ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 211

บทที่ 211 คุณกลับไปที่ซูซื่อกรุ๊ปได้แล้ว

ถึงแม้ว่าหันจิ้งจะไม่ได้ทำเรื่องร้ายแรงอะไร ไปสถานีตำรวจบ่อยก็เพียงแค่ถูกกักตัวเอาไว้ครู่หนึ่ง แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่ต้องการที่จะผิดใจกับจิ้นเฟิงเฉิน ณ เวลานี้ หน้าตาจะมีอะไรสำคัญอีก

เจียงสื้อสื้อไม่เข้าใจหันจิ้ง เธอใส่ร้ายป้ายสีตนเองขนาดนี้แถมยังดุด่าเสี่ยวเป่า เธอไม่จำเป็นตนมาสนทนากับผู้หญิงแบบนี้ คิดพลาง เจียงสื้อสื้อก็เอ่ยปากพูดกับจิ้นเฟิงเฉินว่า: “ไปกันเถอะ!”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า จากนั้นคนทั้งสามก็ออกจากห้างสรรพสินค้า

หันจิ้งทำได้เพียงส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังประธานหนิง แต่ประธานหนิงเพื่อเคลียร์ความสัมพันธ์ภูมิหลังของ ก็ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยก่อนหน้านี้แล้ว หันจิ้งเกือบจะไม่มีอาการวิงเวียนเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว ไม่มีงานแล้ว แม้แต่คนที่คอยสนับสนุนอยู่ข้างหลังก็ไม่

หันจิ้งเกือบจะหมดอาลัยตายอยากทั้งสิ้น

………

หลังจากออกมาจากห้างสรรพสินค้า เจียงสื้อสื้อก็เอ่ยปากถามขึ้นว่า: “คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

“โทรศัพท์หาคุณ แต่คุณไม่ได้รับ หลังจากนั้นจึงถามคนขับรถ”

เมื่อได้ฟัง เจียงสื้อสื้อจึงหยิบมือถือขึ้นมาดู ก็พบว่าหลายสิบนาทีก่อน มีสายของจิ้นเฟิงเฉินโทรเข้ามาจริงๆ เพียงแต่เธอคาดว่าเวลานั้นเธอคงกำลังเดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้าจึงไม่เห็น

“ซื้อของอะไรล่ะ?”

“ก็เดินเตร็ดเตร่ ซื้อเสื้อผ้าชุดนึง” เจียงสื้อสื้อเอ่ยปากตอบกลับ

“ใช่แล้ว! แด๊ดดี้ ฉันกับน้าสื้อสื้อมาซื้อชุดกัน เดิมทีน้าสื้อสื้อดูเนคไทไว้เส้นนึงต้องการที่จะซื้อให้แด๊ดดี้ เพียงแต่ถูกคุณป้าใจร้ายแย่งเอาไป”

จิ้นเฟิงเฉินได้ฟังก็ขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ส่งสายตามองไปยังเจียงสื้อสื้อ

“คุณต้องการจะซื้อของให้ฉันหรอ?”

เจียงสื้อสื้อกล่าวด้วยสีหน้าที่เขินอายเล็กน้อยว่า: “ก็พอดีมองเห็นจากนั้นก็เลยอยากซื้อ”

มุมปากจิ้นเฟิงเฉินค่อยๆยกขึ้น ดูแล้วความรู้สึกภายในใจจะดีอย่างมาก ต่อจากนั้นคนทั้งสามก็หาร้านอาหารระแวกใกล้เคียงเพื่อทานอาหาร จากนั้นก็เดินเที่ยวเล่นแล้วจึงกลับบ้าน

………

วันต่อมา เจียงสื้อสื้ออยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนเสี่ยวเป่า รอยขาดแผลบนร่างกายของเธอก็เกือบจะหายดีแล้ว ฉะนั้นเมื่อถึงเวลาเที่ยง เจียงสื้อสื้อก็ลงมาที่ห้องครัว วางแผนที่จะทำอะไรทานสักเล็กน้อย เสี่ยวเป่าก็ช่วยเจียงสื้อสื้ออยู่ในครัว

เหล่าคนรับใช้ในคฤหาสน์ก็ได้แต่ตะลึงงัน เจียงสื้อสื้ออาศัยอยู่ในคฤหาสน์นี้ ถึงแม้ว่าจะไม่มีการวางมาดเลยสักนิด

แต่ก็คาดไม่ถึงว่ายังสามารถลงมือทำครัวด้วยตนเอง และที่สำคัญคือ.....คุณชายตัวน้อยของพวกเขาก็ยังช่วยทำงานด้วย

แท้จริงแล้ว คุณเจียงไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปจริงๆ

ในห้องครัว เสี่ยวเป่าเอ่ยปากกล่าวขึ้นว่า: “น้าสื้อสื้อ พวกเราไปที่บริษัทเพื่อส่งอาหารให้แด๊ดดี้ทานกันเถอะ!”

“นี่คงไม่ดีหรอก! จะเป็นการรบกวนการทำงานของแด๊ดดี้หรือเปล่า? เจียงสื้อสื้อลังเลใจเล็กน้อย

“จะเป็นไปได้ยังไง คุณไปส่งอาหารให้แด๊ดดี้ทาน เขาต้องดีใจมากๆอย่างแน่นอน”

เจียงสื้อสื้อยังสับสนอยู่เล็กน้อย แต่ก็ไม่อาจเปลี่ยนใจเสี่ยวเป่าได้ ดังนั้นหลังจากที่ทำอาหารเสร็จจึงจัดเตรียมให้จิ้นเฟิงเฉินชุดนึง หลังจากที่คนทั้งสองทานอาหารแล้วจึงออกไปยังจิ้นกรุ๊ป

…………

ในขณะเดียวกัน พนักงานเลขาฯของจิ้นกรุ๊ปก็กำลังวิพากษ์วิจารณ์ถึงเรื่องราวเมื่อวานกันอย่างเซ็งแซ่

“พวกคุณรู้ไหม? ลูกพี่ลูกน้องฉันที่ทำงานที่ห้างสรรพสินค้า ได้ยินเธอพูดว่าเมื่อวานช่วงบ่ายเห็นประธานจิ้นปรากฎตัวที่ห้างสรรพสินค้า มีผู้หญิงคนนึงกับลูกค้าท่านนึงโต้เถียงกัน ประธานจิ้นปกป้องผู้หญิงคนนั้น และที่สำคัญพูดว่าอะไรรู้ไหมบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคู่หมั้นของตนเอง”

เพียงได้ฟังคำนี้ ทุกคนก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ