ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 186

บทที่ 186 จะพาพี่สะใภ้ไปที่ไหน

ณ ร้านอาหาร ผู้ช่วยเบิกตามองดูเจียงสื้อสื้อเดินจากไป พร้อมกับหันมามองดูสีหน้าของประธานที่นิ่งราวกับน้ำ เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนตลอดเวลา

ผู้ช่วยเองก็ไม่เข้าใจ ตั้งแต่แรกจนเจียงสื้อสื้อเดินออกไป จิ้นเฟิงเฉินก็ยังสนทนากับลูกค้าต่อไม่หยุด

ทุกขั้นทุกตอน ลูกค้ารู้สึกอกสั่นขวัญแขวนอย่างมาก เพราะกลัวว่าตัวเองจะไปผิดใจให้กับจิ้นเฟิงเฉินอย่างไม่ระวังเอา

หลังจากแยกย้ายออกจากร้านอาหารไป จิ้นเฟิงเฉินก็สั่งกับผู้ช่วยของเขาว่า : “ไปตรวจสอบซะว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

ทำไมเจียงสื้อสื้อถึงได้มานัดดูตัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยแบบนี้ หรือว่าเธอจะถูกบังคับหรือ? สุดท้ายจิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกถึงจุดบางจุดที่มันไม่ปกติ

ผู้ช่วยเองก็รับคำสั่งไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า : “ประธานไม่ไปหาคุณเจียงหน่อยหรือครับ?”

น่าจะลองไปถามเจียงสื้อสื้อตรงๆ เลยดีกว่า ไม่แน่ว่าอาจจะมีการเข้าใจผิดอะไรกันก็ได้!

“ตอนนี้ยังไม่ไปหรอก” จิ้นเฟิงเฉินเม้มปากพูด

ผู้ช่วยยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่ ทั้งๆ ที่ประธานแสดงออกว่าสนใจแบบนี้ แต่ทำไมถึงไม่ไปกันล่ะ? แต่พอเห็นสีหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน เขาก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรให้มากความ ก่อนจะรีบมุ่งไปตรวจสอบเรื่องให้เขาทันที

หลังจากที่ผู้ช่วยเดินออกไป จิ้นเฟิงเฉินก็ขับรถไปที่ใต้ตึกที่เจียงสื้อสื้ออยู่ทันที เขาจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบมวนหนึ่ง เขาลังเลอยู่แบบนั้นไม่ยอมลงจากรถเสียที

หลังจากที่ไปเจอกับเจียงสื้อสื้อแล้ว จิ้นเฟิงเฉินเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี ถามเธอเลยว่าทำไมถึงไปดูตัวงั้นหรือ? แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไม จิ้นเฟิงเฉินกลัวว่ามันจะเหมือนอย่างที่ตัวเองคิดอยู่ในใจเข้าจริง

เจียงสื้อสื้ออยากที่จะอยู่ให้ห่างเขาอีกครั้ง......

หลังจากบุหรี่มวนแรกหมดไป ในที่สุดจิ้นเฟิงเฉินก็ขับรถออกไปทันที โดยไม่ได้เข้าไปหาเจียงสื้อสื้อแต่อย่างใด

......

หลังจากที่เจียงสื้อสื้อกลับมาถึงบ้าน อารมณ์และจิตใจของเธอยังคงรู้สึกสับสน เธอมองดูมือถือของตัวเอง แต่ก็ไม่มีข่าวคราวอะไรจากเสี่ยวเป่าและจิ้นเฟิงเฉินเลย พร้อมกับในใจที่รู้สึกทั้งหดหู่ทั้งยินดีระคนกัน

เธอไม่รู้เลยว่า ถ้าหากตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินกำลังตามหาตัวเองอยู่ เธอควรจะไปพบหน้าเขาดีไหม?

เจียงสื้อสื้อไม่อยากผลักเขาให้อยู่ห่าง ไม่อยากเห็นเขากับเสี่ยวเป่าทุกข์ใจ แต่ว่า......

เธอนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับเปิดไวน์แดงขึ้นขวดหนึ่ง ในมือของเจียงสื้อสื้อถือภาพวาดที่เสี่ยวเป่าเป็นคนวาดไว้ก่อนหน้านี้ พอเห็นคนในอยู่ในภาพ ดวงตาของเธอก็แดงก่ำขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

หลังจากดื่มไวน์แดงไปแก้วหนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆ รู้สึกดีขึ้นตามลำดับ หลังจากที่ไม่รู้ว่าดื่มไปเท่าไหร่แล้ว เธอก็ค่อยๆ สะลึมสะลือแล้วหลับไป

......

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ บริษัทจิ้นกรุ๊ป

ผู้ช่วยทำการหาและตรวจสอบว่าทำไมเจียงสื้อสื้อถึงได้ไปนัดดูตัวอย่างรวดเร็ว เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังรายงานจิ้นเฟิงเฉินไปตามความจริง : “ประธานครับ เมื่อวานคุณเจียงเป็นคนใส่ข้อมูลส่วนตัว เพื่อลงทะเบียนในเว็บหาคู่ด้วยตัวเองครับ”

หลังจากสืบหาผลลัพธ์ออกมา ผู้ช่วยก็ยังคงรู้สึกว่ามันเกินความคาดหมายมาก เขาเองก็ไม่รู้เลยว่า ทำไมเจียงสื้อสื้อถึงได้ยอมไปดูตัวแบบนั้นได้ โดยไม่มีใครบังคับ และไม่ได้มีการเข้าใจผิดแต่อย่างใด

ขณะนั้นเอง จิ้นเฟิงเหราก็เข้ามาพอดี พอได้ยินแบบนั้น เขาก็นิ่งตะลึงไปทันที

“พี่สะใภ้ไปดูตัวงั้นหรือครับ? นี่นายกำลังพูดอะไรน่ะ? ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม!”

“ใช่ครับ คุณชายสอง” ผู้ช่วยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้จิ้นเฟิงเหราฟังโดยสังเขป

หลังจากที่ฟังจบ จิ้นเฟิงเหราก็แทบไม่เชื่อหูตัวเอง นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นล่ะเนี่ย?