ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 235

บทที่ 235 สวนสนุก

เจียงนวลนวลไม่สนว่านี่จะเป็นโรงพยาบาล ต่อหน้าคนมากมายก็ยังอยากจะทะเลาะกับหลานซือเฉิน

หลานซือเฉินพยายามอย่างยิ่งในการควบคุมอารมณ์ตัวเอง พูดเตือนกันปากเปียกปากแฉะ: “เธอต้องรู้สถานะตัวเองหน่อยนะ ตอนนี้เจียงสื้อสื้อมีจิ้นเฟิงเฉินคอยหนุนหลัง ถ้าพวกเรามักจะตั้งตัวเป็นศัตรูของเธอ ตระกูลจิ้นสะบัดมือก็ทีเดียว ก็พอที่จะทำให้ตระกูลพวกเราสองคนล้มละลายได้!”

เขาเห็นเจียงนวลนวลทำเหมือนไม่แคร์คำพูด ก็ถอนหายใจอีกครั้ง: “ตอนนี้เธอไม่สามารถเอาเรื่องในอดีตมาเทียบได้ตั้งนานแล้ว ไม่ใช่คนที่พวกเราจะไปล่วงเกินได้ง่ายๆ แล้ว”

เจียงนวลนวลร้องเสียงเหอะ อดีตเธอเคยมีความสามารถคิดแผนการหาทางให้เจียงสื้อสื้อถูกไล่ออกจากบ้านได้ ตอนนี้ก็เหมือนเดิม

นัยน์ตาของเธอค่อยแปรเปลี่ยนเป็นอำมหิตขึ้นมา ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดเอ่ย: “ฉันจะต้องเปิดโปงเรื่องก่อนหน้านี้ทั้งหมดออกมาให้ได้ ไม่เพียงแต่ให้มันชื่อเสียงป่นปี้ ฉันจะทำให้มันไม่เหลืออะไรเลย”

หลานซือเฉินจะพูดเตือนกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไร้ผล ได้แต่พูดใช้อำนาจเสียงเย็น: “ฉันเตือนเธอนะ ทางที่ดีที่สุดอย่าได้ไปเกี่ยวข้องกับเรื่องอันตรายพวกนี้อีก ถ้าเธอล่วงเกินตระกูลจิ้นขึ้นมา ตระกูลหลานของฉันจะไม่ปกป้องเธอเด็ดขาด”

ได้ยินเขาต้องการแยกความสัมพันธ์ เจียงนวลนวลก็ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว ฝ่ามือข้างหนึ่งตบเข้าที่ใบหน้าของเขา

“คุณมันบ้าจริงๆ!”

หลานซือเฉินด่าอย่างอับอายโมโหอย่างยิ่ง สะบัดมือเธอแล้วเดินออกไป

ในหัวเขาไม่หยุดปรากฏภาพของเจียงสื้อสื้อในตอนแรกที่อ่อนหวานและจิตใจดี ก็ยิ่งรู้สึกว่าเจียงนวลนวลน่าเกลียดน่าชัง จิตใจอัปลักษณ์

เขาเดินไปจิตใจก็ยังงุ่นง่านไป เสียใจที่ตอนแรก เขาไม่ควรถูกความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเจียงนวลนวลบังจนตาบอดเลย

ตรงกันข้ามเขาที่เสียใจไม่หยุด หลังจากเจียงสื้อสื้อพาเสี่ยวเป่าออกจากโรงพยาบาลมา ก็โดนเสี่ยวเป่าแกล้งหยอกล้ออยู่หลายครา

“ไม่ไหวแล้วเสี่ยวเป่า อย่าแกล้งน้าอีกเลย” เธอหัวเราะจนน้ำตาแทบไหลออกมา

เสี่ยวเป่าเปลี่ยนเป็นจริงจังในพริบตา รับประกันด้วยความตั้งใจ: “อืม น้าสื้อสื้อ ผมจะไม่พูดเรื่องตลกอีกแล้วครับ”

เจียงสื้อสื้อลูบหัวเขา พวกเขาไม่ได้กลับบ้าน แต่พาเขามาสวนสนุกแทน

เขาไม่เคยมาสวนสนุกเลย เขาทั้งอยากรู้อยากเห็นทั้งตื่นเต้น พูดจากใจ: “น้าสื้อสื้อ ที่นี่มหัศจรรย์มาก นี่คือที่ไหนเหรอครับ?”

เจียงสื้อสื้อแปลกใจ แต่พอคิดอีกที เสี่ยวเป่าเติบโตในความควบคุมดูแลมาโดยตลอด ที่ที่ไปส่วนใหญ่ล้วนมีแต่ที่ที่มีคุณภาพทั้งนั้น คงจะไม่เคยมาสวนสนุก

เขาพาเสี่ยวเป่ามาซื้อบัตร

“นี่คือชิงช้าสวรรค์เหรอครับ?” เสี่ยวเป่าเคยได้ยิน แต่ว่าไม่เคยนั่งมาก่อน

ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอย่างรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสวนสนุก เจียงสื้อสื้อแนะนำให้เขาฟังอย่างละเอียด

จนมาถึงจุดสูงสุดของชิงช้าสวรรค์ พวกเขามองจากข้างบนลงไปข้างล่าง เสี่ยวเป่าก็ร้องด้วยความทึ่งในทันที: “น้าสื้อสื้อ ดูสิ นั่นคืออะไรเหรอ?”

เจียงสื้อสื้อจ้องมอง นั่นคือม้าหมุน เธอหันหน้าไปถาม: “เสี่ยวเป่าอยากเล่นไหม?”

เสี่ยวเป่าพยักหน้าแรงๆ : “อยากเล่น”

เมื่อลงมาจากชิงช้าสวรรค์ เธอก็จูงมือเสี่ยวเป่าไปที่ม้าหมุน

“เสี่ยวเป่า อยากนั่งตรงไหน?”

ม้าหมุนนี้ เป็นม้าหมุนที่นำเหล่าตัวละครในการ์ตูนชื่อดังหลายๆ เรื่องมารวมกัน

เสี่ยวเป่ามองเห็นPeppa Pigในทันที เจียงสื้อสื้ออุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นไปนั่งด้วยตัวเอง

จนม้าหมุนเริ่มขยับ เธอไม่ค่อยวางใจนัก เอ่ยกำชับอีกครั้ง: “นั่งดีๆ นะเสี่ยวเป่า ระวังหล่น”

“รู้แล้วครับน้าสื้อสื้อ เสี่ยวเป่าจับมันแน่นเลย!” เสี่ยวเป่าหันหน้ามายิ้มให้เธออย่างสดใส

สวนสนุกใหญ่มาก พวกเขาเล่นกันอย่างเต็มที่ตลอดช่วงเช้า เจียงสื้อสื้อเห็นเสี่ยวเป่ายังเล่นไม่เต็มอิ่ม ก็พูดกับเขา: “พวกเราไปทานข้าวกันก่อน ค่อยมาเล่นต่อดีไหมครับ?”

ถึงเสี่ยวเป่าจะยังอยากเล่นต่อ แต่สุดท้ายก็ตามเจียงสื้อสื้อไปกินข้าวอย่างอาลัยอาวรณ์

เจียงสื้อสื้อสั่งไข่ตุ๋นปลาเงินให้เสี่ยวเป่า และยังสั่งเนื้อซี่โครงเล็กมาอีกชุด แล้วก็ยังมีผักกวางตุ้งอีกชุด

เจียงสื้อสื้อยกยิ้ม: “น้าไม่เป็นไรครับ กลับบ้านไปเปลี่ยนชุดก็ได้”

เสี่ยวเป่ายังคงดึงดันจะแบ่งกระดาษให้เธอครึ่งหนึ่ง เธอเลี่ยงไม่ได้ เลยได้แต่รับมา

รอไม่นานนัก จิ้นเฟิงเฉินก็มาถึงแล้ว ทั้งสามคนไปร้านอาหารเพื่อทานมื้อเย็นกัน

เจียงสื้อสื้อเหมือนจะนึกอะไรออก ตอนกินใกล้เสร็จ ก็ไม่ลืมพูดตำหนิจิ้นเฟิงเฉินไปกี่ประโยค

“เสี่ยวเป่ายังเล็ก ถึงวันปกติจะทำงานยุ่ง แต่คุณก็ควรหาเวลามาอยู่กับเสี่ยวเป่าบ่อยๆ หน่อยนะ”

จิ้นเฟิงเฉินนั่งฟังคำสั่งสอนอย่างสงบเสงี่ยม เห็นท้องฟ้ายังสว่างอยู่ ก็ถามขึ้นอย่างเอาอกเอาใจ: “ใช่แล้ว ควรเพิ่มสีสันให้กับวัยเด็กของเสี่ยวเป่าเยอะๆ เลย ถ้างั้น สื้อสื้อ พวกเราจะไปที่ไหนกันต่อดี?”

เจียงสื้อสื้องงงวยเพราะถูกเขาถาม ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ ก็พูดเสนอ: “ช่วงนี้หนาวขึ้นเรื่อยๆ เราไปซื้อชุดเปลี่ยนฤดูให้เสี่ยวเป่าที่ห้างกันดีกว่า”

แน่นอนว่าจิ้นเฟิงเฉินเห็นด้วย ทั้งสามคนไปยังห้องสรรพสินค้ากันอย่างยินดีปรีดา

เจียงสื้อสื้อสายตาเฉียบแหลมไม่เหมือนคนอื่น เธอเลือกเสื้อผ้าสองชุดให้เสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่าเปลี่ยนชุดแล้ว เขาทั้งหล่อแหละน่ารักมาก เจียงสื้อสื้อชิงจะไปจ่ายเงิน จิ้นเฟิงเฉินกลับส่งบัตรจ่ายเงินไปแล้ว

แล้วเธอก็เลือกชุดให้จิ้นเฟิงเฉินอีกสองชุด เพราะเธอเป็นคนเลือกเองกับมือ ในใจเขารู้สึกหวานชื่นอย่างมาก

“สื้อสื้อ อย่าสนใจแค่พวกเราสองพ่อลูกสิ คุณเองก็ซื้อบ้าง” จิ้นเฟิงเฉินดันตัวเธอไปโซนชุดผู้หญิง

ภายใต้น้ำใจที่มากล้นจนยากจะปฏิเสธ เธอได้แต่พยายามเลือกมาหนึ่งชุดอย่างสุดกำลัง เธอไม่อยากให้จิ้นเฟิงเฉินเสียเงินโดยใช่เปล่าจริงๆ

“สื้อสื้อ เธอยังไม่แต่งเข้าบ้าน ก็คิดอยากประหยัดเงินเพื่อฉันแล้วหรือ?” จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยหยอกเย้า

“ไม่ใช่สักหน่อย!” โดนเขาพูดแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็อายหน้าแดงทันที

จิ้นเฟิงเฉินยังอยากให้เธอเลือกอีกหลายชุด แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ยอม เขากล่าว: “เธอเป็นแฟนฉัน ได้ใช้เงินเพื่อเธอแล้วฉันจะมีความสุขมาก”