ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 201

บทที่ 201 ฝันดีครับ สาวน้อยของผม

เจียงสื้อสื้อรู้สึกอึดอัด รู้สึกเสียใจ เธอไม่อยากจะเผชิญหน้ากับเรื่องราวในอดีตพวกนั้นอีกแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินยังคงยืนอยู่ที่เดิม หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้นแล้วเขาก็ยังไม่จากไปไหน แต่เขากลับเดินเข้ามาดึงตัวเจียงสื้อสื้อมากอดเอาไว้ในอ้อมอกของตัวเอง

“ใครบอกว่าเราสองคนอยู่โลกคนละใบกัน เจียงสื้อสื้อ ไม่ว่าอดีตของคุณจะเป็นยังผมไม่ได้สนใจมันหรอกสักนิดผมไม่รู้จักคุณในอดีต ผมรู้จักเพียงแค่คุณที่เป็นคุณในตอนนี้”

“ต่อจากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ผมก็จะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ ให้เราผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันได้ไหมครับ?”

เมื่อได้ยินเสียงเหล่านั้นดังอยู่ข้างหู ในที่สุดเจียงสื้อสื้อก็ทนไม่ไหวจนน้ำตาได้เอ่อล้นออกมา คำพูดของจิ้นเฟิงเฉินนั้นได้ส่งไปถึงจิตใต้สำนึกของเธอแล้ว……

หลายปีมานี้เธอนั้นได้เผชิญหน้ากับเรื่องราวต่างๆ โดยลำพังมาตลอด แต่เจียงสื้อสื้อก็ผ่านมันมาได้ เธอคิดว่าตัวเองคงต้องใช้ชีวิตคนเดียวแบบนี้ตลอดไปแน่ๆ

แต่ไม่นึกเลยว่าจะมีจิ้นเฟิงเฉินปรากฏตัวออกมา

ผู้ชายคนนี้ช่วยเหลือเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เธอต้องรู้สึกแปลกใจอยู่ตลอดเวลา

มีเหตุการณ์มากมายเกิดขึ้นในวันนี้ เจียงสื้อสื้อเองก็ทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เธอจึงไม่ผลักตัวออกจากจิ้นเฟิงเฉิน ยังคงซบอยู่ตรงไหล่ของเขา

ร้องไห้ต่อไป ราวกับว่าเธอกำลังระบายความอัดอั้นตันใจที่มีทั้งหมดออกมา

จิ้นเฟิงเฉินเองก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่ยื่นกระดาษให้กับเธอแล้วยื่นเงียบๆ อยู่อย่างนั้น

เจียงสื้อสื้อร้องไห้อยู่ในอ้อมอกเขาอย่างเนิ่นนาน

กว่าเธอจะบังคับให้ตัวเองหยุดร้องได้นั้นมันไม่ง่ายเลย เธอร้องไห้จนเสื้อของจิ้นเฟิงเฉินเปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำตาเจียงสื้อสื้อเองก็รู้สึกเกรงใจเขาอยู่เหมือนกัน

“ขอโทษนะคะ……” เจียงสื้อสื้อพูดออกมาด้วยเสียงที่สะอื้น

การที่ได้ร้องไห้ออกมาแบบนี้มันกลับทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกโล่งอกขึ้นมามากเลยทีเดียว

แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับไม่ได้ใส่ใจเลยว่าเสื้อของเขาจะเป็นยังไงบ้าง เขาเพียงแค่เม้มปากแล้วพูดออกมาว่า “ไม่ต้องคิดมากครับ พักผ่อนให้เยอะๆ พรุ่งนี้ก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก็ไม่ต้องไปคิดถึงมันแล้วครับ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าตอบ แล้วกลับไปนอนลงบนเตียงผู้ป่วยแต่นอนยังไงก็นอนไม่หลับ

จิ้นเฟิงเฉินเข้าไปจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองในห้องน้ำอยู่พักหนึ่ง ตอนที่ออกมาก็เห็นเจียงสื้อสื้อยังคงลืมตาอยู่ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดถึงเรื่องอะไรกันแน่

พอเห็นเขาเดินออกมาจากห้องน้ำ เจียงสื้อสื้อก็ทำหน้าลังเลแล้วก็พูดออกมาว่า “คุณตาฉินท่าน……”

ในใจของเจียงสื้อสื้อนั้นรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก ทั้งที่คุณท่านฉินนั้นได้เชิญเธอไปร่วมงานเลี้ยงด้วยความยินดีแท้ๆ แต่เธอกลับทำให้งานเลี้ยงต้องวุ่นวายมากขนาดนี้ ไม่รู้ว่าคุณท่านฉินจะรู้สึกไม่พอใจมากขนาดไหนกัน

จิ้นเฟิงเฉินรู้ดีว่าในใจของเจียงสื้อสื้อนั้นคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเขาจึงได้พูดขึ้นว่า “คุณปู่ก็เพิ่งมาเยี่ยมคุณเมื่อกี้นี้เอง ท่านไม่ได้โกรธอะไรคุณเลย ถ้าคุณยังรู้สึกไม่สบายใจ เอาไว้ผมจะพาคุณไปขอโทษท่านแล้วกันครับ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าตอบ ทั้งคู่พูดคุยกันสักพักเจียงสื้อสื้อที่นอนอยู่บนเตียงก็ค่อยๆ หลับไปอย่างสะลึมสะลือ ไม่รู้เพราะอะไรขอแค่มีจิ้นเฟิงเฉินอยู่ข้างๆ เจียงสื้อสื้อก็สามารถนอนหลับได้อย่างสบายใจ

จิ้นเฟิงเฉินนั่งเฝ้าเธออยู่ข้างเตียง มองดูใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังนอนหลับ หัวใจของเขาก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที

เขาห่มผ้าห่มให้กับเจียงสื้อสื้อ จากนั้นก็จูบลงบนหน้าผากของเธอเบาๆ

ฝันดีครับ สาวน้อยของผม

……