ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 183

บทที่ 183 ไปดูตัวอย่างคาดไม่ถึง!

ไม่รู้เหมือนกันว่าจูบนี้มันผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่สติของเธอก็ยังคงต่อสู้กันไม่หยุด

แล้วก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จนจิ้นเฟิงเฉินหยุดจูบนั้นลง เขาก็ปล่อยตัวเจียงสื้อสื้อออก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง : “นี่คุณกำลังจะทรมานผมนะ!”

ต่อมา จิ้นเฟิงเฉินก็พุ่งเข้าห้องอาบน้ำไป ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม เขาไม่มีทางที่จะทำอะไรเจียงสื้อสื้อก่อนแต่งงานแน่นอน

เจียงสื้อสื้อที่มองตามแผ่นหลังเขาไป ก็มีน้ำตาคลอวาดผ่านหางตาของเธอล้นออก

ถึงเธอจะชอบเขามากแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงแค่แอบชอบเท่านั้น...ถึงอย่างไรสุดท้ายแล้ว พวกเขาก็ไม่มีทางจะอยู่ด้วยกันได้หรอก

......

ในคืนนั้นเอง เจียงสื้อสื้อกับเสี่ยวเป่าก็นอนอยู่ในห้องเดียวกัน ส่วนจิ้นเฟิงเฉินก็ยังคงนอนอยู่ที่โซฟาเหมือนเดิม

ทั้งคืนนั้น เจียงสื้อสื้อไม่อาจนอนหลับได้เลย เธอโอบกอดเสี่ยวเป่าไว้เบาๆ พลางรู้สึกทั้งทุกข์ใจ อาลัย และอารมณ์หลากหลายอย่างที่พุ่งเข้ามาจนเอ่อล้นหัวใจ

......

วันต่อมา ขณะที่ตื่นนอนนั้น เจียงสื้อสื้อก็หวนกลับไปคิดฉากที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวานอย่างเหม่อลอย พลางรู้สึกราวกับว่าฝันไปยังไงยังงั้น

ไม่สิ ช่วงนี้ทุกอย่างมันก็เหมือนฝันไปทั้งนั้น แต่ตอนนี้ต้องตื่นจากฝันได้แล้ว...เรื่องระหว่างพวกเธอมันได้จบลงแล้ว

เสี่ยวเป่าที่นอนอยู่ข้างๆ เธอก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา หนุ่มน้อยนอนอยู่ในอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้ออย่างเกียจคร้าน พลางพูดด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มว่า : “อรุณสวัสดิ์ครับน้าสื้อสื้อ”

ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเสี่ยวเป่าในตอนนี้รู้สึกมีความสุขมากแค่ไหน ถ้าหากทุกวันหลังจากนี้สามารถตื่นมาได้แบบนี้ก็คงจะดี! เขาจะต้องทำให้แด๊ดดี้รีบแต่งงานกับน้าสื้อสื้อให้ได้ หากเป็นแบบนั้นตัวเขาเองก็จะได้อยู่กับน้าสื้อสื้อทุกวัน

“อรุณสวัสดิ์จ้ะเสี่ยวเป่า” เจียงสื้อสื้อยิ้ม

ต่อมาเธอก็อุ้มเสี่ยวเป่าไปอาบน้ำ หลังจากที่เธอออกจากห้องมา เธอก็พบว่าบนโต๊ะอาหารมีอาหารหลากหลายวางอยู่อย่างเต็มโต๊ะ ซึ่งเป็นของที่จิ้นเฟิงเฉินสั่งให้ผู้ช่วยซื้อมาให้

ขณะที่กำลังกินข้าวเช้ากันอยู่นั้น เสี่ยวเป่าก็ถามขึ้นว่า : “น้าสื้อสื้อครับ วันนี้พวกเราจะไปเที่ยวที่ไหนกันดีครับ! หรือว่าจะพักอยู่ที่บ้านกันดีล่ะครับ?”

ไม่ว่าจะออกไปเที่ยวหรืออยู่ที่บ้าน ขอเพียงน้าสื้อสื้ออยู่ด้วยกันกับเขา แค่นี้เสี่ยวเป่าก็มีความสุขแล้ว

แววตาของเจียงสื้อสื้อหลุกหลิกอยู่เบาๆ เป็นเพราะหน้าผากของเธอได้รับบาดเจ็บ จึงต้องลางานไปสองวัน แต่ตอนนี้นั้น...

“ขอโทษด้วยนะจ้ะเสี่ยวเป่า พอดีน้ามีธุระที่บริษัทน่ะ เดี๋ยวให้แด๊ดดี้เป็นคนส่งเสี่ยวเป่าไปโรงเรียนนะ!”

“หือ? ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ!”

เสี่ยวเป่ารู้สึกหดหู่เล็กๆ แต่ก็ยังเชื่อฟังไม่ได้โหวกเหวกอะไรขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย ซูซานเป็นคนของเขา ตอนนี้เจียงสื้อสื้อเองก็ได้รับบาดเจ็บ หากอิงกันตามเหตุผลแล้ว ถ้าหากมีเรื่องอะไรที่บริษัทก็ตาม ก็ไม่สามารถที่จะไปรบกวนอะไรเจียงสื้อสื้อได้เลย แต่ตอนนี้เจียงสื้อสื้อกลับพูดว่าที่บริษัทมีธุระเสียยังงั้น

ชั่วขณะนั้นเอง จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกถึงบางอย่างประหลาดๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา กลับถามเธอไปว่า : “ไม่ปวดแผลแล้วหรือ?”

เจียงสื้อสื้อส่ายหัว “ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วล่ะค่ะ”

สุดท้ายจิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้ห้ามเจียงสื้อสื้อไม่ให้ไปที่บริษัท หลังจากกินข้าวเช้ากันเรียบร้อย เขาก็พาเสี่ยวเป่าไปส่งที่โรงเรียน ต่อจากนั้นก็พาเจียงสื้อสื้อไปส่งที่บริษัท

หลังจากถึงที่บริษัท จิ้นเฟิงเฉินก็พูดขึ้นมาว่า : “ผมอาจจะมารับดึกหน่อยนะครับ”

“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ เดี๋ยวตอนดึกฉันมีเรื่องที่ต้องไปจัดการอยู่อีก คุณจัดการงานของคุณให้เสร็จก็ได้นะคะ!” เจียงสื้อสื้อพูด จากน้ำเสียงก็ฟังไม่ออกเลยว่าเธออยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่

จิ้นเฟิงเฉินพินิจเจียงสื้อสื้อไปมาอยู่ครู่หนึ่ง ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ว่าก็พุ่งเข้ามาในใจของเขาอีกครั้ง แต่จะให้บอกว่าตรงไหนที่มันผิดปกติไปนั้น ตัวเขาเองก็ยังบอกไม่ได้อยู่ดี

“ก็ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นมีเรื่องอะไรให้รีบโทรหาผมเลยนะ”

“อืม” เจียงสื้อสื้อพยักหน้า ก่อนจะยืนมองส่งจิ้นเฟิงเฉินขับรถจากไป ก่อนจะถอนหายใจดังเฮือก พร้อมอารมณ์ที่สลับซับซ้อนไปมา