ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 236

บทที่ 236 คืนนี้ฉันจะนอนกับคุณ

ออกมาจากห้างแล้ว ระหว่างทางมุ่งกลับไปยังคอนโด หัวของเสี่ยวเป่าง่วงๆ มึนๆ มุดอยู่ในอ้อมแขนของเธอ แล้วค่อยๆ หลับไปช้าๆ

“วันนี้เสี่ยวเป่ามีความสุขมาก” จิ้นเฟิงเฉินพูดเสียงเบา

เจียงสื้อสื้อพยักหน้ายิ้มกล่าว: “ใช่แล้ว ประธานจิ้น ถ้าหากคุณไม่ได้งานยุ่งเป็นหมื่นๆ ขนาดนั้น ก็พาเสี่ยวเป่าออกไปเล่นบ่อยๆ เขาจะมีความสุขอย่างนี้ทุกวันเลย”

ระหว่างพูด รถก็มาถึงล่างคอนโดแล้วเรียบร้อย

เจียงสื้อสื้อไม่ใจแข็งพอจะเรียกปลุกเสี่ยวเป่า ก็อุ้มเขาลงจากรถไปทั้งอย่างนั้นเลย

จิ้นเฟิงเฉินจะไปรับมาอุ้มต่อกี่ครั้ง เธอก็ปฏิเสธทุกครั้ง กลัวว่าถ้าส่งเปลี่ยนกันไปมา จะทำให้เสี่ยวเป่าตื่นเอา

เพิ่งจะถึงหน้าประตู พลันจิ้นเฟิงเฉินก็ได้รับสายจากกู้เนี่ยน บอกว่าที่บริษัทเกิดเรื่องนิดหน่อย

“ถ้าคุณมีธุระก็ไปทำก่อนเถอะ ฉันจะดูแลเสี่ยวเป่าดีๆ เอง” เจียงสื้อสื้อเพิ่งจะเอ่ยปากพูด เสี่ยวเป่าก็ลืมตาขึ้นอย่างง่วงงุน

“น้าสื้อสื้อ พวกเราถึงบ้านแล้วเหรอ?”

เจียงสื้อสื้อเอ่ยตอบเสียงเบา: “ใช่แล้วครับ เสี่ยวเป่าเหนื่อยมากเลยใช่ไหม?”

เสี่ยวเป่าได้ยินก็รีบลงจากอ้อมแขนเธอทันที พอเห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินจะไป สีหน้าก็พลันเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย “แด๊ดดี้จะต้องไปทำธุระอีกแล้วเหรอครับ?”

จิ้นเฟิงเฉินหยุดฝีเท้า ทำหน้าอ่อนโยนเล็กน้อยกล่าว: “แด๊ดดี้ยุ่งเสร็จก็จะมาอยู่กับเสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่าต้องเชื่อฟังนะ”

พูดจบ เขาก็เปิดประตูออกไป

เจียงสื้อสื้อพาเสี่ยวเป่าไปอาบน้ำ วันนี้เล่นกันเต็มที่ไปหน่อย เสี่ยวเป่าเหนื่อยเกินไป พอถึงเตียงก็หลับไปอย่างรวดเร็ว

เธออยู่ด้วยอีกสักพัก ถึงวางใจแล้วเดินไปห้องข้างๆ

เธอมองสมุดบันทึก พลันก็นึกอะไรได้ แต่ก่อน พวกเขารู้แค่เครื่องสำอางของบริษัทEisleyเท่านั้น แต่รู้ไม่ได้รู้อะไรมากเกี่ยวกับทั้งหมดในบริษัทของพวกเขา

เจียงสื้อสื้อรีบเปิดเว็บทันที แล้วตั้งอกตั้งใจค้นหาข้อมูล

เมื่อเธอเห็นข้อมูลมากมายบนเว็บไซต์แทบล้นทะลักออกมา เธอก็ยังจดข้อมูลที่มีประโยชน์ไม่น้อยไว้ต่างหากด้วย

อย่างไรก็ตาม ถึงข้อมูลจำนวนมากไม่ค่อยมีความสำคัญเท่าไหร่ และถึงเธอจะเริ่มง่วงเล็กน้อย แต่เธอก็ยังยืนหยัดพลิกอ่านอยู่

พลันก็มีหัวข้อหนึ่งปรากฏแก่สายตาของเธอ ก่อนหน้านี้ที่ยังง่วงเหงาหาวนอนอยู่ พลันความง่วงก็วิ่งหายเข้ากลีบเมฆ

เธอกดเข้าไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้น หาข้อมูลที่เกี่ยวข้องกันอีกครั้ง แล้วเรียบเรียงทุกอย่างในหัวด้วยความรวดเร็ว จนกระทั่งมีแบบแผนการขั้นต้นออกมาแล้ว

ตอนจิ้นเฟิงเฉินเข้ามา ก็เป็นเวลาตีสองแล้ว พอเห็นเธอยังมุ่งมั่นอยู่กับงาน ก็พูดกดเสียงต่ำขึ้นทันที: “ดึกขนาดนี้แล้ว มีเรื่องอะไรกันถึงค่อยเปลี่ยนไปทำพรุ่งนี้แทนไม่ได้?”

เจียงสื้อสื้อที่ตั้งใจทำงาน ก็ตกใจเพราะได้ยินเสียงเขาที่จู่ๆ พูดขึ้นมา

เธอหันกลับไปมอง ก็เห็นสีหน้าเย็นยะเยือกของเขา แล้วหันไปดูเวลาอีกที ที่แท้ก็ดึกขนาดนี้แล้ว

“ฉันเพิ่งค้นเจอเมื่อกี้ว่าบริษัทEisleyแต่ก่อนทำน้ำหอม” เจียงสื้อสื้อพูด พลางก็หยิบแบบร่างแผนการที่ตัวเองเขียน แล้วส่งไปตรงหน้าจิ้นเฟิงเฉิน

“เพียงแต่ตอนหลังแบรนด์เครื่องสำอางของพวกเขามาทับน้ำหอม คนเลยเข้าใจผิดคิดว่าแบรนด์น้ำหอมเป็นแบรนด์เสริมของพวกเขา”

และตอนนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็อ่านแบบแผนที่เธอเขียนเสร็จแบบคร่าวๆ

“คุณอยากรวมเครื่องสำอางกับน้ำหอม มาทำโปรโมชั่นร่วมกันหรือ?” เขาเลิกคิ้วถาม

“ฉันยังตรวจสอบเจอว่าน้ำหอมของพวกเขาค่อนข้างเฉพาะกลุ่ม แต่กลิ่นโดดเด่นอย่างมาก” ใจจดใจจ่อกล่าว “แล้วผู้ใช้ส่วนใหญ่อยู่ในช่วงอายุ 25-40 ปีด้วย”

ถึงจะบอกว่าเป็นแบรนด์เล็กๆ แต่ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นพนักงานออฟฟิศในเมืองใหญ่หรือไม่ก็คนชนชั้นสูงจากทั่วโลก

“แบรนด์น้ำหอมของพวกเขาก็ถือว่าเป็นแบรนด์ระดับไฮเอนด์”

ถ้าเกิดเริ่มลงมือจากตรงนี้ บางทีอาจจะมีเรื่องเซอร์ไพรส์ที่คาดไม่ถึง

ไม่รอให้เธอตอบ เสี่ยวเป่าก็ถามอีกครั้ง: “พวกคุณมีจุ๊บมีกอดกันบ้างไหม?”

เจียงสื้อสื้อเขินหน้าแดงขึ้นทันที ถลึงตามองจิ้นเฟิงเฉินข้างๆ ที่ยังนิ่งเฉยไม่สะทกสะท้าน “ไม่รู้จักสอนเสี่ยวเป่าให้ดีๆ”

จิ้นเฟิงเฉินทำเพียงหัวเราะ ไม่ได้พูดอะไร ผ่านมื้อเช้าไป พวกเขาไปส่งคนหนึ่งที่โรงเรียนอนุบาล อีกคนหนึ่งไปบริษัท

เมื่อเจียงสื้อสื้อถึงบริษัท ก็รีบไปหาซูซานอย่างทนรอไม่ไหว แล้วพูดเรื่องข้อมูลที่เธอเจอคร่าวๆ รวมทั้งแนวคิดปัจจุบัน

“เริ่มลงมือจากน้ำหอมก็เป็นความคิดที่ไม่เลว”

ซูซานได้ฟัง ก็เห็นด้วยในทันที ทั้งยังกล่าวเตือนด้วย: “ใช่แล้ว ภายในบริษัทนี้ ตอนนี้แบ่งพวกเป็นสองฝั่ง พวกแรกคือผู้อาวุโสในช่วงเริ่มแรกของบริษัท พวกเขาหวังจะทุ่มเททรัพยากรไปกับการโปรโมทน้ำหอมมาโดยตลอด แต่เสียงคัดค้านของอีกฝ่ายมากกว่า”

เจียงสื้อสื้อฟังอย่างตั้งใจ ซูซานตบบ่าเธอ พูดกล่าว: “ฉันเชื่อว่าคุณจะคิดแผนแก้ปัญหาทั้งสองนี้ได้ เธอวางมือทำเถอะ ต้องการอะไรก็มาขอฉันได้เลย”

เธอพยักหน้าเบาๆ “ได้ค่ะ ฉันจะตั้งใจทำ”

ได้รับการยอมรับจากซูซาน เจียงสื้อสื้อก็เริ่มขัดเกลาแบบแผนการ ยุ่งจีนปลีกตัวออกมาไม่ได้

พริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้วสองวัน

สถานการณ์ในบริษัทOwenกลับโหดร้าย

ซูชิงหยิงไม่พอใจกับแผนการที่ส่งมา เธอโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงทั้งวัน และเนื่องจากอยู่ดีเธอก็มารับตำแหน่งนี้ ไม่มีประสบการณ์เลยสักนิด พนักงานเบื้องล่างจึงพากันไม่ยอมรับเธอ

ถึงแม้Kevinรับปากส่วนตัวว่าจะเอาโฆษณาให้เธอแล้ว แต่ถ้าไม่มีแบบแผนที่เข้าท่า ก็ยากที่จะรักษาไม่ให้เขาเปลี่ยนใจในตอนท้าย

ชั่วขณะต่อมา ซูชิงหยิงก็ก่นด่าต่อหน้าผู้คน: “พวกคนไร้ประโยชน์พวกนี้ พรุ่งนี้ก็เป็นกำหนดวันสุดท้ายแล้ว ถ้าพวกคุณยังคิดแผนออกมาไม่ได้อีก ฉันไล่พวกคุณออกให้หมด”

คนในแผนกวางแผนเกือบทุกคนล้วนส่งเสียงประณามว่ากล่าว ว่าซูชิงหยิงไร้ความสามารถ แล้วก็ขยับมือชี้ด่าไปเรื่อยอีกครั้ง

“ถ้าเธอเก่งขนาดนั้นจริงๆ ทำไมไม่ทำเองซะละ?” มีคนอดพูดสาปแช่งไม่ได้