ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 237

บทที่ 237 แด๊ดดี้ที่ไม่มีตัวตน

“ชู่! ไม่ต้องพูดแล้ว ระวังถูกได้ยินล่ะ” คนนั้นยังพูดสาปแช่งไม่หยุดปาก

ถึงแม้ที่เธอด่าออกมาจะเป็นคำในใจหลายๆ คน แต่ก็ยังมีคนเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี

“กลัวอะไร เธอยังด่าประจานพวกเราต่อหน้าคนอื่นได้ แล้วพวกเราจะพูดบ้างไม่ได้เหรอ?”

และซูชิงหยิงเพิ่งตรงเข้ามายังแผนกวางแผน พอได้ยินเสียงด่าของเขา ก็ห้ามไม่ให้เปลี่ยนสีหน้าไม่ได้ สับเท้าฉับๆ เดินตรงมาหาพวกเขา

“บริษัทจ่ายเดือนให้พวกคุณสูง ไม่ได้ให้พวกคุณมาจัดงานเลี้ยงน้ำชาที่นี่ หรือว่าอยากจะโดนไล่ออกจริงๆ?”

คนแผนกวางแผนต่างก็ทนกับอารมณ์ร้ายของเธอมามากพอตั้งนานแล้ว แล้วตอนนั้นก็มีคนสะบัดมือทิ้งไม่ทำต่อแล้ว

และคนในห้องเลขา ก็รีบรายงานกับพ่อซูทันที

ตอนแรกพ่อซูก็อยู่บนเส้นทางมาบริษัทอยู่แล้ว เดิมทีเขาอยากไปดูความคืบหน้า ไม่คิดเลยว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้

เขาเดินเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งขรึม ทุกคนในแผนกวางแผนทักทายเขาด้วยความเคารพ

พ่อซูเอ่ยขอโทษพวกเขาแทนซูชิงหยิง: “เจ้าเด็กชิงหยิงคนนี้เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เขาเลยนิสัยดื้อรั้นไปหน่อยอย่างเลี่ยงไม่ได้ ขอให้ทุกคนโปรดให้อภัย”

“ประธานซู คุณเกรงใจกันไปแล้ว เป็นสิ่งที่พวกเราควรต้องช่วยประธานซูน้อยอยู่แล้ว” พนักงานเบื้องล่างทยอยกันพูด

“เธอมากับฉัน” พูดไป พ่อซูก็เดินนำไปที่ห้องทำงานของซูชิงหยิง

ซูชิงหยิงเดินตามไปอย่างไม่เข้าใจ เธอถามด้วยความโมโห: “คุณเป็นถึงประธานของซูซื่อกรุ๊ป ทำไมต้องทำตัวต่ำขนาดนี้”

พ่อซูทำสีหน้าเย็นยะเยือก แล้วยกเหตุผลมาพูดทีละอย่างๆ : “พวกเขาล้วนเป็นคนมีความสามารถสูงที่พวกเราใช้เงินมากมายเฟ้นหามา แต่ปกติคนมีความสามารถ ก็ต้องมีอารมณ์โกรธบ้างไม่มากก็น้อย”

ยิ่งคนที่มีความสามารถ ก็ยิ่งต้องเกรงใจพวกเขา ไม่อย่างนั้นพอพวกเขาโกรธขึ้นมา ถ้าบอกว่าจะไปก็คือไป

ซูชิงหยิงพ่นเสียงฟึดฟัดออกจมูก “หรือว่าพวกเขาคิดว่าถ้าจากOwenไปแล้วจะมีที่ที่ดีกว่าอย่างนั้นเหรอ?”

พ่อซูเห็นเธอยังไม่ได้สติ ก็พูดตำหนิเสียงต่ำ: “ดูท่าตอนเธอยังอยู่ข้างๆ จิ้นเฟิงเฉิน ก็ยังไม่ได้เรียนรู้ว่าทำยังไงถึงจะเป็นผู้นำที่โดดเด่นสินะ”

พอซูชิงหยิงได้ยินคำว่า “จิ้นเฟิงเฉิน” ในใจเธอก็ไม่สบอารมณ์ขึ้นอย่างมากทันที

“ไม่ให้ฉันพูดถึงเขาแล้วเหรอ?” พ่อซูพูดตักเตือนจากใจจริง “ไม่ใช่ว่าเจียงสื้อสื้อก็กำลังยุ่งกับการแย่งชิงโครงการนี้กับเธออยู่เหรอ?”

เขาเตือนซูชิงหยิง ให้ตอนนี้เธอควรไปนัดทานมื้อเย็นกับจิ้นเฟิงเฉิน

บางทีตอนนี้เธอยังมีโอกาสให้ฉกฉวยมาได้ และบางทีอาจจะสามารถแอบถามถึงรายละเอียดการวางแผนของเจียงสื้อสื้อได้

ซูชิงหยิงตอบตกลงในทันที เตรียมตัวไปทันทีที่เลิกงาน

เมื่อใกล้เวลาเลิกงาน

สวีหน้าจัดการเรียบเรียงเอกสารให้ดีตามคำขอร้องของเจียงสื้อสื้อ “พี่สื้อสื้อ วันนี้พี่ควรต้องเลิกงานก่อนเวลาจริงๆนะ ยิ่งฝืนต่อไป คุณก็จะล้มป่วยได้”

เจียงสื้อสื้อเอ่ยตอบรับแบบลวกๆ จริงๆ ยังอยากอยู่ทำงานต่ออีกสักครู่หนึ่ง

เธอเพิ่งเปิดเอกสาร สายของจิ้นเฟิงเฉินก็โทรเข้ามา

“สื้อสื้อ ฉันทางนี้มีประชุมด่วนกะทันหัน คุณปู่คุณย่าเสี่ยวเป่าก็ออกไปกันแล้ว ต้องรบกวนให้คุณไปรับเสี่ยวเป่าเสียแล้ว”

เจียงสื้อสื้อรีบพูด: “ไม่เป็นไร ฉันทางนี้เองก็เสร็จแล้วพอดี จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

“อื้ม รับเสร็จพวกคุณก็มีที่บริษัทด้วยกันเถอะ” จิ้นเฟิงเฉินไม่ลืมที่จะกำชับเธอ

พอวางสาย เจียงสื้อสื้อก็วางงานในมือลง แล้วไปรับเสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่าตามหลังคุณครูมา ตอนแรกเป็นเพราะเพื่อนๆ ในห้องมีคนมารับไปหมดแล้ว สภาพจิตใจก็เศร้าอย่างมาก