ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 222

บทที่ 222 อยากนอนกับผมหรือ?

เธอแข็งเหมือนท่อนไม้ไปทั้งตัว ตามใจเขาปล้นอยู่ในปากของตัวเอง

ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ จนเธอรู้สึกถึงออกซิเจนในปอดแทบจะถูกดูดไปหมด หายใจเริ่มลำบากขึ้น จึงดึงสติกลับมาอย่างกะทันหัน ดิ้นจะผลักเขาออก

จิ้นเฟิงเฉินทำตามความปรารถนาของเธอ ปล่อยเธอไปชั่วคราว แต่แขนที่กอดอยู่ที่เอวของเธอ กลับยิ่งกอดแน่นขึ้น

เขาหายใจหนักเล็กน้อย ลมหายใจที่พ่นอยู่ข้างหูของเธอ ร้อนแรง คำพูดที่ออกจากปากเสียงแหบกดดัน “เจียงสื้อสื้อผมไม่สนว่าคุณมีอดีตอะไร ผมล้วนไม่สนใจ ที่ผมเห็นคือเจียงสื้อสื้อที่ผมรู้จักนั่นเอง ไม่ใช่เจียงสื้อสื้อที่ผ่านมาในอดีต ก่อนหน้านั้นผมเคยพูดแล้วว่า ไม่อนุญาตให้คุณหลบหนีอีก ใครอนุญาตให้คุณเข้าหูซ้ายทะลุหูขวากับคำพูดของผมล่ะ อืม?”

“ฉัน........” เจียงสื้อสื้ออ้าปาก อยากจะพูดอะไรบ้าง

แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับตัดคำพูดเธอ “ทุกๆคนล้วนมีความลับ หากว่าคุณไม่อยากพูด ผมก็ไม่บังคับคุณ ถ้าหากว่าวันไหนคุณอยู่ดีๆอยากจะหาคนคนหนึ่งระบาย นั่นผมย่อมจะยินดีรับฟังอย่างแน่นอน หากว่าความลับนั้น คุณอยากจะซ่อนเก็บไว้ทั้งชีวิต นั่นผมก็ไม่ถือสา”

พูดถึงตรงนี้ มือของเขายิ่งใช้แรงมากขึ้น เหมือนว่าเช่นดั่งจะเอาเธอทั้งตัวล้วนสอดเข้าไปในกาย อีกทั้งยังเหมือนกอดสิ่งล้ำค่าที่สูญเสียแล้วกลับคืนมาได้ “เจียงสื้อสื้อ คุณลองจากไปผมดูสิ? ผมจะทำให้คุณรู้ว่า อะไรคือประสบการณ์ในการไล่คุณถึงนรก”

เจียงสื้อสื้อได้ยินคำพูดนี้ แค่รู้สึกว่าคัดจมูก น้ำตาคลอทันที

เธอมีบารมีอะไร ที่สามารถถูกผู้ชายคนหนึ่งเช่นนี้ปรนนิบัติหรือ?

เธอเจียงสื้อสื้อ ที่ผ่านมายี่สิบกว่าปี มักถูกความไม่โชคดีพันตัว อยู่หลังการทรมานหนักๆแล้ว กลับถูกผู้ชายที่ดีเลิศเช่นนี้คนหนึ่งปรนนิบัติ

เขาเข้าใกล้อย่างไม่ยอมปล่อย ไม่สนแม้แต่นิดว่าเธอจะใจร้ายอยากผลักเขาออกสองสามครั้ง.......

“จิ้นเฟิงเฉิน คุณแทบจะเป็นคนโง่จริงๆ”

น้ำตาอดไม่ได้ไหลออกจากขอบตาอีก เจียงสื้อสื้อทั้งหัวบุกเข้าไปในอ้อมอกของเขา กอดเขากลับอย่างเป็นทางการ

จิ้นเฟิงเฉินอยู่ข้างหูของเธอ ปลอบใจอย่างอบอุ่น “อย่าร้องไห้อีกเลย อืม?”

เจียงสื้อสื้อปากแข็งว่า “ไม่ได้ร้องไห้”

ก็คือมีฝุ่นเข้าตา

จิ้นเฟิงเฉินดูเหมือนหัวเราะเสียงหนึ่ง จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก กอดเธออย่างเงียบๆเช่นนั้น

รอคนที่อยู่ในอกสงบนิ่งลงมา เขาจึงปล่อยมือ

เจียงสื้อสื้อก้มหัว ไม่ค่อยกล้าไปสบตาของจิ้นเฟิงเฉิน

เธอร้องไห้จนตาบวม น่าเกลียดมาก

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้ไปเปิดโปง เพียงแค่เร่งเธอไปล้างหน้า จากนั้นจะพาเธอไปกินมื้อดึก

เจียงสื้อสื้อไม่ได้ปฏิเสธ

เธอในหลายวันนี้ก็ไม่ได้กินอะไรบ้าง ในเวลานี้กระเพาะกำลังปวด จะต้องกินอะไรรองท้องบ้าง

หลังจากสิบกว่านาที ทั้งสองจับมือออกจากบ้าน

จิ้นเฟิงเฉินจับมือเธออย่างแน่น เหมือนดั่งไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เช่นดั่งล้วนจะไม่ปล่อยมือ

เจียงสื้อสื้อรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งมาจากปลายนิ้วของเขา ใจดูเหมือนก็อุ่นขึ้นตามมา

หลังจากยี่สิบนาที ทั้งสองอยู่ร้านอาหารส่วนตัวที่อยู่ใกล้บ้าน สั่งข้าวต้มสองถ้วยกับผัดผักง่ายๆกี่จาน

เจียงสื้อสื้อดื่มคำเล็กๆอยู่ จิ้นเฟิงเฉินนั่งจ้องมองอยู่ตรงข้าม

เจียงสื้อสื้อถูกจ้องมองจนอึดอัดเล็กน้อย ถามว่า “คุณทำไมไม่กินล่ะ?ไม่ถูกปากหรือ?”

“ไม่หิว คุณกินเยอะหน่อย”

จิ้นเฟิงเฉินยื่นมือข้างหนึ่ง จับตรงแก้มของเธอเบาๆ “หลายวันนี้สีหน้าไม่ค่อยดี คราวหน้าเป็นเช่นนี้อีก ผมย่อมไม่ปล่อยคุณแน่”

ใบหน้าเจียงสื้อสื้อแดงขึ้นทันที

เธอรู้สึกทันทีว่า จิ้นเฟิงเฉินหยอกล้อสาวขึ้นมา แทบจะเอาชีวิตคนจริงๆ โดยเฉพาะคือคู่กับใบหน้าที่เป็นเช่นดั่งเทพเทวดาใบนั้น.......ทุกวินาทีขาอ่อน