ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 198

บทที่ 198 ทำไมถึงต้องสะกิดบาดแผลของเธอขึ้นมาอีก

เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าตนเองกำลังจะคลุ้มคลั่ง เป็นเพราะตระกูลเจียงและตระกูลหลานบีบบังคับให้เธอต้องทำแบบนั้น ทำไมถึงตอนนี้แล้วยังไม่ยอมปล่อยเธอไปอีก

นึกถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าโลกใบนี้ช่างมืดหม่นเหลือเกิน ความรู้สึกของความเจ็บปวดไร้ที่พึ่งพาเมื่อหกปีก่อนกลับเข้ามาในใจของเธออีกครั้ง

ร่างกายของเธอเย็นจัด ตอนนี้ความรู้สึกของเจียงสื้อสื้อนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เกลียดตระกูลเจียงที่ไม่ยอมปล่อยเธอไป เกลียดเจียงนวลนวลที่ยิ่งผยองแบบนี้

หลานซือเฉินเริ่มเอ่ยปากเตือนเจียงนวลนวล “คุณจะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาให้ได้เลยใช่ไหม?”

ตอนนี้ทั้งตระกูลจิ้นและตระกูลฉินล้วนอยู่ที่บริเวณนี้หมด ถ้าหากไม่ระวังทำอะไรผิดไปล่ะก็ ตระกูลเจียงและตระกูลหลานจะอยู่อย่างไร......

“จะทำไม? อย่างไรเธอก็ตัดขาดจากตระกูลไปแล้ว”

ฉินมู่หลันมองไปที่ทั้งสอง ก่อนจะถามออกมาอย่างเก็บกด “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ วันนี้พวกเธอต้องบอกมาอย่างชัดเจน ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนที่มาทำให้งานเลี้ยงวุ่นวายถึงขนาดนี้”

ซูชิงหยิงยืนอยู่ข้างๆคอยมองสีหน้าที่ซีดขาวของเจียงสื้อสื้ออย่างนิ่งๆ ริมฝีปากเริ่มผุดยิ้มขึ้นมา

พูดออกมาเถอะ รีบพูดออกมา!

พูดออกมาแล้ว เจียงสื้อสื้อคนนี้ก็จะจบสิ้นทันที

จิ้นเฟิงเฉินเป็นของเธอผู้เดียวเท่านั้น

เจียงนวลนวลยิ้มเย็นขึ้นมา จ้องมองไปที่เจียงสื้อสื้อ ก่อนจะเอ่ย “ประธานจิ้น คุณนายจิ้น จะบอกให้ก็ได้นะ! พี่สาวที่แสนดีของฉันคนนี้น่ะ ตอนนั้นเพื่อที่จะให้ได้เงินเพียงเล็กน้อย เธอถึงกับยอมที่จะ......”

ยังไม่ทันพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ตบเข้าเต็มแรงเข้าที่ใบหน้าของเจียงนวลนวล

เรื่องของปีนั้นเป็นเพราะเธอถูกบังคับจนหมดหนทาง ถึงได้ทำเรื่องเช่นนั้นลงไป เรื่องนั้นเป็นบาดแผลของเธอ ผ่านมาหลายปีขนาดนี้แล้วทำไมยังต้องมาสะกิดบาดแผลของเธออีก?

นึกถึงเด็กคนนั้น นึกถึงช่วงเวลาที่ทรมานช่วงนั้น สมองของเจียงสื้อสื้อรวนไปหมด เหมือนถูกผีสิงก็ไม่ปาน เธอสูญเสียการควบคุมไปโดยสิ้นเชิง

เธอกำลังคิดว่าหรือตอนนี้เธอจะตายลงไปพร้อมกับเจียงนวลนวลเลยทีเดียว

อย่างนี้ทุกอย่างจะได้จบสิ้นลง

เธอจะได้ไม่ต้องทรมานอีกต่อไปแล้ว

เจียงสื้อสื้อตบตีเจียงนวลนวลอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะบีบคอของเธอแน่นขึ้น

เจียงนวลนวลถูกตบตีจนอึ้งไป ใบหน้าของเธอเจ็บแสบและร้อนมาก เธอไม่ทันได้ตอบโต้อะไรกลับไป เจียงสื้อสื้อก็ลงมือซ้ำเติมลงมาอีก น้ำเสียงเยือกเย็นนั้นดังขึ้นที่ข้างหูเธอ

“เจียงนวลนวล ยังจำคำสัญญาที่เธอให้ไว้ได้ไหม? ฉันสละกองทุนของตระกูลไปแล้ว พวกเธอได้ในสิ่งที่อยากได้แล้ว ยังต้องการอะไรอีก?” เจียงสื้อสื้อตะโกนเสียงสูง

“เธอแย่งคนในครอบครัวของฉันไป แย่งหลานซือเฉินไป แย่งทุกอย่างที่ควรจะเป็นของฉันไป มาถึงตอนนี้ยังไม่ยอมที่จะปล่อยฉันไปอีก?”

หลานซือเฉินไม่เคยเห็นเจียงสื้อสื้อเป็นเช่นนี้มาก่อน เขาเห็นลักษณะที่น่าเวทนาขอความช่วยเหลือของเจียงนวลนวลแล้วก็รีบเอ่ยขึ้น “สื้อสื้อ คุณใจเย็นก่อน ปล่อยมือออกก่อน เรื่องนี้เป็นความผิดของนวลนวล ผมจะจัดการกับเธอเอง”

เจียงนวลนวลตั้งครรภ์อยู่ หลานซือเฉินจะไม่กังวลได้อย่างไร

เจียงสื้อสื้อหัวเราะเสียงเย็นออกมา สายตาเย็นชามองไปยังหลานซือเฉิน