ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 213

บทที่ 213 ถูกคนที่ชอบยั่วเย้า

ได้ยินจิ้นเฟิงเหราพูดแบบนี้กับพี่สะใภ้ เจียงสื้อสื้อก็เขินอายเล็กน้อย

“แต่ว่าถ้าฉันอยู่แบบนี้ต่อไปก็คงจะไม่ดีนัก……”

“มีอะไรไม่ดี ถึงอย่างไรไม่ช้าก็เร็วคุณก็ต้องแต่งงานกับพี่ชายฉัน ในไม่ช้าคุณก็ต้องย้ายเข้ามาอยู่”

เสี่ยวเป่าพยักหน้าตาม “น้าสื้อสื้อ คุณอาพูดถูก”

ได้ยินเช่นนี้แล้ว เจียงสื้อสื้อแทบจะสำลัก แต่งงานกับพี่ชายเขาอะไรกัน เรื่องนี้ยังไม่มีท่าทีว่าจะเกิดขึ้นเลย! ในที่สุดเธอก็ทำได้เพียงส่งสายตามองไปยังจิ้นเฟิงเฉิน

“เฟิงเหรากับเสี่ยวเป่าพูดถูก” จิ้นเฟิงเฉินเม้มๆปากแล้วพูดขึ้น ทำให้เจียงสื้อสื้อเข้ามาด้วยความยากลำบาก แล้วเขาจะปล่อยเธอออกไปง่ายๆได้ยังไง

เวลานี้เจียงสื้อสื้อรู้สึกได้เพียงว่าตนเองหนีเสือปะจระเข้ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก บางที่ในใจเธอก็คงไม่อยากที่จะออกไปหรอก!

หลังอาหาร ก็ได้พูดคุยกันที่โซฟาอยู่ครู่หนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็พาเสี่ยวเป่าไปอาบน้ำ

เจียงสื้อสื้อไม่คิดวางแผนที่จะย้ายออกไปแล้ว เวลานี้เจ้าหนุ่มน้อย ดูช่างมีความสุขอย่างมากจนยากที่จะอธิบายออกมาได้

“น้าสื้อสื้อ คืนนี้คุณนอนเป็นเพื่อนฉันได้ไหม?”

“โอเค” เจียงสื้อสื้อพยักหน้าอย่างไม่มีการปฏิเสธ

“เพียงแต่น้าสื้อสื้อต้องกลับไปอาบน้ำที่ห้อง เสี่ยวเป่าคุณรออยู่ที่นี่ก่อนนะ”

เสี่ยวเป่าพยักหน้าอย่างน่าเอ็นดู หลังจากเห็นเจียงสื้อสื้อออกไปแล้ว สีหน้าของเขาก็แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์เล็กน้อย

หลังจากเจียงสื้อสื้อกลับห้องอาบน้ำเป่าผมให้แห้งแล้วจึงมายังห้องของเสี่ยวเป่า แต่เห็นเสี่ยวเป่าที่เอนกายอยู่บนเตียง และเมื่อเห็นว่าด้านข้างยังมีจิ้นเฟิงเฉินอีกคนนึง เธอก็ยืนทึมทื่อไปทันที

เห็นเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“น้าสื้อสื้อมาเร็วเข้า คุณนอนด้านซ้าย เสี่ยวเป่านอนตรงกลาง แด๊ดดี้นอนด้านขวา” เสี่ยวเป่าเอ่ยปากพูดอย่างดีใจ

เจียงสื้อสื้อ: “!!!”

“นี่……เสี่ยวเป่า ฉันกลับไปนอนห้องดีกว่านะ! ให้แด๊ดดี้นอนเป็นเพื่อนคุณก็พอแล้ว”

ให้นอนเอนกายบนเตียงเดียวกับจิ้นเฟิงเฉิน จะไม่ให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกแปลกประหลาดได้ยังไง

ได้ยินอย่างนี้แล้ว เสี่ยวเป่าก็รีบลงมาจากเตียงแล้วดึงมือของเจียงสื้อสื้อเอาไว้ เจ้าหนุ่มน้อยเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มว่า: “อย่าไปเลยนะ! น้าสื้อสื้อ แค่คืนเดียว เสี่ยวเป่ายังไม่เคยได้สัมผัสถึงความรู้สึกของการนอนด้วยกันของแด๊ดดี้กับหม่ามี๊เลย!”

ขณะที่พูด เสี่ยวเป่าก็ลดสายตาต่ำลง น้ำเสียงช่างน่าสงสาร ใจดวงนึงของเจียงสื้อสื้อก็เปลี่ยนไป

แล้วนี่……จะให้เธอปฏิเสธได้ยังไงกัน! อีกอย่าง ความหมายของเจ้าหนุ่มน้อยนี้ก็คือให้เธอมาทำหน้าที่เป็นหม่ามี๊ เจียงสื้อสื้อก็ยิ่งไม่มีวิธีที่จะปฏิเสธ

“แต่ว่า…….เสี่ยวเป่า”

“น้าสื้อสื้อ คุณเพิ่งจะตอบรับว่าคืนนี้จะนอนด้วยกับกับเสี่ยวเป่า แล้วตอนนี้คุณจะเป็นกังวลอะไรล่ะ? ก็ไม่ใช่แค่นอนหลับหรอ? นี่คุณไม่ชอบฉันหรือว่าไม่ชอบแด๊ดดี้? ทำไมถึงไม่อยากนอนกับพวกเราล่ะ!”

คำพูดนี้ของเสี่ยวเป่าทำให้เจียงสื้อสื้อลำบากใจจริงๆ เธอไม่ใช่ไม่ชอบเสี่ยวเป่า แล้วก็ไม่ใช่ไม่ชอบจิ้นเฟิงเฉิน……แต่ว่า นอนที่นี่ด้วยกัน จะไม่แปลกประหลาดได้ยังไง

เสี่ยวเป่าหาว น้ำเสียงแฝงไปด้วยความง่วงเล็กน้อย

“น้าสื้อสื้อ คุณอย่ากังวลใจไปเลย เวลาก็ดึกแล้ว พวกเรารีบเข้านอนกันเถอะ!” หลังจากพูดจบ เสี่ยวเป่าก็ดึงเจียงสื้อสื้อมาบนเตียง

เจียงสื้อสื้อจนปัญญาที่จะปฏิเสธจริงๆ ทำได้เพียงเอนกายลงนอนข้างๆเสี่ยวเป่า

เธออดไม่ได้ที่จะมองไปยังจิ้นเฟิงเฉิน ขณะนี้จิ้นเฟิงเฉินก็กำลังมองเจียงสื้อสื้ออยู่ สีหน้าของเขาแฝงไปด้วยรอยยิ้มจางๆ ใบหน้าที่หล่อเหลามองแล้วช่างดูอ่อนโยน ขณะสบสายตากัน ชั่วขณะนั้น เจียงสื้อสื้อก็สับสนวุ่นวายทันที จึงรีบเอนตัวลงนอน

เจียงสื้อสื้อพยายามจะสงบลง เพียงแค่ห่มผ้านอนหลับง่ายๆเท่านั้น อีกอย่างตรงกลางยังมีเสี่ยวเป่ากั้นไว้นะ! ไม่เป็นอะไรหรอก เจียงสื้อสื้อ คุณอย่าคิดมาก

ด้านนึงเจียงสื้อสื้อนอนอยู่ อีกด้านนึงก็มีจิ้นเฟิงเฉิน เสี่ยวเป่ามีความสุขอย่างสุดที่จะบรรยาย