ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 197

บทที่ 197 คุณรู้ว่าเธอเคยทำอะไรมาบ้างไหม?

ผ่านไปสักพัก เจียงสื้อสื้อเริ่มปรับอารมณ์ได้และหยุดร้องไห้แล้ว

จิ้นเฟิงเฉินถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอ่ยชี้แจงอีกครั้ง “ผมไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับซูชิงหยิงจริงๆ ยิ่งไม่มีเรื่องที่ผมพาเธอไปตรวจครรภ์อย่างที่คุณว่า ตอนนั้นพี่สาวของเธอแท้งผมเลยส่งเธอไปโรงพยาบาล

เขาไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนั้น แต่เจียงสื้อสื้อกลับไปเห็นเข้าให้พอดี เขาชอบเธอขนาดนั้น จะไปมีลูกกับผู้หญิงอื่นได้อย่างไร......

เจียงสื้อสื้อไม่ได้ตอบกลับ เพียงแต่เอ่ยขึ้นมาเรียบๆ “กลับเข้างานเถอะ พวกเราออกมานานมากแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินเม้มริมฝีปากแน่นเหมือนต้องการจะพูดบางอย่างต่อ แต่เจียงสื้อสื้อกลับเดินจากไปก่อน ทำให้เขาไม่ได้เอ่ยออกมาก่อนจะรีบเดินตามเจียงสื้อสื้อไป

เห็นทั้งสองกลับมาแล้ว เสี่ยวเป่าก็รีบวิ่งเข้ามาหา ก่อนจะเห็นขอบตาแดงๆของเจียงสื้อสื้อ เสี่ยวเป่าก็เอ่ยปากถาม “น้าสื้อสื้อเป็นอะไรไป? แด๊ดดี๊รังแกน้าอีกแล้วเหรอ?”

ระหว่างพูดเสี่ยวเป่าก็มองไปยังแด๊ดดี๊ของตน ถ้าหากแด๊ดดี๊รังแกน้าสื้อสื้อเขาจะทำอย่างไรดี......เขาไม่สามารถที่จะตีแด๊ดดี๊เพื่อแก้แค้นให้กับน้าสื้อสื้อได้ อ้อ......เขาไปฟ้องคุณปู่ได้

“ไม่ใช่หรอก” เจียงสื้อสื้อส่ายหัวไปมา

เสี่ยวเป่ามองไปที่เธอ ก่อนจะรู้สึกสงสัยขึ้นมา

จิ้นเฟิงเหรายืนอยู่ข้างๆก่อนจะเอ่ย “ไม่ได้โดนรังแกหรอก คงจะไปหวานกันมากกว่า ปากบวมกันหมดแล้ว”

พี่เขานี่สุดยอดจริงๆ วันคล้ายวันเกิดของคุณปู่กลับลากพี่สะใภ้ไปทำเรื่องแบบนั้นได้

ได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อเริ่มรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

จิ้นเฟิงเฉินกระแอมออกมาหนึ่งที ก่อนจะมองขวางไปทางน้องชายของตน

ในตอนนี้เอง น้ำเสียงประชดประชันเสียงหนึ่งก็ได้ดังขึ้น

“คนบางคนก็ไร้ยางอายเสียจริง! จนถึงตอนนี้ก็ยังจับคุณชายจิ้นไม่ปล่อย แสดงเหมือนอยากจะปล่อยเขาไปแต่ที่แท้ก็ต้องการจับเขาไว้นี่ดีจริงๆเลย”

ร่างกายของเจียงสื้อสื้อแข็งขึ้นมาทันที หันกลับไปก็เห็นว่าเป็นเจียงนวลนวลกับหลานซือเฉินนี่เอง

ทำไมพวกเขาถึงมาเข้าร่วมงานเลี้ยงได้? สายตาของเธอเต็มไปด้วยความแปลกใจ

ก่อนที่จะมีความรู้สึกไม่ดีบางอย่างคืบคลานเข้ามายังหัวใจของเจียงสื้อสื้อ มือที่จับกระโปรงของเธออยู่กำขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เธอเม้มริมฝีปากแน่น

เห็นทั้งสองคนนี้ จิ้นเฟิงเฉินเริ่มขมวดคิ้วขึ้น จิ้นเฟิงเหราเป็นคนแรกที่เข้ามาพูดคุย “พวกคุณเข้ามาได้อย่างไรกัน? มีคนเชิญด้วยเหรอ?”

เท่าที่เขารู้ ตระกูลฉินและตระกูลเจียงกับตระกูลหลานไม่ได้มีการติดต่อกันแต่อย่างใด ทั้งสองเข้ามาในงานเลี้ยงได้อย่างไร? และต้องการทำอะไร?

เจียงนวลนวลรีบเอ่ยขึ้น “พวกเรามีการ์ดเชิญแล้วกัน”

“อย่างนั้นเหรอ? ต่อให้เป็นเช่นนั้น งานเลี้ยงนี้ก็ไม่ต้อนรับพวกคุณ รีบออกไปซะ”

“คุณชายรอง อย่าเพิ่งโมโหสิ  วันนี้พวกเราไม่ได้จะมาปั่นป่วนงานเลี้ยง เพียงแต่มีเรื่องบางอย่างที่ต้องการจะบอกให้คุณได้รู้ก็เท่านั้น เราไม่ต้องการให้พวกคุณถูกคุณเจียงผู้นี้หลอกเข้าให้น่ะ”

“ฉันไม่อยากฟังหรอก” จิ้นเฟิงเหราไม่อยากสนใจ

คนตระกูลเจียงและตระกูลหลานล้วนคอยโจมตีพี่สะใภ้อยู่เสมอ ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะมาแผนไหนอีก