ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 245

บทที่ 245 ขอแต่งงาน

ในกล่องนั้น คือแหวนเพรชหนึ่งวง

ภายใต้แสงจันทร์ที่สลัวๆนั้น แหวนเพรชที่เขาตั้งใจเลือกมานั้นเจิดจ้าดึงดูดสายตากว่าเดิม

เจียงสื้อสื้อแทบจะอึ้งไปเลย เธอไม่กล้าคิดว่า การขอแต่งงานจะมาแบบไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้

เธอยังจำได้แม่น ฉากที่เขาเอาวงของกระป๋องขอแต่งงานกับเธอในตอนนั้น

“ขอถามหน่อยว่า คุณเจียงสื้อสื้อ คุณยอมที่จะแต่งงานกับคุณจิ้นเฟิงเฉินมั้ยครับ?และนั้นก็คือผม”จิ้นเฟิงเฉินน่าจะตื่นเต้นเช่นกัน เสียงตอนขอแต่งงานนั้นจึงแหบๆไว้

เจียงสื้อสื้อมองดูจิ้นเฟิงเฉินที่ยังคงคุกเข่าข้างเดียวอยู่ มองดูเขาแบบทำตัวไม่ถูก

เรื่องนี้เกิดขึ้นฉับพลันมาก......

เธอยังไม่ทันที่จะเตรียมใจไว้เลย

อีกอย่าง เธอก็เพิ่งที่จะมั่นใจว่า จะคบกับเขา

วงของกระป๋องก่อนหน้านี้ เป็นแค่การเล่นๆกัน แต่รอบนี้เป็นแหวนขอแต่งงานของจริงเลยนะ!

สีหน้าที่จิ้นเฟิงเฉินขอแต่งงานนั้น คือตั้งใจและน่าเกรงขามขนาดนี้

เจียงสื้อสื้ออึ้งไปสักพักใหญ่ แล้วพูดแบบตะกุกตะกักว่า:“ฉัน......”แต่แล้ว เธอก็ไม่สามารถเรียบเรียงประโยคอะไรได้เลย

เสี่ยวเป่ามองดูเธอด้วยความหวัง:“คุณน้าสื้อสื้อ คุณรีบตอบตกลงแดดดี๊สิ!”

ยิ่งจิ้นเฟิงเหราก็ให้กำลังใจอยู่ข้างๆนั้น “พี่สะใภ้ ตอบตกลง ตอบตกลง......”

บนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อเต็มไปด้วยความสับสนและลังเล ยังไงแล้วเธอก็ยังคิดว่าเรื่องนี้ยังเร็วเกินไป

จิ้นเฟิงเฉินรอไปตั้งนาน ก็ยังคงที่จะไม่ได้คำตอบจากเธอ

เขาแค่รู้สึกว่าตนเองตึงเครียดจนจะขาดใจแล้ว เขาสูดอากาศเข้าลึกๆ แล้วพูดแบบกลั้นหายใจว่า:“ผมรู้ว่ายังรีบเกินไป คุณยังไม่ทันได้เตรียมพร้อม”

ระหว่างพูด เขาก็จับมือของเธอมา แล้วสวมแหวนให้กับเธอทันที ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องรีบตอบตกลง สวมแหวนนี้ไปก่อนนะ”

บนนิ้วมือ รู้สึกเย็นๆแวบหนึ่ง เจียงสื้อสื้อก้มหัวลง แหวนนั้นสวมอยู่บนนั้นแล้ว

เธอทำตัวไม่ถูก ขนาดแหวนนี้จิ้นเฟิงเฉินยังสวมให้เธอเลย แสดงว่าหมายถึงเธอตอบตกลงแล้ว

ถึงตอนนี้ เธอเพิ่งจะสังเกตได้ว่า เครื่องตกแต่งบนต้นซากุระนั้น ก็คงเป็นผลงานของพวกจิ้นเฟิงเฉินขาแล้วแหละ

คนที่เย็นชาอย่างเขานี้ ยังตั้งใจตกแต่งสถานที่ขอแต่งงานให้โรแมนติกเช่นนี้เป็นด้วย

ถึงแม้ว่าเธออยากจะปฏิเสธ ก็คงพูดออกมาไม่ได้แล้วละ

จิ้นเฟิงเฉินเห็นสีหน้าของเธอ เดาได้ว่าในใจของเธอนั้นตอบตกลงแล้ว

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ยินเธอตอบตกลงออกมาด้วยตนเอง มีความเสียดายหน่อย แต่ก็ดีที่เธอไม่ได้ปฏิเสธทันที

เขายิ้ม แล้วได้ยินจิ้นเฟิงเหราพูดขึ้นมาว่า:“พี่ชาย พี่สะใภ้ ยินดีกับพวกคุณด้วยนะ ช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ พวกเราควรฉลองกันหน่อยมั้ย?”

จิ้นเฟิงเหราวางแผนพวกนี้ไว้หมดแล้ว แล้วพูดอีกว่า:“พี่สะใภ้ รีบหั่นเค้กสิ”

เจียงสื้อสื้อหน้าแดงขึ้นมาทันที จิ้นเฟิงเหราเรียกตนว่า“พี่สะใภ้”นี้ น่าอายมากเลย

ส่วนเสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆนั้น ตาโตคู่นั้นกระพริบๆอยู่ แล้วมองจิ้นเฟิงเฉินด้วยความตั้งใจ “แดดดี๊ งั้นเสี่ยวเป่าก็เรียกคุณน้าสื้อสื้อว่าหม่ามี๊ได้แล้วใช่มั้ย?”

จิ้นเฟิงเฉินอึ้งไปสักพัก เขาไม่คิดว่า เสี่ยวเป่ารีบกว่าเขาอีก

แต่ว่า เขาก็พยักหน้าตอบรับแล้ว ไม่มีความลังเลแม้แต่นิด “แต่ว่าคุณต้องถามคุณน้าสื้อสื้อของคุณว่าได้หรือเปล่าก่อนนะ”

สุดท้ายก็ยังต้องเคารพความคิดเห็นของเจียงสื้อสิ้อด้วย จิ้นเฟิงเฉินอยู่ต่อหน้าเธอ ไม่อยากตัดสินใจให้เอง

เสี่ยวเป่าหันตัวหาเจียงสื้อสื้อทันที มองมาที่เธอด้วยสายตาที่หวังมากๆ ถามแบบอ้อนวอนว่า:“หม่ามี๊ ได้มั้ยครับ?”

นี้......สองพ่อลูกนี้ คนหนึ่งตรงกว่าคนหนึ่งจริงๆเลยนะ ขนาดวิธีการทำก่อนแล้วค่อยขอนี้ อย่างเล่นได้เก่งขนาดนี้

เห็นสายตาที่คาดหวังมากๆของเสี่ยวเป่านั้น เจียงสื้อสื้อก็ปฏิเสธไม่ลง ก็เลยทำได้แค่หน้าแดง แล้วตอบตกลง

ทันได้นั้นภายในของเธอก็สลัวๆ เธอจะได้เป็นครอบครัวเดียวกันกับจิ้นเฟิงเฉิน แล้วก็เสี่ยวเป่าแล้วหรอ?

“คุณเจียงคะ คืออย่างงี้ค่ะ ประธานจิ้นกำหนดให้คุณนวดน้ำมันยาครึ่งชั่วโมงค่ะ กรุณาตามฉันมาค่ะ”หมอนวดพูดไปพลางยิ้มไปด้วย

เจียงสื้อสื้อออกมาจากน้ำ ผิวพรรณที่ขาวใส ดูดีขึ้นภายใต้แสงจันทร์ ขนาดผู้หญิงเห็นแล้วยังอดไม่ได้ที่จะหลงใหล

แต่ว่า เหมือนกับว่าเธอจะไม่ได้สังเกตสายตาของคนอื่น แล้วก็เดินเข้าห้องนวดกับหมอนวดไปเลย

เธอนอนอยู่บนเตียงนวด เอาหน้าของตนเอง ฝั่งลงไปในช่องว่างของเตียง

หมอนวดเอาน้ำมันยาทาลงบนหลังที่เรียบเนียนของเธอ แล้วก็เริ่มใช้แรงถูขึ้นมา “คุณเจียงค่ะ ปกติแล้วคุณกดดันมากเลยใช่มั้ย? เหนื่อยขนาดไหนก็ต้องพักบ้างนะ”

เจียงสื้อสื้อรู้สึกทำอะไรไม่ได้ จึงพูดคุยแบบไม่ค่อยตั้งใจ:“เรื่องของงานนั้น จะขี้เกียจได้ยังไงกันละ?”

ฝีมือของหมอนวดดีมาก แรงกำลังดี

หลังจากที่นวดเสร็จ ก็ช่วยเธอทำการบำรุงทั้งร่างกาย

เธอยังไม่เคยลองอะไรแบบนี้ สบายจนเกือบจะนอนไปแล้ว

พอทำทั้งเซตเสร็จ ตอนที่เธอเดินออกไป จิ้นเฟิงเฉินก็ออกมาพอดี

ตอนนี้ ฟ้าก็เริ่มมืดลงแล้ว

เธอเดินไปอยู่ข้างๆเขา เดินไปเดินมาถึงจะสังเกตได้ว่า เธอเดินเข้าห้องของเขาพร้อมเขาแล้ว

เจียงสื้อสื้อหันหลังกำลังจะเดินออก แต่ก็โดนเขาจับเอาไว้ “อีกห้องหนึ่งเป็นของเสี่ยวเป่ากับเฟิงเหรานะ”

เธออึ้งไปสักพัก ตอนนี้ก็ไม่มีวิธีอะไรแล้วนะ

เจียงสื้อสื้อหันหัวกลับมา แล้วหางตาก็มองเห็นไวน์กับของกินจุกจิกบนโต๊ะ

“สื้อสื้อ นี้คือผมเตรียมมาไว้เองนะ”เขาแค่อยากฉลองกับเธอด้วยกันสองคน

มองดูการจะเตรียมที่ทั้งโรแมนติกแล้วก็อบอุ่นด้านหน้านี้ เจียงสื้อสื้อยื่นมือออก รับแก้วไวน์ที่จิ้รเฟิงเฉินยื่นมาให้

ดีงามเช่นนี้ เธอไม่สามารถปฏิเสธได้