ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 203

บทที่ 203น้อมรับการจูบของเขา

คุณท่านฉินอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ จึงได้เอ่ยปากถามไปว่า “แม่สาวน้อย ลึกๆ แล้วเธอก็คงจะสนใจหลานชายคนนี้ของฉันเหมือนกันใช่ไหมหล่ะ?”

เมื่อคำถามแบบนี้ถูกยิงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว นั่นจึงทำให้เจียงสื้อสื้อต้องหยุดชะงักไป ใบหน้าเริ่มแดง ชั่วขณะหนึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปว่ายังไงดี

ชายชรายิ้มออกมาอย่างชอบใจ แล้วพูดต่อไปว่า “ในเมื่อพวกเธอสองคนก็อยู่ด้วยกันแล้ว แล้วมีแผนจะแต่งงานกันเมื่อไหร่หล่ะ? เสี่ยวเป่าจะได้มีครอบครัวที่อบอุ่นสักที”

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่หลานชายกับเหลนของเขาจะเจอคนที่ทั้งคู่ชอบ และชายชราเองก็ถูกใจเจียงสื้อสื้อมากเหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงต้องรีบส่งเสริมพวกเขา เพราะหลายสะใภ้ที่ดีเลิศขนาดนี้ต้องมีคนหมายตาอยู่มากแน่ๆ ถ้ารีบแต่งงานให้มันจบๆ ไปก็คงไม่ต้องมานั่งกังวลอะไรมากมายขนาดนั้นแล้ว

เสี่ยวเป่าเองก็ไม่ต่างกัน เขาเบิ่งตากว้างมองไปที่จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อ ถ้าพ่อกับน้าสื้อสื้อแต่งงานกันจริงๆ ก็แสดงว่าเขาสามารถอยู่กับน้าสื้อสื้อได้ทุกวันเลยสิ นี่มันสุดยอดไปเลยไม่ใช่เหรอ!

พอได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อแทบจะสำลักอาหารเย็นที่กินเข้าไปออกมาหมดเลย เธออยากบอกกับชายชราไปว่าตัวเองกับจิ้นเฟิงเฉินนั้นไม่ได้พักอยู่ด้วยกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะแต่งงานกันเลย แต่พอมาคิดดูแล้วต่อให้อธิบายไปท่านก็คงไม่เชื่ออยู่ดี

เจียงสื้อสื้อจึงทำได้เพียงแค่จ้องไปที่จิ้นเฟิงเฉิน……

ริมฝีปากของจิ้นเฟิงเฉินค่อยๆ เปิดออกอย่างไม่รีบไม่ร้อน แล้วพูดไปว่า “คุณปู่ครับ เรื่องแบบนี้ยังเร็วไป คุณปู่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”

“ยังเร็วอะไรกัน ไม่เลยสักนิด เฟิงเฉิน ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันยอมรับให้เจียงสื้อสื้อคนนี้เป็นหลานสะใภ้แล้วของฉันแล้ว ถ้าแกกล้ารังแกเธอตาไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่คอยดู”

ชายชราบ่นออกมาอย่างพึมพำ แล้วหันไปหาเจียงสื้อสื้อด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “สื้อสื้อ ถ้าไอ้หมอนี่มันกล้ารังแกหนู หนูก็บอกตามาได้เลย ตาจะอยู่ข้างหนูเสมอนะ”

เจียงสื้อสื้อที่กำลังรู้สึกเขิน ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปว่ายังไงดี

จิ้นเฟิงเฉินมองดูท่าทางของคุณปู่จนทนไม่ไหวต้องขำออกมา เขาจะไปรังแกเจียงสื้อสื้อลงได้ยังไงกัน!

แล้วทุกคนก็กินอาหารเย็นกันต่อ ลึกๆ แล้วเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกตื้นตันอยู่เหมือนกัน เพราะเธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจิ้นเฟิงเฉินจะเป็นหลานชายของคุณท่านฉิน ไม่นึกเลยว่าเรื่องที่มันบังเอิญขนาดนี้จะเกิดขึ้นกับเธอได้

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมาในหลายวันนี้มันช่างเหมือนกับฝันจริงๆ

เนื่องจากเสี่ยวเป่าไม่ได้มาที่วิลล่าพักใหญ่แล้ว หลังจากกินอาหารเสร็จเสี่ยวเป่าจึงไปเล่นกับหมาชิบะที่คุณท่านฉินเลี้ยงไว้อยู่นานเลย ส่วนจิ้นเฟิงเฉืนก็เล่นหมากรุกเป็นเพื่อนชายชรา เจียงสื้อสื้อเองก็นั่งดูอยู่ข้างๆ

พอเล่นหมากรุกจบไปตาหนึ่ง ทุกคนก็เตรียมที่จะแยกย้าย เจียงสื้อสื้อจึงหยิบของขวัญที่เตรียมไว้ให้ชายชราเมื่อคืนออกมา

“คุณปู่คะ หนูต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ หนูทำให้งานเลี้ยงเมื่อคืนต้องวุ่นวายขนาดนี้ ของขวัญที่เตรียมไว้ก็ไม่มีโอกาสได้มอบให้ แม้แต่เค้กวันเกิดยังไม่มีโอกาสได้ตัดกับท่านเลย”

คุณท่านฉินรับของขวัญมาด้วยความยินดี “พอแล้ว เธอไม่ต้องรู้สึกผิดแล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้ว ส่วนของขวัญชิ้นนี้ตาจะรักษามันไว้อย่างดีเลย”

เจียงสื้อสื้อยิ้มตอบ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว เสี่ยวเป่าเองก็เหนื่อยแล้ว หลังจากล่ำลากับชายชราแล้วจิ้นเฟิงเฉินก็อุ้มเขาขึ้นมาโดยมีเจียงสื้อสื้อเดินอยู่ข้างๆ ทั้งคู่เดินจากไปอย่างช้าๆ

เงาของพวกเขาสะท้อนอยู่ใต้แสงไฟ เงาทั้งสามที่ปรากฏออกมานั้นช่างดูเหมือนคนในครอบครัวเดียวกันจริงๆ เจียงสื้อสื้อรู้สึกสับสนไปชั่วขณะหนึ่ง เธอหวังอยู่ลึกๆ ว่าอยากให้ทั้งสามคนสามารถเดินด้วยกันอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ

……

พอกลับมาถึงบ้าน เสี่ยวเป่าได้ลงมาจากบนตัวของจิ้นเฟิงเฉินไปเกาะอยู่ในอ้อมอกของเจียงสื้อสื้อแล้ว หนุ่มน้อยพูดออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “น้าเจียงสื้อสื้อครับ คืนนี้ให้เสี่ยวเป่านอนค้างคืนกับน้าเจียงสื้อสื้อได้ไหมครับ?”

กับคำขอร้องของหนุ่มน้อยคนนี้เจียงสื้อสื้อไม่มีทางปฏิเสธแน่นอนอยู่แล้ว แต่ถ้าเกิดว่าเสี่ยวเป่านอนที่นี่แล้วจิ้นเฟิงเฉิน………

จิ้นเฟิงเฉินเองก็แสดงออกอย่างชัดเจนเลยว่าเขาไม่ยอมกลับแน่นอน เจียงสื้อสื้อเริ่มหน้าแดงแล้ว เธอแกล้งไอออกมาแล้วหันไปพูดกับเขาว่า “คุณนอนได้แค่ที่โซฟานะคะ”

เมื่อคืนตอนอยู่ที่โรงพยาบาลจิ้นเฟิงเฉินก็นอนโซฟามาแล้วคืนหนึ่ง วันนี้เขายังต้องมานอนที่โซฟาอีก คิดแล้วเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเจ็บปวดนิดๆ เหมือนกัน

จิ้นเฟิงเฉินเองก็ไม่อยากนอนที่โซฟาเหมือนกัน เขาจึงถอนหายใจออกมาแล้วพูดไปว่า “ไหนๆ เราก็อยู่ด้วยกันแล้วยังจะให้ผมนอนที่โซฟาอีกทำไม?”