ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 226

บทที่ 226 การดูตัวแปรรูป

จูบนี้ รักใคร่สุดซึ้งแยกจากกันไม่ได้ จนถึงเจียงสื้อสื้อหายใจไม่สะดวกเล็กน้อย จิ้นเฟิงเฉินจึงปล่อยเธอออกอย่างอาลัยอาวรณ์เล็กน้อย

ดึกมากแล้ว ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อแสดงความเหนื่อยหล้าเล็กน้อย เขาจับมือเธอเข้าไปในห้องนอน

เจียงสื้อสื้อเข้าไป เสี่ยวเป่าที่อยู่บนเตียงกำลังนอนหลับฝันหวานอยู่ จิ้นเฟิงเฉินหาได้ยากมากที่ไม่ได้ตามเข้าไป กลับกลายเป็นเอาอกเอาใจมากช่วยพวกเขาปิดประตูไว้

เช้าวันรุ่งขึ้น เสี่ยวเป่ายืนอยู่ข้างเตียง ขยับแขนของเธออย่างระมัดระวัง

เจียงสื้อสื้อลืมตาปรือๆ ยิ้มอย่างเบิกบานต่อเขา “สวัสดีตอนเช้าลูกรัก”

เสี่ยวเป่าดึงเธอลุกขึ้นมา รอเธอเตรียมตัวเสร็จ มองเห็นอาหารเช้าที่อยู่บนโต๊ะ อดไม่ได้ที่จะยักคิ้ว

เป็นขนมปังปิ้ง นม เบคอน ไข่ดาวที่ง่ายๆ

“พวกนี้........ล้วนคือคุณทำหรือ?” เจียงสื้อสื้อถามอย่างแปลกใจ

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “เป็นผมทำเอง ลองชิมดูสิ”

เจียงสื้อสื้อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ในใจอบอุ่นนิดๆ

เธอยังคิดว่า เขาอยากที่จะทำมาม่าสักครั้ง ก็ถือว่าดีมากแล้ว นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้ยังทำอาหารเช้าไว้

เจียงสื้อสื้อรีบอุ้มเสี่ยวเป่า ขึ้นไปนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร

เสี่ยวเป่ากวาดสายตาดูหนึ่งที สายตามีความสงสัยเล็กน้อยถึงสิ่งที่แด๊ดดี้ของเขาทำกินได้หรือไม่

แต่ว่า เจียงสื้อสื้อกลับลงมือตักไปแล้วชิ้นเล็กๆชิ้นหนึ่ง โยนเข้าไปในปาก

จิ้นเฟิงเฉินนั่งลงอยู่ตรงกันข้าม สายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยการรอคอยจ้องมองเธอ

เจียงสื้อสื้อกลืนลงไปแล้ว พูดว่า “ไม่เลวนะ!”

ได้ยินคำชื่นชมของเธอ มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้งอขึ้น อาหารเช้ามื้อหนึ่งที่ง่ายมาก กลับได้ความอบอุ่นมากมาย

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินส่งเสี่ยวเป่าไปที่โรงเรียนก่อน ค่อยส่งเธอไปที่บริษัท

ตอนที่เจียงสื้อสื้อกำลังจะลงรถ อยู่ดีๆเขาก็เรียกเธอไว้อีก “ตอนเที่ยงผมมารับคุณ ไปกินข้าวด้วยกัน”

น่าจะเต็มเปี่ยมด้วยการรอคอย เวลาช่วงเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองไปถึงโรงแรมแห่งหนึ่ง ก็ถูกนำไปที่ที่จองไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว

ใครจะรู้ว่า พวกเขาเพิ่งนั่งลงไปไม่นาน ฉินมู่หลัน อยู่ดีๆก็ปรากฏอยู่ต่อหน้าพวกเขา

อีกทั้ง ข้างกายยังพาหญิงคนหนึ่งที่ไม่คุ้นเคยมา

ดูการแต่งตัว เห็นได้ชัดว่าเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ของบ้านใดบ้านหนึ่ง ทั้งตัวมีเสน่ห์ที่สูงส่งงดงาม

เจียงสื้อสื้อรู้สึกได้ชัดว่า ฉินมู่หลัน มาโดยไม่หวังดี อึ้งไปแล้วนิดๆ

จิ้นเฟิงเฉินสีหน้าเข้มลงเล็กน้อย ถามไปหนึ่งประโยคว่า “แม่ ท่านอยู่นี่ได้อย่างไง?”

สายตาฉินมู่หลันราบเรียบตกอยู่บนกายของ เจียงสื้อสื้อ แม้ว่าพยักหน้าอย่างมีมารยาท ถือว่าเป็นการทักทาย แต่ว่าในสายตาแฝงไว้ด้วยความเย็นชาเล็กน้อย

จากนั้น เธอยิ้มและดึงผู้หญิงที่อยู่ข้างๆมา พูดว่า “ฉันพาหยวนหยวนออกมาเดินเล่น นึกไม่ถึงว่าได้เจอกับพวกคุณโดยบังเอิญเช่นนี้”

เธอก็มองไปยังเจียงสื้อสื้ออีก “ในเมื่อเจอกันโดยบังเอิญแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็กินข้าวด้วยกัน? คุณเจียงน่าจะไม่ถือสาล่ะ?”

เจียงสื้อสื้อจ้องมองจิ้นเฟิงเฉินหนึ่งที ยิ้มพูดว่า “ย่อมไม่ถือสาอยู่แล้ว”

ตอนที่พูดอยู่ อีกทั้งเธอยังเรียกคนบริการมาเอง ให้ส่งถ้วยชามอีกสองชุดมา

เธอเคยวางแผนจัดงานวันเกิดของคุณท่านฉินกับเสี่ยวเป่ามา ย่อมชัดเจนรสชาติของ ฉินมู่หลัน อยู่ดี สั่งอาหารมาหลายอย่างทีเดียว ล้วนเป็นสิ่งที่ ฉินมู่หลัน ชอบกิน

ตอนที่อาหารส่งขึ้นมา ฉินมู่หลัน มีความแปลกใจหลายส่วน แต่ก็ถูกความไม่พอใจแทนที่อย่างรวดเร็ว รู้สึกว่าเจียงสื้อสื้อคือเอาใจมวลชน

เธอแค่คีบไปหนึ่งชิ้น ก็แนะนำต่อจิ้นเฟิงเฉินว่า “เฟิงเฉิน คนนี้คือคุณหนูผู้สูงศักดิ์ของบ้าน ลุงหลี่ ”

หลี่หยวนหยวนยิ้มอย่างน่ารักหนึ่งที ยิ้มออกมาแล้วลักยิ้มคู่หนึ่งช่างน่ารักมาก