ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 214

บทที่ 214 วันแห่งความรัก

ได้ยินอย่างนี้แล้ว เจียงสื้อสื้อก็หยุดไปครู่หนึ่ง วันแห่งความรัก? ฉลองยังไง? เธอไม่ได้สนใจกับเทศกาลเหล่านี้ จิ้นเฟิงเฉินยุ่งขนาดนั้น คาดว่าก็คงไม่ได้สนใจหรอก

“พี่สื้อสื้อ คุณอยากจะไปซื้อของขวัญอะไรเพื่อมอบให้ประธานจิ้นไหม? แบบนี้ประธานจิ้นจะต้องดีใจมากแน่ๆ”

“คุณพูดอะไรน่ะ? เจียงสื้อสื้อจ้องมองสวีหน้า ไม่เหมาะสมเลยจริงๆ

แต่ในใจของเธอก็ลังเลเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ก็วางแผนที่จะซื้อของขวัญมอบให้จิ้นเฟิงเฉิน แต่ก็เพราะหันจิ้งก่อเรื่องวุ่นวายแบบนั้น จึงซื้อไม่สำเร็จ

คิดๆแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ตัดสินใจว่าเลิกงานแล้วจะไปซื้อของขวัญเพื่อมอบให้จิ้นเฟิงเฉิน สวีหน้าก็ไปเป็นเพื่อนเจียงสื้อสื้อ

ในที่สุดก็เลือกมาอย่างนึง เจียงสื้อสื้อไม่ได้ซื้อเนคไทอีก แต่ทว่าเลือกซื้อกระดุมแขนเสื้อ ของสิ่งนี้นับว่าราคาไม่แพงจนเกินไป เจียงสื้อสื้อพอรับได้ อีกทั้งยังประณีตงดงามอย่างมาก เธอชอบมากๆ ก็ไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะชอบไหม……

คิดพลาง เจียงสื้อสื้อก็ยิ้ม หลังจากพนักงานบรรจุหีบห่อให้เธอเรียบร้อยแล้ว คนทั้งสองจึงออกมาจากห้างสรรพสินค้า

ที่ลับตา ชายคนนึงกำลังจ้องมองเจียงสื้อสื้อจากด้านหลัง คนนี้ก็คือมู่จิ่งเซินนั่นเอง เขามาทำธุระที่ห้างสรรพสินค้า แล้วก็ไม่คาดคิดว่าจะได้พบเจียงสื้อสื้อ

มู่จิ่งเซินลดสายตาลง แววตาเมื่อดูแล้วมีความลึกซึ้งเล็กน้อย ก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

………

เจียงสื้อสื้อบอกกับจิ้นเฟิงเฉินว่า จะไปทานข้าวข้างนอกด้วยกันกับสวีหน้า

ขณะกลับบ้าน ก็ได้รับสายของลู่เจิงที่โทรเข้ามา

“ฮัลโหล รุ่นพี่”

“สื้อสื้อพรุ่งนี้คุณว่างไหม มาทานข้าวด้วยกันหน่อยสิ!” พรุ่งนี้เป็นวันแห่งความรัก เป็นธรรมดาที่ลู่เจิงจะอยากฉลองด้วยกันกับเจียงสื้อสื้อ

“ต้องขอโทษด้วยนะ…….รุ่นพี่ พรุ่งนี้ฉันมีธุระนิดหน่อย เกรงว่าจะไม่สามารถไปทานข้าวด้วยกันกับคุณได้”

ไม่ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะคิดวางแผนที่จะฉลองในวันแห่งความรักหรือไม่ แต่พรุ่งนี้เจียงสื้อสื้อก็วางแผนแล้วว่าจะอยู่ด้วยกันกับเขา บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่ชอบ

ได้ยินอย่างนี้แล้ว สายตาของลู่เจิงก็หงอยเหงาลงเล็กน้อย แต่ก็พูดอะไรลำบาก

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ผู้ช่วยของลู่เจิงก็เดินเข้ามาในห้องทำงานแล้วเอ่ยปากกล่าวว่า: “ท่านประธาน ฉันได้ตรวจสอบแล้ว ก่อนหน้านี้หลายวันคุณเจียงได้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ด้วยเหตุนี้หลายวันมานี้จึงลาหยุดไม่ได้ไปบริษัท”

ได้ยินอย่างนี้แล้ว สีหน้าลู่เจิงก็เปลี่ยนไป

“ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์?”

หลายวันก่อนลู่เจิงไปรอเจียงสื้อสื้อที่บริษัทจิ่นเส้อ แต่ก็ถูกแจ้งให้ทราบว่าเจียงสื้อสื้อลาหยุด เขาโทรศัพท์ไปก็ไม่มีคนรับ จนปัญญาแล้วลู่เจิงจึงหาคนให้ไปตรวจสอบดู

“ใช่ครับ เพียงแต่ได้รับบาดเจ็บที่ผิวภายนอกเล็กน้อย โดยภาพรวมตอนนี้ก็ฟื้นคืนสู่สภาพเดิมแล้ว”

ลู่เจิงจึงเป่าปากอย่างโล่งอก เห็นสีหน้าผู้ช่วยลังเลใจเล็กน้อย เขาจึงขมวดคิ้วแล้วเอ่ยปากกล่าวถามว่า: “ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?”

อึอักอยู่ครู่นึง ผู้ช่วยจึงเอ่ยปากกล่าวว่า: “ท่านประธาน ฉันยังตรวจสอบได้อีกว่า หลายวันมานี้คุณเจียงพักรักษาตัวอยู่ที่คฤหาสน์ของคุณชายจิ้น ดูเหมือนว่าคนทั้งสอง…….”

ได้ยินอย่างนี้แล้ว อารมณ์บนใบหน้าของลู่เจิงก็เปลี่ยนไป

“ออกไปเถอะ!” ลู่เจิงกล่าวอย่างเย็นชา

ผู้ช่วยมองท่านประธานของตนเอง ก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดใจเล็กน้อย หลายปีมานี้ ท่านประธานล้วนคิดถึงคุณเจียงมาโดยตลอด คนทั้งสองยากที่จะได้พบเจอกัน แต่ว่า…..เฮ้อ ผู้ช่วยถอนหายใจ ในที่สุดก็ออกจากห้องทำงานไป

ในสมองของลู่เจิงก็กลับไปคิดถึงฉากช่วงเวลาในมหาวิทยาลัย สีหน้าก็อดไม่ได้ที่จะหดหู่ลง