ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 216

บทที่ 216 ความสุขที่ไม่สมควรได้รับ

“คุณเจียง สวัสดี ฉันนามสกุลหลี่ ชื่อหลี่อาน คนที่ขอให้คุณให้กำเนิดเด็กเมื่อหกปีก่อน” หลี่อานพูดคำเหล่านี้ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น สีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์

แต่ว่าเจียงสื้อสื้อเมื่อได้ยินคำเหล่านี้ทว่าหน้ากลับซีดเผือด โทรศัพท์ที่เธอถืออยู่ในมือ เวลานี้ลื่มตกจากมือลงพื้นดังโครม ทุกๆคนมองไปที่หลี่อานที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

คนให้อุ้มบุญเมื่อหกปีก่อนมาตามหาเธองั้นหรอ? ชายคนนี้มาตามหาเธอที่นี่เพราะเหตุใด เขาคิดจะทำอะไร?

ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ลางสังหรณ์แห่งความไม่สงบสุขแบบนั้นก็เด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ใจของเจียงสื้อสื้อเต้นระรัว อย่างไรก็ไม่สามารถสงบลงได้

หลี่อานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกล่าวขอโทษเล็กน้อยว่า : “คุณเจียง อันที่จริงต้องขอโทษด้วย ที่มาหาคุณกะทันหันแบบนี้ ไม่รู้ว่าคุณจะสะดวกไหม เราไปหาที่นั่งคุยกันหน่อย”

สติกลับมา เจียงสื้อสื้อก็เห็นด้วย

ทั้งสองคนก็ไปหาที่นั่งในละแวกนั้นน เจียงสื้อสื้อเวลานี้สติกลับมาแล้ว ก็เริ่มสงสัยว่าผู้ชายคนนี้โกหกตนเองอยู่หรือเปล่า อย่างไรเสียเรื่องราวหกปีก่อน ไม่ใช่มีเธอเพียงคนเดียวที่รู้ ไม่แน่คนคนนี้บางทีอาจจะสวมรอย……

แต่ว่าหลี่อานเสนอหลักฐานให้จำนวนมาก เขาพูดระบุเวลาตั้งครรภ์และเวลาคลอดของเจียงสื้อสื้ออย่างชัดเจน หลักฐานตรงหน้า เจียงสื้อสื้อจำใจต้องเชื่อ

ทำไมชายคนนี้ถึงปรากฏตัวในเวลานี้? เจียงสื้อสื้อเวลานี้แค่รู้สึกสับสนเล็กน้อย ตอนนี้ไม่รู้ว่าควรจะไปเผชิญหน้ากับจิ้นเฟิงเฉินอย่างไร

หลี่อานยังพูดอธิบายว่า : “ปีนั้นคุณแม่กำลังป่วย เพื่อให้เธอสบายใจ ดังนั้นจึงหาคนมาคลอดลูกให้ คุณเจียง จุดประสงค์ครั้งนี้ก็คืออยากมารับคุณกลับไป”

เจียงสื้อสื้อได้ฟัง สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงใสว่า : “คุณหลี่ ตอนแรกเราก็พูดกันเข้าใจแล้ว เงินค่าคลอดเด็กคุณจ่ายให้ฉันก็กันไปจบแล้ว ยังมาหาถึงที่บ้านอีกเพราะอะไร?”

หลี่อานหลับตาลง ก้มหน้าลงกระพริบตาเล็กน้อย

“เด็กไม่มีแม่ไม่ได้……อีกทั้งหลายปีมานี้ฉันก็ตามหาคุณมาตลอด คุณเจียง คุณลองคิดๆดูเถอะ! แม้ว่าเธอจะไม่อยากกลับไปกับฉัน ก็ไปดูเด็กหน่อย หลายปีมานี้ เด็กคนนั้นเฝ้ารอที่จะพบคุณทุกวัน”

เจียงสื้อสื้อจับมือแน่น ยามราตรีที่ไม่แน่นอนอย่างนี้ เธอไม่เคยคิดไม่อยากไปเจอเด็กคนนั้น แต่ว่าพอถึงวันนี้จริงๆแล้ว ทว่าเจียงสื้อสื้อไม่ดีใจเลยสักนิด ตรงข้ามกลับเป็นความกดดันอย่างมาก

หลังจากที่คุยกับหลี่อานจบ เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้กลับไปที่ตระกูลจิ้น แต่กลับไปที่บ้านเช่าของตน

บนเส้นทาง อารมณ์ความรู้สึกของเจียงสื้อสื้อก็แทบจะพังทลาย ปรากฏภาพเด็กเมื่อหกปีก่อน เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรจะไปสู้หน้ากับจิ้นเฟิงเฉินได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่รู้ว่าจะไปสู้หน้าเด็กคนนั้นได้อย่างไร……

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างขมขื่น หลายวันมานี้เธอยังคิดว่าชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปแบบนี้ จริงๆแล้วพระเจ้าทนดูเธอได้รับสิ่งที่ดีเกินไปไม่ได้

กลับมาถึงบ้าน เจียงสื้อสื้อพิงอยู่บนโซฟา ในห้องไม่ได้เปิดไฟ เธอรู้สึกอึดอัดและอยากร้องไห้ เพราะอะไร? เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างกำลังดำเนินไปในทิศทางที่ดี ทำไมชายและเด็กคนนั้นต้องมาปรากฏตัวในเวลานี้?

เธอคิดว่าเรื่องราวเมื่อหกปีก่อนจะถูกลืมได้ เธอคิดว่าเธอกับจิ้นเฟิงเฉินจะดำเนินชีวิตแบบนี้ต่อไปได้……แต่ว่าตอนนี้

เจียงสื้อสื้อ คุณควรจะเข้าใจความเป็นจริงให้ชัดเจนก่อน เรื่องราวหกปีก่อนไม่สามารถถูกลบทิ้งไปได้ คนอย่างคุณนี้ไม่สมควรที่จะได้รับความสุข

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ เวลานี้ ฉับพลันเสียงโทรศัพท์ก็ขัดจังหวะความคิดของเธอ

เป็นจิ้นเฟิงเฉินโทรมา

เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากปรับอารมณ์ดีแล้วจึงรับโทรศัพท์

เสี่ยวเป่ารู้สึกหดหู่จนยากเกินจะบรรยาย เขาคิดว่าหลังจากนี้เขาสามารถอยู่ด้วยกันกับเจียงสื้อสื้อได้ทุกวัน แต่ว่าคาดไม่ถึงว่า……

สองพ่อลูกอารมณ์เดียวกัน คืนนี้ ทั้งสามคนนอนไม่หลับ โดยเฉพาะเจียงสื้อสื้อ

……

เวลาผ่านไปเร็วมาก สองวันไปแล้ว สองวันนี้ เขียงสื้อสื้อซ่อนตัวจากจิ้นเฟิงเฉินโดยไม่ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ เพราะเธอไม่รู้จริงๆว่าตอนนี้เธอควรเผชิญหน้ากับชายคนนี้ได้อย่างไร……

จิ้นเฟิงเฉินก็เคยมาหาเจียงสื้อสื้อ บอกว่าตัวเขาเองวางแผนอยากจะพาเสี่ยวเป่าไปเที่ยว แต่เจียงสื้อสื้อปฏิเสธและให้เหตุผลว่าช่วงนี้งานยุ่งไม่มีเวลาออกไปข้างนอก

เกิดเรื่องราวขึ้นอย่างนี้ เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าควรจะไปสู้หน้าเสี่ยวเป่ากับจิ้นเฟิงเฉินอย่างไร ยังมีกะจิตกะใจไปเที่ยวเล่นได้อย่างไร

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้บีบบังคับอีก สรุปการทำอาหาร บรรยากาศก็ดูแปลกๆไป

หลังจากส่งเจียงสื้อสื้อกลับบ้าน จิ้นเฟิงเฉินก็มาถึงบริษัท ภายในห้องทำงาน เกือบจะสองทุ่มแล้ว เขายังยุ่งอยู่กับงาน

จิ้นเฟิงเหราเปิดประตูเข้ามา มองเห็นพี่ชายของเขาที่อารมณ์ไม่ค่อยดี ด้วยเหตุนี้จึงถามออกไปว่า : “พี่ ได้ยินเสี่ยวเป่าพูดว่าพี่สะใภ้ย้ายออกไปจากคฤหาสน์แล้ว นี่เป็นเพราะอะไร? เกิดอะไรขึ้นกับคุณสองคน?”

ก่อนหน้าที่ไปทำงานนอกสถานที่กับตนก็ยังดีๆอยู่ หลังจากกลับมามันเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นได้อย่างไร? จิ้นเฟิงเหราอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ดูเหมือนยากที่พี่ชายและพี่สะใภ้ของเขาจะอยู่ด้วยกันได้ดี！

“ไม่รู้” จิ้นเฟิงเฉินเม้มปาก บอกเขาโดยสัญชาตญาณว่า เจียงสื้อสื้อต้องการที่จะหลบซ่อนตน

ได้รู้ว่าเจียงสื้อสื้อปฏิเสธที่จะออกไปเที่ยวกับจิ้นเฟิงเฉินเนื่องจากมีงาน จิ้นเฟิงเหราโทรหาซูซานทันทีเพื่อสอบถามสถานการณ์