จิ้นเฟิงเฉินจำได้เลือนราง ตอนหลังเขากับลู่เจิงตกลงกันจะต่อสู้ด้วยความยุติธรรม เคารพการตัดสินใจของเจียงสื้อสื้อ สุดท้ายไม่ว่าเธอจะเลือกใคร คนคนนั้นจะไม่ตำหนิเจียงสื้อสื้อ ไม่อย่างนั้นต่างฝ่ายคงไม่สามารถปล่อยไปได้

จิ้นเฟิงเฉินเห็นด้วยกับข้อตกลงนี้อย่างกระตือรือร้น ชีวิตนี้เขาไม่มีทางตำหนิเจียงสื้อสื้อ

... ...

ทางนี้ เจียงสื้อสื้อทานมื้อเช้าและมาถึงบริษัทแล้ว

เมื่อเข้าไปก็พบ หันจิ้ง ที่สีหน้าแย่มากมองดูตัวเธอด้วยสายตาโหดร้ายราวกับตัวเองติดเงินเธอเป็นล้าน

นี่มันอะไรกันอีก? เจียงสื้อสื้อสงสัย เมื่อเธอถึงโต๊ะทำงาน สวีหน้า เขยิบเข้ามาและบอกเธอ “ช่วงนี้ผู้จัดการซูวางแผนจะให้เธอเข้าไปทำโครงการระหว่างประเทศหลายโครงการ ได้ยินว่ายังให้ หันจิ้ง พิจารณาตัวเองด้วย”

หลังจากได้ยินข่าวนี้แล้ว เรียกได้ว่า หันจิ้ง โกรธจนอาละวาด ซูซานไม่มอบหมายโครงการใหม่ให้เธอยังพอว่า ตอนนี้ยังเอาโครงการใหญ่ให้เจียงสื้อสื้อไปทำ แล้วยังให้ตัวเองพิจารณาตัวเองอีก

หันจิ้ง คิดว่าตัวเองนั้นไม่มีปัญหาอะไรเลย โครงการก่อนหน้าเธอก็พยายามหาวิธีอย่างที่สุดแล้ว หากไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเป็นพวกเอาใจยาก ก็เป็นเพราะเจียงสื้อสื้อเล่นลูกไม้อะไรสักอย่างจึงได้ใช้เวลาเพียงสั้น ๆ ก็ได้โครงการนี้ไป

ในสถานการณ์เช่นตอนนี้ หันจิ้ง แทบรอไม่ไหวที่จะไล่เจียงสื้อสื้อออกจากบริษัท ทั้งหมดนี้ควรจะต้องเป็นของตัวเธอ เป็นเพราะเจียงสื้อสื้อที่แย่งโอกาสไปจากเธอ

ส่วนที่เหลือในบริษัทไม่รู้สึกอะไรเลยท้ายที่สุดทุกคนไม่ได้คิดร้ายเท่าหันจิ้ง พวกเขาทุกคนรู้สึกว่าเจียงสื้อสื้อมีความสามารถ

เมื่อได้ยิน เจียงสื้อสื้อก็ตระหนักได้ มิน่าล่ะ หันจิ้ง ถึงได้จงเกลียดจงชังเธอนัก

แต่ว่าเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมาก สถานที่ทำงานนั้นโหดร้ายโดยเนื้อแท้ ตัวเองนั้นต้องการโอกาสและต้องการเงินจำนวนมาก

ซูซานชื่นชมตัวเอง เธอเองก็รู้สึกขอบคุณอยู่แล้วและควรจะต้องขยัน ไม่ตำหนิ ไม่ทำให้เธอต้องผิดหวัง เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เจียงสื้อสื้อไม่ได้สนใจอะไร หันจิ้ง

ช่วงเวลาที่ยุ่งเหยิงผ่านไปอย่างรวดเร็ว เวลาเที่ยงซูซานหาเจียงสื้อสื้อเพื่อวางแผนมอบหมายงานโครงการใหม่หลายโครงการให้เธอ

ในห้องทำงานทุกคนดีใจกับเจียงสื้อสื้อยกเว้น หันจิ้ง ที่หน้าบูดหน้าบึ้งทั้งวัน

จนถึงช่วงบ่ายเจียงสื้อสื้อเดินเข้าไปชงกาแฟที่ห้องแพนทรี ทั้งสองเจอหน้ากัน หันจิ้ง เหมือนจะตั้งใจหาเรื่อง เธอเดินเข้าไปชน

เจียงสื้อสื้อ