ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 224

บทที่ 224 ไม่อยากไปก็อยู่ต่อเถอะ

“คุณชอบก็ดีแล้ว ผมยังเป็นห่วงว่าคุณจะรู้สึกว่าที่นี่เงียบเกินไป” จิ้นเฟิงเฉินอมยิ้มพูด

เจียงสื้อสื้อรีบเอ่ยปากว่า “จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ? เดิมทีฉันก็ไม่ชอบความคึกคัก สิ่งแวดล้อมที่นี่ ดีกว่าสถานที่ก่อนหน้านั้นที่ฉันอยู่มาก ฉันชอบมากจริงๆ”

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นเขาเลือกด้วยตัวเอง

เจียงสื้อสื้อคือพอใจร้อยเปอร์เซ็นต์!

แต่ว่าค่าเช่าล่ะ..........

ในใจเธอลำบากเล็กน้อย สิ่งแวดล้อมที่นี่ดีมาก คอนโดเดี่ยวจะแพงกว่าที่ที่เธออยู่ก่อนหน้านั้นอย่างแน่นอน รายรับของเธอในตอนนี้ก็เล็กน้อยเช่นนั้น ก็ไม่รู้ว่าจะราคาเท่าไหร่

ในระหว่างความคิด ก็ได้ยินเสี่ยวเป่าพูดอยู่ข้างๆ “แด๊ดดี้ ห้องนี้ ท่านคือเตรียมไว้เพื่อตัวท่านเองใช่ไหม?”

ความร้อนที่ยังไม่ได้ลดลงอยู่บนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อเมื่อกี้ ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง

จุดประสงค์ของจิ้นเฟิงเฉิน เปิดเผยเกินไปแล้ว ขอเพียงแต่ไม่ใช่คนโง่ ล้วนรู้ถึงเจตนาของเขา

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ซ่อนเร้น นัยน์ตาแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มจ้องมองเจียงสื้อสื้อพูดว่า “นอนโซฟา ช่างไม่สบายจริงๆ ผมต้องคิดใคร่ครวญถึงสุขภาพของผม”

เจียงสื้อสื้อโมโหเหล่ตามองเขาหนึ่งที “ก็คุณมีทฤษฎีไร้สาระมากมาย”

เพราะว่าเป็นบ้านที่จิ้นเฟิงเฉินให้คนย้ายมา สิ่งของต่างๆล้วนใส่กล่องอย่างดี เจียงสื้อสื้อเริ่มเก็บของ ผู้ใหญ่หนึ่งเด็กหนึ่งที่อยู่ข้างๆก็ช่วยกันด้วย

ยุ่งไปทั้งบ่าย พริบตาเดียวถึงตอนเย็นแล้ว

เจียงสื้อสื้อกลัวว่าเสี่ยวเป่าจะหิว คิดว่าจะไปซื้อผักทำอาหารเย็นก่อน นึกไม่ถึงว่าเสี่ยวเป่าวิ่งออกมาจากห้องครัว ในมือยังถือขนมไว้หลายอย่าง “น้าสื้อสื้อ ผมสามารถกินสิ่งเหล่านี้ไหม?”

เจียงสื้อสื้อตกใจจ้องมองหนึ่งที ก็เห็นตัวเล็กในมือถือน้ำผลไม้นมมะพร้าว ช็อกโกแลต........

“ทำไมมีของมากมายเช่นนี้ล่ะ?”

จิ้นเฟิงเฉินพูดว่า “ผมให้คนเตรียมสิ่งของไว้ไม่น้อย ล้วนรวมกับเครื่องทำอาหาร”

เจียงสื้อสื้อรีบเดินไปเปิดตู้เย็นดู พบว่าเครื่องทำอาหารสดๆยัดใส่เต็มตู้เย็น อาหารทะเล ผักสด ประเภทเนื้อล้วนเพียบพร้อมหมด

เจียงสื้อสื้อดูไปดูมา มึนงงโดยไม่รู้ตัว

ความรู้สึกเช่นนี้.........ทำไมดูเหมือนมีบรรยากาศที่คู่แต่งงานใหม่ย้ายบ้านล่ะ?!

เธอทิ้งความคิดนี้ออกจากสมองแล้ว ยิ้มพูดว่า “คืนนี้ฉันทำอาหารอร่อยๆสักหน่อยให้พวกคุณกินกันเถอะ”

เสี่ยวเป่าร้องไชโยทันที “ผมชอบกินของที่น้าสื้อสื้อทำมากที่สุดแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินพูดว่า “ต้องการความช่วยเหลือไหม?”

เจียงสื้อสื้อส่ายหัว ผลักคนออกไป “ไม่ต้อง พวกคุณออกไปนั่งรอก็พอ” ต่อจากนั้นก็เริ่มยุ่งขึ้นมา

หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เจียงสื้อสื้อเอาอาหารจานสุดท้ายขึ้นโต๊ะ

พอดีในเวลานี้กริ่งดังขึ้น เจียงสื้อสื้อรู้สึกแปลกใจว่าเพิ่งย้ายมาจะมีใครมา เสี่ยวเป่าก็รีบวิ่งไปเปิดประตูอย่างตื่นเต้น

คนที่ยืนอยู่นอกประตู คือจิ้นเฟิงเหรานั่นเอง ในมือเขาถือดอกไม้สดและผลไม้ไว้ ยังมีของขวัญมากมาย

เสี่ยวเป่าแปลกใจเล็กน้อย “คุณอาหรือ? ท่านมาได้ยังไงล่ะ?”

“แน่นอนคือมาส่งของขวัญล่ะ! ไอ่หย่า? กลิ่นอะไรหอมขนาดนี้หรือ? น้าสื้อสื้อของแกกำลังทำกับข้าวอยู่หรือ? ดูแล้วผมมาตรงเวลาพอดีจริงๆนะ!”

จิ้นเฟิงเหรามีชีวิตชีวาขึ้นมา เอาของทั้งหมดวางอยู่บนโต๊ะ

จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จ เดินเข้ามาจากระเบียง ก็ได้ยินคำพูดนี้ บอกว่า “กินเสร็จแล้วไสหัวไปทันที!”

จิ้นเฟิงเหรา พูดว่า “โปรดวางใจ ผมจะไม่รบกวนพวกคุณอย่างแน่นอน!”

เจียงสื้อสื้อเห็นจิ้นเฟิงเหรามา เตรียมถ้วยชามมาอย่างรู้กาลเทศะ ลักษณะเหมือนดั่งแม่ศรีเรือน

จิ้นเฟิงเหรานั่งอยู่ข้างโต๊ะอาหาร รอไม่ไหวใช้มือหยิบซี่โครงหนึ่งชิ้น ทิ้งเข้าไปในปาก จากนั้นก็ชื่นชมว่า “นึกไม่ถึงว่าพี่สะใภ้ยังจะมีฝีมือเช่นนี้!”

เจียงสื้อสื้อได้ยินคำเรียกนี้ อดไม่ได้แก้มแดงขึ้น “เรียกมั่วอะไรล่ะ?”

“เรียกผิดแล้วหรือ?” จิ้นเฟิงเหราถามอย่างสงสัย

จิ้นเฟิงเฉินใบหน้าสงบ “ไม่ผิด”