ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 223

บทที่ 223 ผู้หญิงที่ไม่สะอาด

ซูชิงหยิงได้ยินคำพูดนั้น นัยน์ตากวาดผ่านความลังเลอย่างชัดเจน

แม่จิ้นเห็นเธอเป็นเช่นนี้ พูดทันทีว่า “เป็นอย่างที่คิดจริงๆหรือ?”

ซูชิงหยิงยิ้มอึดอัด น้ำเสียงอ่อนโยนมาก “แท้ที่จริงแล้วก็ไม่มีอะไร คุณเจียงกับเฟิงเฉินใกล้ชิดกันอย่างมากมาโดยตลอด เพียงแค่ช่วงนี้เกิดเรื่องเล็กน้อย ทำให้เฟิงเฉินโมโห.........ฉันคิดว่า อาจจะเป็นชีวิตแต่ก่อนของเจียงสื้อสื้อลำบากเกินไปแล้วล่ะ แม่ป่วยหนักแต่พ่อกลับปล่อยมือไม่สนใจไม่ดูแล เนื่องเพราะใจกตัญญู จำเป็นต้องทำเรื่องบางอย่าง ก็ซึ่งพอให้อภัยได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าได้รับการโปรดปรานจากเฟิงเฉิน”

แม่จิ้นปรากฏสีหน้าที่สงสัย “ตกลงเป็นเรื่องอะไรกันแน่ แกก็พูดกับฉันเถอะ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความสุขทั้งชีวิตของเฟิงเฉิน จะให้ฉันไม่ยุ่งไม่ได้”

ซูชิงหยิงกัดริมฝีปากไว้ คิดแล้วคิดอีก จึงพยักหน้าเบาๆ อธิบายอย่างฝืนๆพูดว่า “คือเป็นเช่นนี้ ก่อนหน้านั้นมีผู้ชายคนหนึ่งไปหาเจียงสื้อสื้อ แนะนำตนเองว่าเป็นผู้ชายคนก่อนของเธอ......ก็คือ.......มีความเกี่ยวข้องแบบความสัมพันธ์แบบนั้น......”

“อะไรนะ?” สีหน้าแม่จิ้นเข้มลง “เธอถึงขนาดยังเป็นผู้หญิงที่ไม่สะอาดคนหนึ่งหรือ?”

ซูชิงหยิงพยักหน้าเล็กน้อย “อีกทั้ง ผู้ชายคนนั้นยังพาเด็กอายุห้าหกขวบคนหนึ่งมา........”

รับรู้ว่าเจียงสื้อสื้อยังแย่กว่าในความทรงจำของตนเอง ไฟในท้องของแม่จิ้นควบคุมไม่ไหวลุกโชนขึ้นมา แต่ก็ยังควบคุมอารมณ์ของตนเองไว้อยากจะรู้ว่าตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“หรือว่า.......เจียงสื้อสื้อยังเคยมีลูกกับผู้ชายคนอื่นหรือ?”

ซูชิงหยิงอึกๆอักๆพูดว่า “อู้ว.......ดูเหมือนไม่ใช่เช่นนี้ สถานการณ์ในนั้นซับซ้อนกว่า ฉันก็ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่”

คำพูดของเธอนี้ มีประโยชน์ที่ก่อกวนการฟังอย่างหนักมาก แม่จิ้นแป๊บเดียวก็ถูกพาเพี้ยนไปแล้ว อดไม่ได้ขมวดคิ้วพูดว่า “ถ้าหากว่ามีเรื่องเช่นนี้จริงๆ ไม่ว่าเช่นไรฉันก็ให้เธออยู่กับเฟิงเฉินไม่ได้”

“......เช่นนี้ก็ดี อย่างน้อย ทั้งสองยังไม่ได้หมั้นไว้ เฟิงเฉินก็ไม่ถึงกับถูกหลอก” ซูชิงหยิงไม่เคยเห็นแม่จิ้นไม่พอใจเช่นนี้ ทั้งยังกลับทนไม่ไหวแอบดีใจรีบแกล้งทำเจ็บปวดใจเข้าไปปลอบใจอย่างดี “เอาล่ะคุณน้า เราไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ทำร้ายอารมณ์! เฟิงเฉินเขาความกดดันในงานหนัก ทุกวันลำบากเช่นนั้น พวกเราควรเห็นใจถึงสถานการณ์ของเขามากหน่อย”

ความเอาใจของซูชิงหยิงเหมือนดั่งลมอบอุ่นพัดผ่านในใจแม่จิ้น สายตาค่อยๆคลายลง กลายเป็นอ่อนโยน “ไอหย่า ยังเป็นชิงหยิงแกที่รู้เรื่องกว่า ถ้าหากว่าแกสามารถแต่งงานกับเฟิงเฉินเร็วๆหน่อย เขาก็มีคนที่เอาใจคนหนึ่งอยู่เป็นเพื่อนเขา”

ซูชิงหยิงได้ยินคำพูด ในใจดีใจจนดอกไม้บาน รีบตอบกลับ

“ฉันก็อยากอยู่ข้างเฟิงเฉิน! เพียงแค่ เขาดูเหมือนไม่ยอมให้โอกาสฉันคนนี้.........” ในใจซูชิงหยิงทุกข์ทรมาน ดั่งน้ำขมที่เทไม่หมด

แม่จิ้นเห็นสภาพของเธอเช่นนี้ เจ็บปวดใจเหลือเกิน

“ชิงหยิงอ่า แกวางใจเถอะ น้าก็ยอมรับแกเป็นสะใภ้คนเดียว ฉันยังรอแกทำให้ฉันได้อุ้มหลานล่ะ!”

เธอจับมือทั้งสองของซูชิงหยิง ในตาเต็มเปี่ยมด้วยการรอคอย

ซูชิงหยิงฟังแล้วใบหน้าแดงขึ้น เขินอายยิ้มหนึ่งที “คุณน้าพูดอะไรอย่างนั้นล่ะ? พวกเรา........เรื่องนี้ยังไม่รีบล่ะ!”

คำพูดก็พูดอย่างนี้ แต่ว่าในใจซูชิงหยิงคือยังพอใจเล็กน้อย

เธอกลับอยากจะดูว่า ต่อจากนี้เจียงสื้อสื้อจะเอาตัวรอดยังไง

แม้ว่าถอยไปหนึ่งหมื่นก้าวแล้วมากล่าว เฟิงเฉินยอมให้เธอแต่งเข้าตระกูลจิ้น เธอก็ย่อมไม่ได้รับชีวิตดีๆอย่างแน่นอน!

หลังจากบรรลุจุดประสงค์แล้ว ซูชิงหยิงก็กล่าวลาอย่างมีมารยาท ออกจากตระกูลจิ้นไป

และในเวลานี้ เจียงสื้อสื้อกำลังนั่งอยู่ข้างคนขับของจิ้นเฟิงเฉิน

“นี่คือคุณจะพาฉันไปไหนหรือ?”

ตามระยะทางที่เพิ่มยาวขึ้น เผชิญหน้าต่อสิ่งแวดล้อมที่ยิ่งมายิ่งไม่คุ้นเคย เจียงสื้อสื้อรู้สึกปรับตัวไม่ทันเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินตั้งใจขับรถ เพียงแค่งอมุมปากขึ้นอมยิ้ม “ถึงแล้วคุณก็รู้เอง”