ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 204

บทที่ 204ท่านประทานจิ้นกำลังมีความรักเหรอ?

หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จจิ้นเฟิงเฉินก็ทำตัวเหมือนอย่างเคย เขาไปส่งเสี่ยวเป่าที่โรงเรียน จากนั้นก็ส่งเจียงสื้อสื้อไปทำงาน

รถยนต์ถูกจอดลงที่หน้าบริษัท ตอนที่ลงจากรถจิ้นเฟิงเฉินยังรู้สึกเสียดายอยู่ เขาเม้มปากก่อนจะพูดไปว่า “หลังเลิกงานผมจะมารับคุณนะครับ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าตอบและไม่ได้ปฏิเสธเขาด้วย “คุณรีบไปทำงานเถอะค่ะ!”

พอพูดจบเธอก็รีบวิ่งเข้าไปในบริษัทอย่างเขินอายทันที ก็ไม่รู้ว่าทำไมทั้งๆ ที่รู้จักกับผู้ชายคนนี้มาได้สักพักแล้วแท้ๆ แต่ทุกครั้งที่เจอหน้าเขาหัวใจของเจียงสื้อสื้อก็มีจะเต้นเร็วเสมอ เหมือนกับคนที่เพิ่งมีความรักยังไงอย่างนั้นเลย

จิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ด้านหลังจู่ๆ มุมปากของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา ในที่สุดเธอก็ยอมเปิดใจให้เขาสักที

พอเข้าบริษัทมา เจียงสื้อสื้อก็พบกับ สวีหน้าที่ในลิฟต์

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นสวีหน้าจึงรีบเดินเข้ามาถามเธอว่า “พี่สื้อสื้อคะ เป็นอะไรหรือเปล่า? เหมือนพี่กำลังเขินอะไรอยู่”

“พูดอะไรบ้าๆ! โขงเขินที่ไหนกัน!” เจียงสื้อสื้อถลึงตาใส่เธอ

สวีหน้ารีบเข้ามาชิดตัวเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ้าเล่ห์ว่า “ฉันไม่ใช่คนสอดรู้สอดเห็นนะ แต่พี่อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะว่าท่านประทานจิ้นยืนอยู่หน้าบริษัท เขาส่งพี่มาทำงานใช่ไหมคะ? หรือพวกพี่สองคน……ย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหมคะ?”

พอได้ยินอย่างนั้นเข้าใบหน้าของเจียงสื้อสื้อก็ยิ่งแดงขึ้นไปอีก เธอยังปฏิเสธ สวีหน้าก็พูดต่อมาในทันทีว่า “พี่สื้อสื้อคะ พี่บอกฉันมาเถอะนะ! พวกพี่ย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้วจริงๆ ใช่ไหม? พี่วางใจได้เลย ฉันไม่เอาไปเล่าให้ใครฟังทั้งนั้น”

“ก็คงอย่างนั้นมั้ง……” เจียงสื้อสื้อไม่ได้ปฏิเสธมันอีกแล้ว

ถึงแม้ว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองคนยังมีปัญหาอีกมากมายที่ต้องเผชิญก็ตาม แต่ในครั้งนี้เจียงสื้อสื้อเองก็อยากรองใช้ชีวิตร่วมกันกับเขาเหมือนกัน ถึงแม้ว่ามันจะยากลำบาก ต่อให้สุดท้ายแล้วพวกเธอจะต้องแยกจากกันก็ตาม แต่เธอก็ไม่อยากให้ตัวเองต้องมานั่งเสียดายภายหลัง

พอสวีหน้าได้ยินอย่างนั้นเธอก็สะดุ้งไปทั้งตัว

“จริงเหรอคะพี่? พี่สื้อสื้อคะ นี่พี่กับท่านประธานจิ้นได้……”

แล้วประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดี เจียงสื้อสื้อรีบเอามือไปปิดปากของสวีหน้าเอาไว้ ถ้าเรื่องนี้เกิดถูกเผยแพร่ออกไปมันต้องไม่เป็นเรื่องดีแน่

พระเจ้าช่วย สวีหน้าในตอนนี้นั้นสั่นสะท้านไปทั้งตัวแล้ว ราวกับว่าเธออยากจะป่าวประกาศเรื่องนี้ออกไปให้ทุกคนได้รู้แต่สุดท้ายเธอก็อดกลั้นมันไว้ได้

พอเจียงสื้อสื้อมองดูท่าทางของสวีหน้าในตอนนี้ เธอก็รู้สึกเสียใจทันทีที่เล่าเรื่องนี้ให้ สวีหน้าฟัง ไม่รู้ว่าเธอคนนี้จะปิดความลับได้นานแค่ไหนกัน

เฮ้อ เจียงสื้อสื้อถอนหายใจออกมา

……

อีกด้านหนึ่ง ในช่วงเย็นก่อนเลิกงานจิ้นเฟิงเหราที่เพิ่งจะมาถึงบริษัทก็เห็นพี่ชายของเขาที่อยู่ในห้องทำงาน จิ้นเฟิงเฉินกำลังเก็บข้าวของในมือถือเสื้อสูทเอาไว้เตรียมที่จะออกไปแล้ว

นี่เพิ่งจะห้าโมงครึ่ง…จิ้นเฟิงเหราเห็นเข้าก็รู้สึกแปลกใจ จึงได้ถามไปว่า “พี่ครับ ทำไมวันนี้พี่เลิกงานไวจัง?”

ปกติแล้วกว่าพี่ชายของเขาจะเลิกงานอย่างน้อยก็ต้องเลยหลังหกโมงเย็นไปแล้ว แล้วทำไมวันนี้ถึงเลิกเร็วจัง?

“อ๋อ ฉันจะไปรับพี่สะใภ้แกจากนั้นก็ไปรับเสี่ยวเป่า”

เจียงสื้อสื้อเลิกงานหกโมงถ้าไปตอนนี้ก็จะทันเวลาพอดี

จิ้นเฟิงเหรา” ……”