ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 23

บทที่ 23นี่มันสองมาตรฐานชัดๆ

เจียงสื้อสื้อมั่นใจแล้วว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิดไป ทำเธองงเป็นไก่ตาแตก หัวหมุนจนงงไปหมด “ไม่เป็นไรมั้งคะ? ฉันไปคนเดียวได้ค่ะ จะให้คุณไปซื้อกับข้าวพร้อมฉันได้ยังไงกัน?”

หรืออีกอย่าง เขาเป็นถึงประธานบริษัทของจิ้นกรุ๊ปเชียวนะ! เป็นเทพบุตรในสายตาของสาวๆ นับพันนับหมื่น มีทรัพย์สินมากเป็นแสนล้าน! เป็นยอดคนในยอดคน เป็นคนที่ไม่มีใครจะมาเทียบได้ นี่ถ้าใครรู้เข้าว่าไปกับเธอมันจะไม่มีปัญหาเหรอ?

แต่ว่าท่านประธานจิ้นยังคงไม่รู้ตัว ทำหน้าไม่เห็นด้วย “ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ?”

เจียงสื้อสื้อตอบอยู่ในใจว่า ยังจะถามอีกเหรอว่าทำไม?

คุณดูดีมีชาติตระกูลขนาดนี้ ถ้าไปเดินอยู่ในตลาดมันคงจะดูขัดกันอย่างมากๆ เลย

ถ้าไปจริงๆ ไม่ถูกชาวบ้านมุงดูก็คงแปลก

ถึงแม้ในใจจะคิดแบบนี้ แต่เธอก็ไม่กล้าพูดออกมา ได้แต่ยิ้มแห้งๆ “ก็เพราะว่าคุณเป็นแขกไงคะ! เรื่องแบบนี้จะไปรบกวนคุณได้ยังไงกัน”

ระหว่างที่พูด คนทั้งสามก็ได้เดินมาอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว

มือข้างหนึ่งของเจียงสื้อสื้ออุ้มเสี่ยวเป่าเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็ล้วงกุญแจ เตรียมจะเปิดประตู

แต่ใครจะไปคิด จู่ๆ เสี่ยวเป่าก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดกับเธอว่า “น้าสื้อสื้อ เสี่ยวเป่าอยากไปด้วยครับ”

เจียงสื้อสื้อไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แล้วมองไปที่เขา “ทำไมเธอก็อยากไปด้วยล่ะ? ตลาดไม่ใช่ที่ๆ น่าไปสักหน่อย ที่นั่นวุ่นวายจะตาย แถมกลิ่นยังเหม็นอีกด้วยนะ!”

ทั้งกลิ่นคาวปลากลิ่นเนื้อสด รวมๆ กันแล้วบางทีเธอยังทนไม่ค่อยได้เลย

เสี่ยวเป่าตอบ “ผมไม่กลัว ผมแค่อยากไปกับน้าสื้อสื้อจะได้ไหมครับ?” พูดถึงตรงนี้เขาก็ใช้สายตาที่ใสซื่อ สายตาที่เต็มไปด้วยความหวังมองมาที่เจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อถึงกับต้องชะงัก คำปฏิเสธทั้งหลายต้องหยุดเอาไว้ที่ปาก หัวใจทั้งดวงแทบจะถูกเขาทำให้ละลายไปหมดแล้วเธอจำต้องตอบตกลงในทันที “ได้ น้าจะพาเธอไปด้วย”

เสี่ยวเป่าดีใจตะโกนออกมา “น้าสื้อสื้อใจดีที่สุดเลย” พูดจบเขาก็หันไป ‘จ๊วบ’ หอมแก้มของเธอไปหนึ่งที

หัวใจของเจียงสื้อสื้อถูกละลายจนกลายเป็นแอ่งน้ำ อ่อนแอจนไม่เหลือชิ้นดี อยากจะถวายชีวิตให้เขาไปเลยจริงๆ

จิ้นเฟิงเฉินที่ยืนดูอยู่ข้างๆ รู้สึกไม่ค่อยพอใจ

ตอนเขาขอไปด้วย เธอก็ปฏิเสธมาแบบไม่คิดเลย แต่พอเป็นเสี่ยวเป่า เธอกลับตอบตกลงในทันที

นี่มันสองมาตรฐานชัดๆ!

ในตอนที่เขากำลังคิดหนักอยู่นั่นเอง เจียงสื้อสื้อ ก็ได้หันมาพูดกับเขาว่า “คุณจิ้นคะ ให้ฉันพาเสี่ยวเป่าไปด้วยได้ไหมคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “ได้สิครับ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มร่า “ขอบคุณค่ะ ถ้าอย่างนั้นคงต้องรบกวนคุณไปกับพวกเราด้วยเลยนะคะ เพราะตอนที่ฉันเลือกกับข้าว คุณจะได้ช่วยดูเสี่ยวเป่าด้วย”

แล้วจิ้นเฟิงเฉินก็ได้เดินคุ้มกันคนทั้งสองไปอย่างมีความสุข

……

ประมาณสิบนาทีให้หลัง คนทั้งสามก็ได้มาถึงที่หน้าตลาดแล้ว

เห็นได้ชัดเลยว่าจิ้นเฟิงเฉินมายังที่แบบนี้เป็นครั้งแรก เพราะเขาดูตกใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้า

เห็นสภาพตลาดที่ดูยุ่งเหยิง เสียงตะโกนขายของดังมาจากทุกทาง เสียงสับหมูบนเขียงดังจนสะเทือนหู ปลาก็ถูกฆ่าบนเขียงปลา มันดูกระฉับกระเฉง แถมเร็วอีกต่างหาก แต่กลิ่นคาวปลากับกลิ่นคาวเลือดมันช่างรุนแรงจริงๆ มันแสบจมูกจนทนไม่ไหว

จิ้นเฟิงเฉินดูเป็นกังวล รู้สึกว่าเขาไม่เหมาะกับที่นี่สักเท่าไหร่

เสี่ยวเป่าเองก็คิ้วชนกันแล้วเอามือปิดจมูกเอาไว้

เจียงสื้อสื้อพอเห็นทั้งคู่เป็นแบบนี้ มันเป็นสิ่งที่เธอคิดเอาไว้แล้ว จึงได้เสนอไปว่า “คุณจิ้นคะ คุณกับเสี่ยวเป่ารออยู่ข้างนอกก่อนดีไหมคะ? ฉันเข้าไปซื้อของแปบเดียวเดี๋ยวก็มาแล้ว”