ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 200

บทที่ 200 ให้พวกเขาได้เห็นถึงด้านที่แท้จริงของเธอ

ซูชิงหยิงกำมือแน่นขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ จิ้นเฟิงเฉินกอดกับเจียงสื้อสื้ออยู่ที่ด้านนอกโรงแรม เขาไม่เกรงกลัวที่จะพุ่งตรงเข้าไปกอดเธอไว้จากด้านหลัง เห็นเธอหมดสติไปก็มีท่าทางเป็นกังวลกระวนกระวายใจ......

แต่กลับตนเองนั้น จิ้นเฟิงเฉินพูดคุยกับตนในงานเลี้ยงวันนี้ไม่เกินสามประโยค และยังไม่มองมาทางเธอแม้แต่นิดเดียว

ทุกครั้งที่คิดถึงตรงนี้ ซูชิงหยิงก็เกิดความอิจฉาขึ้นมา เธอจะต้องหาโอกาสที่จะทำให้จิ้นเฟิงเฉินและตระกูลจิ้นได้รู้ถึงเรื่องนั้นแน่ เธอจะต้องทำให้ทุกคนได้เห็นถึงธาตุแท้ของเจียงสื้อสื้อ

……

บนรถอีกฝั่งหนึ่ง ฉินมู่หลันยังคงเกลี้ยกล่อมคุณพ่ออยู่เช่นเดิม

“คุณพ่อ หรือว่าคุณพ่อคิดว่า เจียงสื้อสื้อกับเฟิงเฉินนั้นเหมาะสมที่จะเคียงคู่กัน?”

“ทำไมจะไม่เหมาะสมล่ะ? ทั้งสองล้วนมีความสามารถขนาดนั้น เมื่อครู่ลูกก็ยังชมว่าคนออกแบบงานเลี้ยงมีฝีมือดีอยู่เลย? ไม่เหมาะสมกันตรงไหน?” คุณปู่ฉินตอบกลับไป

ฉินมู่หลันถอนหายใจออกมา เธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่า

ฉินมู่หลันถอนหายใจออกมา เธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่างานนี้เป็นผลงานออกแบบของเจียงสื้อสื้อ......ตอนแรกวางแผนไว้ว่าจะให้คุณท่านตระกูลฉินช่วยพูดเกลี้ยกล่อมให้กับจิ้นเฟิงเฉิน แต่ตอนนี้ คุณท่านตระกูลฉินกลับสนับสนุนพวกเขาให้คบกันอีก

“คุณพ่อ หนูไม่ได้หมายความแบบนั้น ผู้หญิงอย่างเจียงสื้อสื้อคนนี้นั้นซับซ้อนมาก เฟิงเฉินเป็นถึงประธานจิ้นกรุ๊ป ในอนาคตจะเป็นคนจัดการกับโครงการของตระกูลจิ้นทั้งหมด อีกทั้งยังข้องเกี่ยวกับตระกูลฉินอีก อย่างไรเจียงสื้อสื้อก็ไม่เหมาะสมกับเขา”

พอแล้ว พอแล้ว มู่หลาน ฉันรู้ดีว่าลูกทำเพื่อเฟิงเฉิน แต่ลูกต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับและเข้าใจเขาด้วย” คุณท่านตระกูลฉินพูดออกมาอ่างทนไม่ไหว

ฉินมู่หลันอยากจะพูดต่อ แต่ตอนนี้รถขับมาถึงหน้าโรงพยาบาลแล้ว ทุกคนก็เดินทางไปยังห้องพักผู้ป่วยทันที

คุณปู่มองไปยังสีหน้าซีดขาวของเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกสงสาร “ไม่ใช่ว่าไม่เป็นไรหรอกเหรอ ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่ฟื้นขึ้นมาอีก?”

“คุณปู่ คุณหมอบอกแล้วว่าฉีดยาเข้าไปแล้วอาจจะตื่นขึ้นมาช้าหน่อย” จิ้นเฟิงเฉินตอบออกมา

ได้ยินแล้ว คุณปู่ถึงจะพยักหน้าอย่างวางใจ

อยู่ในห้องคนไข้สักพัก จิ้นเฟิงเฉินก็เอ่ยปากขึ้นมา “คุณปู่ พ่อ แม่ กลับไปพักก่อนเถอะ! เดี๋ยวผมจะอยู่เป็นเพื่อนสื้อสื้อเอง”

คุณท่านตระกูลฉินพยักหน้ารับ แต่ฉินมู่หลันกลับเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ “เฟิงเฉิน ลูกก็กลับไปพักผ่อนด้วยกันเถอะ ยุ่งมาทั้งวันแล้ว โรงพยาบาลก็มีทั้งหมอทั้งพยาบาล อีกทั้งเธอก็ไม่ได้เป็นอันตรายใดๆแล้ว

ห้องคนไข้นี้มีเพียงแค่เตียงหนึ่งตัวกับโซฟาหนึ่งตัว ฉินมู่หลันคิดในใจว่าถ้าหากจิ้นเฟิงเฉินจะอยู่ที่นี่ต่อคืนนี้ก็คงจะไม่ไปไหนแล้ว เธออดทนเห็นลูกเธอเฝ้าเจียงสื้อสื้อทั้งคืนไม่ได้

“คุณแม่ ผมไม่เหนื่อย พวกท่านรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ!”

จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากออก เขาจะปล่อยให้เจียงสื้อสื้ออยู่โรงพยาบาลคนเดียวได้อย่างไรกัน

ฉินมู่หลันอยากจะพูดอะไรต่อ แต่กลับโดนคุณท่านตระกูลฉินลากจากไปก่อน ก่อนจะแสดงความโกรธแล้วเดินออกจากโรงพยาบาลไป

หลังจากที่กลุ่มคนเมื่อครู่จากไปแล้ว ห้องพักคนไข้ก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง จิ้นเฟิงเฉินก็นั่งนิ่งๆเป็นเพื่อนเจียงสื้อสื้ออยู่ข้างๆแบบนี้ไปเรื่อยๆ

……

อีกฝั่งของจิ้นเฟิงเหรา หลังจากออกจากโรงพยาบาลมา เขารีบสั่งคนให้ไปสืบเรื่องในอดีตของเจียงสื้อสื้อทันที

ถึงแม้ว่าจิ้นเฟิงเฉินสั่งห้าม แต่เรื่องนี้เป็นแผลที่อยู่ในใจของพี่สะใภ้ แต่ว่าถ้ามีคนไปรู้ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ

จิ้นเฟิงเหรารู้สึกว่า เจียงนวลนวลคงจะไม่รามือไปง่ายๆแย่ ดังนั้นเลยต้องป้องกันไว้