ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 239

บทที่ 239 คัดลอกขโมยความคิด

ซูชิงหยิงไม่เสียแรงเลยสักนิดก็ได้แบบแผนการที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้เมื่อถึงยามกลางคืน ก็นอนหลับลงอย่างสนิท

พริบตาเดียว ก็ถึงวันเปิดประมูลแบบแผนของบริษัทEisley

เจียงสื้อสื้อตื่นตั้งแต่เช้า

ถึงเธอจะมั่นใจในแบบแผนของเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า บริษัทพวกเขาจะสามารถคว้าสิทธิ์โฆษณาได้

เธอตั้งใจเลือกชุดที่ประณีตมากชุดหนึ่งออกมาจากตู้แล้วสวมใส่ ทั้งยังตั้งใจแต่งหน้าให้ดี

เจียงสื้อสื้อยืนอยู่หน้ากระจก

ในมือถือแบบแผนงานที่เธออดหลับอดนอนเร่งทำมาหลายวัน

เธอเพิ่งลงมา โดยคาดไม่ถึงเธอก็ได้เจอซูซานโดยบังเอิญ

ซูซานเห็นเธอนิ่งอึ้งไป ก็รีบพูดบีบคั้น: “ทำไม? เห็นฉันแล้วตกใจขนาดนี้ ในฐานะที่เป็นหัวหน้าของคุณ ฉันจะมารับคุณด้วยตัวเองไม่ได้หรือ?”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม ความตึงเครียดก่อนออกจากบ้าน สลายหายไปในทันที

ทั้งสองคนขึ้นรถไป ซูซานขับรถนิ่งมาก แต่ก็พอมองออกเล็กน้อยว่าเธอมีความรู้สึกกังวล

เจียงสื้อสื้อสังเกตเธออย่างละเอียดอยู่นานด้วยความแปลกใจ ซูซานที่เธอรู้จัก เป็นคนที่ใจเย็นมากคนหนึ่ง ทำไมเธอเองก็มีช่วงเวลาตึงเครียดแบบนี้ด้วย?

บางทีเธออาจจะถูกจ้องมองนานเกินไป พลันซูซานหันหน้ามาพูด: “การร่วมงานครั้งนี้ สำหรับฉันแล้ว มันสำคัญมาก ถ้าเกิดสามารถตกลงร่วมมือได้ งั้นบริษัทของพวกเราก็จะได้ก้าวกระโดดในโลกธุรกิจ”

เจียงสื้อสื้อเข้าใจว่าซูซานต้องการอะไร ก็รับรองอย่างตั้งใจ: “พวกเราจะต้องสำเร็จ!”

ซูซานเคยอ่านแบบแผนงานของเธอ ก็มั่นใจอย่างมาก “ฉันก็เชื่อว่าพวกเราทำได้”

พอมาถึงในห้องประชุมรับรองแขกของบริษัทEisley พวกเขาเห็นบริษัทวางแผนอันดับต้นๆ ในวงการธุรกิจเยอะมาก

ซูซานอดกังวลเล็กน้อยอีกไม่ได้ และเจียงสื้อสื้อเองก็ตึงเครียดอย่างห้ามไม่อยู่

ไม่นานนัก ลู่เจิงก็สังเกตเห็นว่าเธอกับซูซานมาถึงแล้วเขาก็เดินเข้ามาทักทายด้วยตัวเอง

“สื้อสื้อ อีกเดี๋ยวพวกเราจะกลายเป็นคู่แข่งกันแล้วนะ คุณต้องปรานีกันหน่อย” ลู่เจิงหัวเราะกล่าว

พอเจียงสื้อสื้อเห็นลู่เจิง อารมณ์ในใจก็เจือจางลงเล็กน้อย พริบตาก็เปลี่ยนเป็นมั่นใจเต็มเปี่ยม “แน่นอน ฉัน......” เธอจงใจหยุดไปนิดหนึ่ง “จะไม่ปรานีแน่ค่ะ”

ลู่เจิงรู้ว่าเธอแค่ล้อเล่น หัวเราะเบาๆ “ดูท่าแล้ว ฉันคงต้องบอกให้ทีมของฉันระวังซะแล้วสิ”

“ถ้าเกิดรุ่นพี่แพ้แล้ว หวังว่าจะไม่โกรธแค้นฉันนะคะ!” เจียงสื้อสื้อและเขาได้พูดคุยหัวเราะกันครู่หนึ่ง ก็รู้สึกผ่อนคลายไปพักใหญ่

แต่เธอไม่ได้สังเกตเลยสักนิด ว่าซูชิงหยิงที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเธอ กำลังมองเธอและยิ้มเยาะอย่างดูถูกถากถางเธอโดยตลอด

Kevinมาถึงเร็วมาก คนที่มาถึงพร้อมเขา ก็ยังมีคนตำแหน่งสูงของบริษัทEisleyอีกหลายคน

ในเมื่อKevinเป็นผู้รับผิดชอบโครงการครั้งนี้ ก็ต้องมาเป็นพิธีกรของงานประมูลครั้งนี้

เขาขึ้นยืนบนเวที พูดถ้อยคำความรู้สึกเล็กน้อย แล้วประกาศว่าการประมูลครั้งนี้ เริ่มต้นแล้วตั้งแต่ตอนนี้

ในห้องประชุมนี้ มีแท่นเวทีที่วิวดีมากอยู่ คนจากบริษัทวางแผนไม่น้อยขึ้นไปโชว์แบบแผนของพวกเขาติดต่อกัน

ถึงคุณภาพจะดีมาก แต่ก็เหมือนว่าจะไม่มีอะไรพิเศษเลย

สามารถดูได้จากสีหน้าของKevin เขาไม่พอใจเลย

เธอเองก็อยากรู้ว่าเป็นเพราะอะไรกัน? มาจนถึงตอนนี้ ก็มีแค่ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว

นั่นก็คือ.....

แบบแผนงานของเธอ ถูกซูชิงหยิงคัดลอกขโมยความคิดไป

ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัว พลันเธอก็ควบคุมความโกรธไม่ได้ ลุกพรึ่บขึ้นทันที ทันใดนั้น สายตาของคนทั้งห้องประชุมก็มองมาที่เธอ

ซูซานดึงมุมชุดของเธอ “สื้อสื้อ เธอทำอะไรน่ะ? นั่งลงเร็ว”

แต่ซูชิงหยิงที่เพิ่งแสดงแผนงานจบก็ยิ้มเย็นชา บีบถามเจียงสื้อสื้อ: “หรือว่าคุณเจียงมีความเห็นอะไรกับแผนการของพวกเราหรือเปล่าคะ?”

เจียงสื้อสื้อกำลังจะเอ่ยปากพูด ซูชิงหยิงก็หายใจตัดขัด รีบชิงพูดก่อน “ในเมื่อคุณเจียงมีความเห็น งั้นก็เอาแบบแผนงานของคุณออกมาดูเลยดีกว่า”

ณ ที่นั้น มีคนไม่น้อยที่เห็นด้วย กระทั่งKevinเองก็พูดว่า: “งั้นก็ให้พวกเราดูเถอะ แผนงานที่คุณเจียงจะแสดงให้เราดู”

เจียงสื้อสื้อกัดฟันแน่น มือทั้งสองข้างก็กำเอกสารในมือของตัวเองแน่นอย่างไม่รู้สึกตัว

เธอไม่ยอม ผลลัพธ์จากการลงแรงมือของตัวเอง จะกลายเป็นของคนอื่นง่ายๆ แบบนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้คนคนนี้ยังยั่วยุเธออย่างได้ใจขนาดนี้ต่อหน้าเธออีก

เธอสูดหายใจเข้าลึก แววตาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเด็ดเดี่ยวขึ้น พูดกดเสียงต่ำท่าทางเรียบๆ : “อยากดูน่ะได้แน่นอน จิ่นเส้อของพวกเรา มาเพื่อร่วมการประมูลครั้งนี้อยู่แล้ว”

พูดจบ ดวงตาของเธอก็จ้องมองไปยังซูชิงหยิงที่ทำหน้าเหมือนรอเรื่องสนุกอยู่อย่าเยือกเย็น

ซูชิงหยิงมองกลับไปอย่างไม่ยอมแสดงให้เห็นว่าตัวเองด้อยกว่า พูดอย่างดูถูก: “คุณเจียงรออะไรอยู่ หรือว่าเธอจะทำเสียเวลาคนอื่นต่อไปอย่างงี้เหรอ?”

“ไม่ ก่อนฉันจะแสดงแผนงานของฉัน ฉันมีคำถามที่สำคัญมากคำถามหนึ่ง อยากจะถามคุณซูสักหน่อย” ถือพูดถามเสียงสูงขึ้น: “คุณซูบอกได้ไหมคะว่า ความคิดของแผนงานนี้คืออะไร?”