ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 215

บทที่ 215 ตรวจสอบพบว่าตั้งครรภ์แทน(อุ้มบุญ)

รถได้มาถึงร้านอาหารฝรั่งร้านนึง สภาพแวดล้อมของร้านอาหารเงียยสงบสวยงาม เพราะเป็นวันแห่งความรัก ที่นั่งโดยรอบจึงเต็มไปด้วยคู่รักจำนวนมาก สิ่งนี้จึงทำให้เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า พวกเขาก็เหมือนกับคู่รักทั่วๆไป ไม่ได้มีระยะห่างอะไรที่แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

จิ้นเฟิงเฉินจูงมือของเจียงสื้อสื้อ เดินไปถึงแล้วนั่งลงในนี่นั่งที่จองไว้ จากนั้นก็เรียกบริกรเข้ามาเพื่อสั่งอาหาร

สีของท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นดำแล้ว ร้านอาหารที่อยู่บนตึกสูง จากผนังกระจกมองไป สามารถมองเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามภายนอกยามราตรี นี่ช่างเป็นฉากที่งดงามที่สุด

........

เปรียบกับการเข้ากันได้ดีของคนทั้งสอง และทางด้านนี้ ซูชิงหยิงทำได้เพียงมาซื้อเหล้าที่บาร์เหล้าเพียงคนเดียว

วันแห่งความรัก แต่คนที่ตนเองชอบกลับไปอยู่กับคนอื่น คาดไม่ถึงว่าผู้ชายแบบจิ้นเฟิงเฉินนี้จะซื้อดอกไม้ให้กับเจียงสื้อสื้อ

ซูชิงหยิงหลับตาลง ภายในใจเป็นทุกข์อย่างสุดขีด แต่ตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี เธอทำได้เพียงมองตาปริบๆกับการพัฒนาไปที่ละขั้นๆของเจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉิน

เวลานี้ มู่จิ่งเซินก็เดินเข้ามา ซูชิงหยิงยกแก้วเหล้าที่วางบนโต๊ะดื่มรวดเดียวหมด ชำเลืองมองมาที่เขาอย่างเย็นชา ทันทีก็เอ่ยปากกล่าวว่า: “คุณมาทำไมอีกล่ะ? ก่อนหน้านี้ที่ฉันบอกไปก็ชัดเจนมากแล้วไม่ใช่หรอ”

ตอนนี้ซูชิงหยิงไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้วจริงๆ แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม เธอก็ไม่สามารถตัดใจจากจิ้นเฟิงเฉินและไปยอมรับคนอื่นได้

“ชิงหยิง คุณชอบจิ้นเฟิงเฉินมากขนาดนั้นจริงๆหรอ?”

หลายวันมานี้ มู่จิ่งเซินจะเห็นซูชิงหยิงมาที่ซื้อเหล้าที่บาร์เหล้า ทุกครั้งก็เห็นว่าเธอเมากลับไป มองเห็นคนที่ตนเองชอบเป็นทุกข์เช่นนี้ไม่มีความสุขเช่นนี้ ในใจของมู่จิ่งเซินไหนเลยจะไม่รู้สึกเหมือนกัน ก็ต้องทุกข์เป็นอย่างมาก

“ใช่ ชอบมากๆ”

เริ่มชอบมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้หลายปีมาก มากจนกระทั่งยอมละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมดของเธอเพื่อจิ้นเฟิงเฉิน แต่จิ้นเฟิงเฉินก็มองไม่เห็นความดีของเธอเลยแม้แต่น้อย สายตาของเขาเต็มไปด้วยเจียงสื้อสื้อ

ซูชิงหยิงยกแก้วเหล้าบนโต๊ะมาดื่มรวดเดียวอีกครั้ง มู่จิ่งเซินมองแล้วช่างเจ็บปวดใจนัก ได้ยินเพียงเขาเอ่ยปากว่า: “ชิงหยิง ฉันสามารถช่วยคุณได้”

ได้ยินอย่างนี้แล้ว ซูชิงหยิงก็มองมู่จิ่งเซิน กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า: “คุณจะช่วยฉันยังไง?”

เธออดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้นอย่างยิ้มเยาะเล็กน้อย ตอนนี้ตัวของเธอเองยังไม่มีวิธี แล้วมู่จิ่งเซินจะช่วยเธอได้ยังไง? ยิ่งไปกว่านั้น บนโลกนี้จะมีใครคนไหน ที่จะช่วยให้คนที่ตนเองชอบและคนอื่นได้อยู่ด้วยกัน?

ได้ยินอย่างนี้แล้ว แววตาของมู่จิ่งเซินก็ลึกลับเล็กน้อย

“ก่อนหน้านี้คุณพูดว่าหลายปีก่อนเจียงสื้อสื้อเคยให้กำเนิดเด็กไม่ใช่หรอ?”

ซูชิงหยิงหรี่ตาเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะมองไปยังมู่จิ่งเซิน

“สองสามวันนี้ฉันตรวจสอบมาแล้ว เด็กคนนั้นได้คลอดแล้ว เจียงสื้อสื้อตั้งครรภ์แทนคนอื่น เพียงแต่อีกฝ่ายลึกลับเกินไป ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถตรวจสอบพบครอบครัวนั้นที่ให้ตั้งครรภ์แทนว่าอยู่ที่ไหน ยิ่งเด็กคนนั้นในเวลานั้นก็ยิ่งหาไม่เจอ แต่ว่า……”

…………

ทางด้านนี้ หลังทานอาหารเย็นแล้ว เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินก็เดินเที่ยวเล่นแล้วจึงกลับบ้าน

หลังจากกลับถึงบ้าน เสี่ยวเป่าก็หลับไปแล้ว เมื่อคนทั้งสองแยกกันที่ชั้นล่าง เจียงสื้อสื้อจึงนำกระดุมแขนเสื้อที่ซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าเมื่อวานนี้มอบให้กับจิ้นเฟิงเฉิน

รับของมา จิ้นเฟิงเฉินกำลังคิดที่จะเปิดออก ก็พบว่าเจียงสื้อสื้อที่อยู่ตรงหน้าเขย่งปลายเท้า โน้มคอของเขา จากนั้นก็จูบเบาๆลงบนแก้มของเขา

“สุขสันต์วันแห่งความรักค่ะ วันนี้มีความสุขมาก ฉันไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินหยุดชะงักไปชั่วขณะ นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงสื้อสื้อจูบเขาเอง ถึงแม้จะเป็นเพียงการจูบแก้ม แต่เขาก็ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดอะไรเลย คนที่อยู่ตรงหน้าก็รีบวิ่งกลับเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว

พระเจ้ารู้ดีว่าการกระทำนี้เจียงสื้อสื้อต้องใช้ความกล้าหาญมากขนาดไหน เธอคิดว่าตลอดชั้วชีวิตนี้ของตนเองไม่เคยกล้าหาญขนาดนี้มาก่อน หลังจากกลับถึงห้อง เจียงสื้อสื้อพิงอยู่หลังประตู หัวใจเต้นเร็วจนสามารถพูดได้ว่าเร็วจนไม่กล้าจินตนาการ ใบหน้าก็ยิ่งแดงระเรื่อ

ชั่วครู่หนึ่ง เจียงสื้อสื้อจึงสงบลงมา หยิบชุดนอนแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ

“พี่สื้อสื้อ เมื่อวานคุณกับประธานจิ้นเป็นยังไงบ้าง? เที่ยวกันสนุกไหม? มอบของขวัญให้ไปหรือยัง?”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “มอบให้ไปแล้ว แล้วก็สนุกดี”

ไม่ถูก ควรจะพูดว่าสนุกมากๆ อย่างไรเสียก็เป็นครั้งแรกที่ได้รับมอบดอกไม้จากจิ้นเฟิงเฉิน เป็นครั้งแรกที่คนทั้งสองได้ฉลองวันวาเลนไทน์ มันเป็นสิ่งที่ตราตรึงอยู่ในใจ

สวีหน้ามองใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขของเจียงสื้อสื้อเธอก็ยิ่งดีใจ “พี่สื้อสื้อ คุณและประธานจิ้นจะต้องอยู่ด้วยกันดีๆนะ ถ้าในที่สุดแล้วได้เดินไปด้วยกัน ฉันก็คือคนที่จะเป็นประจักษ์พยานให้กับพวกคุณ! คิดๆแล้วก็ตื่นเต้นอาาาา!”

เดินไปถึงวันสุดท้ายเรื่องแบบนี้เจียงสื้อสื้อไม่กล้าที่จะคิด แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้เรื่องราวเหล่านี้ทำให้เธอคิดอยากที่จะเดินไปถึงวันสุดท้ายมากจริงๆ คำพูดเช่นนั้น ยิ่งทำให้ตนเองมีความสุข

เจียงสื้อสื้อหยุดความคิดที่ยุ่งเหยิงเหล่านี้ในสมอง แล้วเริ่มตั้งใจทำงาน

ผ่านไปสองสามวัน การใช้ชีวิตในคฤหาสน์เป็นไปอย่างเรียบง่ายและหวานชื่น ความรักความผูกพันของจิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น

เย็นวันนี้ ที่บริษัทของเจียงสื้อสื้อมีทำโอที ด้วยเหตุนี้จึงได้ออกมาในเวลาที่ดึกมาก

เย็นนี้จิ้นเฟิงเฉินมีงานคบค้าสมาคม ด้วยเหตุนี้จึงไม่สามารถมารับเจียงสื้อสื้อได้ทัน

เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้ใส่ใจ เมื่อเดินออกมาจากทางเข้าบริษัท ก็พบชายคนนึงเดินเข้ามาหา

“สวัสดีครับ ขอโทษนะครับคุณคือคุณเจียงใช่ไหม?” ผู้ชายเอ่ยปากถามอย่างสุภาพ

มองคนแปลกหน้าที่อยู่เบื้องหน้า เจียงสื้อสื้อก็ตกใจทันที

“คุณคือ?”

คนที่อยู่ตรงหน้ารูปร่างหน้าตาธรรมดา ดูแล้วจะเป็นคนซื่อๆอย่างมาก ท่าทางอายุราวๆยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปี ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เจียงสื้อสื้อได้พบเขา กลับมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้นภายในใจอย่างคาดไม่ถึง