ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 187

บทที่ 187 ทำถูกต้อง

หลังจากที่อยู่ร้านขายของโบราณนั้นครู่หนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็กลับบ้านทันที

จนแล้วจนรอดเจียงสื้อสื้อก็ยังไม่ได้ข่าวคราวจากจิ้นเฟิงเฉินที เธอจึงคิดว่า เขาคงกำลังยุ่งอยู่กับงานแน่ๆ!

แต่ก่อนหน้านี้ ถึงจิ้นเฟิงเฉินจะยุ่งกับงานยังไง ก็ไม่มีทางไม่มาหาเธอแบบนี้ เจียงสื้อสื้อจึงรู้สึกสงสัย คิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าตัวเองน่าตลกจริงๆ เห็นๆ อยู่ว่าตัวเองอยากจะผลักเขาให้ไปไกลๆ แท้ๆ แต่ตอนนี้กลับอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเขา หรือแค่ได้รับข้อความสั้นๆ จากเขา เธอก็ดีใจแทบแย่แล้ว

เรื่องที่เกิดทำให้ทั้งคืนนี้ เจียงสื้อสื้อนอนพลิกไปพลิกมา ไม่หลับเสียที

ต่อจากนั้นอีกหลายวัน จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้มาหาเธอเลย เสี่ยวเป่าเองก็เหมือนกัน เจียงสื้อสื้อเองก็ได้รับสายตาหนุ่มน้อยอยู่บ่อยๆ แต่กลับไม่ได้เห็นหน้าสองพ่อลูกเลย

ส่วนเว่ยฉีเฟิงเองก็นัดเธอมากินข้าวด้วยกันอีกครั้ง แต่เจียงสื้อสื้อก็ขอเลื่อนไปก่อน เป็นเพราะซูซานแบ่งงานให้เธอทำเยอะทีเดียว

ทำให้เจียงสื้อสื้อที่รับสายจากเว่ยฉีเฟิงพูดขอโทษขึ้น : “ต้องขอโทษจริงๆ นะคะคุณเว่ย พอดีช่วงนี้มีเรื่องให้ต้องจัดการเยอะน่ะค่ะ เอาเป็นว่าข้าวมื้อนี้ขอยกไปครั้งหน้านะคะ แล้วเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง!”

เว่ยฉีเฟิงเองก็เข้าใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังคงอ่อนนุ่มเหมือนเดิม

“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ถ้าอย่างนั้นคุณก็จัดการงานของคุณก่อนเถอะครับ เอาไว้คุณว่างเมื่อไหร่ ค่อยไปหาอะไรกินด้วยกันอีกนะครับ”

“ค่ะ”

หลังจากวางสายไป เจียงสื้อสื้อก็มองดูกองเอกสารตรงหน้า แล้วก็นวดที่ขมับอย่างอดไม่ได้

เป็นเพราะการโฆษณาของหลายๆ บริษัทที่ร่วมมือกันก่อนหน้านี้ ก็ล้วนแล้วแต่มอบหมายให้เจียงสื้อสื้อวางแผนทั้งนั้น แถมยังได้รับความนิยมอย่างมาก จึงทำให้บริษัทเหล่านี้ได้รับผลประโยชน์ผลกำไรมากมาย

แน่นอนว่าหนึ่งในบริษัทพวกนั้นก็เป็นบริษัทที่อยู่ภายใต้บริษัทจิ้นกรุ๊ปด้วย การได้มาร่วมมือกับบริษัทจิ้นกรุ๊ป ถือเป็นความฝันของคนนับไม่ถ้วน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเอาผลิตภัณฑ์ของตนเอง มาเผยแพร่โดยใช้แบรนด์ของบริษัทจิ้นกรุ๊ปเป็นหลักเลย เพราะมันมีอิทธิพลสูงมากจริงๆ

ส่วนบริษัทจิ่นเส้อเองก็สามารถสร้างความร่วมมือกับบริษัทย่อยของจิ้นกรุ๊ปได้ ทำให้ทุกคนต่างก็เข้ามาแก่งแย่งกัน ซึ่งก็มีบริษัทใหญ่ๆ อยู่หลายบริษัท ที่กำหนดให้เจียงสื้อสื้อเป็นคนวางแผนแทน

ซูซานเองก็เลือกให้งานสำคัญๆ กับเจียงสื้อสื้อเป็นคนจัดการ เป็นเพราะเรื่องที่เธอเองต้องจัดการก็มีอยู่เยอะแล้ว ดังนั้นจึงได้มอบหมายให้สวีหน้าเป็นคนช่วยประสานงานให้เจียงสื้อสื้อโดยตรง หลังจากนี้เธอจะได้อยู่ช่วยกันในระยะยาว

และการที่ได้มาทำงานร่วมกับเจียงสื้อสื้อนั้น ทำให้สวีหน้าดีใจอย่างมาก เธอรินกาแฟให้เจียงสื้อสื้อก่อนแก้วหนึ่ง พอเห็นว่าเธอวางสายแล้ว สวีหน้าก็ถามขึ้นว่า : “พี่สื้อสื้อคะ ใช่เว่ยฉีเฟิงคนนั้นโทรมานัดหรือเปล่า?”

“อืม” เจียงสื้อสื้อพยักหน้า

“แล้วพี่ไม่ไปหรือคะ? พี่ไม่ได้อยากจะหาคู่งั้นหรือคะ?”

เจียงสื้อสื้อเหลือบตามองสวีหน้า “แล้วเธอว่าตอนนี้พี่ไปได้หรือไง?”

ตอนนี้เธอยุ่งเสียจนปลีกตัวไปไหนไม่ได้เลย แล้วจะไปมีเวลานัดกินข้าวดูตัวได้ยังไงกัน

สวีหน้าหัวเราะ ก่อนจะพูดอะไรอย่างสงสัย : “พี่สื้อสื้อ พี่คิดสิคะว่าทำไมจู่ๆ ผู้จัดการซูถึงได้ยัดงานมาให้พี่เยอะขนาดนี้กันน่ะ! ตอนนี้ฉันเห็นพี่ยุ่งจนจะเป็นบ้าไปแล้วนะคะเนี่ย”

ก็จริงอย่างที่พูด แถมงานพวกนี้ก็ถูกส่งมาให้เธอแบบกะทันหันไม่กี่วันก่อนหน้านี้ด้วย ไม่รู้ว่าทำไม แต่สวีหน้ารู้สึกว่ามันประหลาดเกินไป

เจียงสื้อสื้อกลับคิดว่ามันไม่มีอะไร หากงานเยอะ เงินก็เยอะตามไปอยู่แล้ว ซูซานเองก็คงจะรู้ว่าเธอมีแม่ที่ป่วยอยู่หนึ่งคน ก็เลยอยากจะช่วยเธองั้นสินะ

หากซูซานมอบหมายงานใหญ่ๆ ที่สำคัญให้กับเจียงสื้อสื้อแบบนี้ ยังไงเธอก็ต้องรู้สึกเบิกบานใจอยู่แล้วล่ะนะ

แน่นอนว่า จะยังไงเธอก็คิดไม่ถึงเลย ว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่จิ้นเฟิงเหรามอบหมายมาให้อีกที

ซึ่งขณะนี้เองซูซานก็กำลังรายงานสถานการณ์ให้จิ้นเฟิงเหราทราบ อยู่ภายในห้องทำงานของเธอ

“คุณชายสองคะ ตอนนี้ฉันได้ทำตามที่คุณชายสองสั่งไว้หมดแล้วค่ะ ช่วงนี้สื้อสื้อยุ่งกับงานมาก ไม่มีเวลาไปทำเรื่องอย่างอื่นแน่นอนค่ะ”

จิ้นเฟิงเหราที่อยู่อีกฝั่งของสาย ก็ฉายแววยิ้มแย้มออกมาทางดวงตา “ทำได้ดีมาก หากยังอยากคิดจะไปดูตัวอีกล่ะก็ คงต้องเหนื่อยแน่ๆ”

ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ที่เธอได้รู้ข่าวที่เจียงสื้อสื้อไปดูตัวนั้น จิ้นเฟิงเหราก็ตกตะลึงอย่างมาก ถึงพี่ชายของเขาจะบอกว่าไม่ทำอะไรก็ตาม แต่จิ้นเฟิงเหราเองจะยอมยืนมองให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง