ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 244

บทที่ 244 คุกเข่าหนึ่งข้างกับพื้น

เจียงสื้อสื้อตอบข้อความกลับไปแบบอยากรู้ ถามเขาว่าจะพาเธอไปตรงไหน

จิ้นเฟิงเฉินตอบกลับแบบลึกลับว่า “ถึงตอนนั้นคุณก็รู้เอง”

เจียงสื้อสื้อทำอะไรไม่ได้ จึงตอบตกลง

หลังจากที่ได้รายการของบริษัทEisleyมา เธอก็เหนื่อยจนจะสำลัก เวลาผ่านไปเร็วมาก เพียงแค่พริบตาก็ถึงมะรืนแล้ว

เจียงสื้อสื้อบอกกับซูซานก่อนแล้วว่า จะเลิกงานเช้าหน่อย

เธอเพิ่งจะลงมาถึงใต้ตึก ก็เห็นว่ารถของจิ้นเฟิงเฉินจอดอยู่หน้าประตูบริษัทแล้ว

เห็นเธอเดินมา จิ้นเฟิงเฉินก็ลงรถมาแบบสุภาพบุรุษ ช่วยเธอเปิดประตูรถออก แล้วช่วยป้องกันศีรษะของเธอ พยุงให้เธอขึ้นรถ

เจียงสื้อสื้อหันหลังกลับแล้วมองดู ที่นั่งเบาะหลังไม่มีวี่แววของเสี่ยวเป่า ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

เธอติดว่าตอนนี้พวกเขากำลังจะไปรับเสี่ยวเป่า

แต่แล้ว พอเธอตั้งตัวขึ้นมา ก็เพิ่งจะสังเกตว่าพวกเขาขึ้นทางด่วนแล้ว

เธอรู้สึกอึ้ง แล้วถามเขาแบบรีบรนว่า:“เฟิงเฉิน นี้คุณจะพาฉันไปไหนหรอ?”

“คุณทำงานมาหลายวันเช่นนี้ ก็ต้องพักผ่อนดีๆบ้างแล้ว”จิ้นเฟิงเฉินยิ้มแบบลึกลับ “ผมจะพาคุณออกไปพักผ่อน

เจียงสื้อสื้อคิดในใจ ได้ออกไปพักผ่อนบ้าง ก็ยังดีอยู่

แต่ว่า เธอคิดไปคิดมา ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า:“ทำไมไม่พาเสี่ยวเป่าไปด้วย?”

“เสี่ยวเป่าให้เฟิงเหราพาไปตั้งนานแล้ว”จิ้นเฟิงเฉินพูดมั่วๆไป แล้วก็กลับมาตั้งใจขับรถต่อ

ตลอดทางนั้น เพื่อความปลอดภัยแล้ว เจียงสื้อสื้อไม่ได้คุยกับจิ้นเฟิงเฉินอีก เพื่อที่จะให้เขาตั้งใจขับรถดีๆ

ขับรถไปประมาณสองชั่วโมงกว่าๆ พวกเขาถึงจะมาถึงที่พัก

เธอเข้าไปพร้อมกับจิ้นเฟิงเฉิน เขาแนะนำที่พักไปด้วย พลางพาเธอเข้าไปทางโรงแรม

ที่พักนี้อยู่บนภูเขา อากาศดีมาก มีบ่อน้ำพุร้อนของธรรมชาติ รอบๆนี้ยังมีคฤหาสน์ มาตรการป้องกันก็ทำได้ดีเยี่ยม แค่ดูก็รู้ว่านี้คือสถานที่ให้คนมีฐานะมาเล่นกัน

เลี้ยวไปเลี้ยวมาตั้งนาน พวกเขาถึงจะมาถึงโรงแรมที่จองไว้ก่อน

จิ้นเฟิงเฉินรับบัตรห้องมา เขาก็เอามาสองห้อง

พอไปถึงห้องพัก เจียงสื้อสื้อก็พักก่อนสักพัก ก็ไปหาเขาที่ห้องของเขา ที่แปลกก็คือ เธอไม่ได้พบเห็นเสี่ยวเป่า

ในใจของเธอก็แอบหวังอยู่นิดๆ

หรือว่าเขาตั้งใจจะไม่พาเสี่ยวเป่ามา?อยากจะอยู่โลกสองคนที่โรแมนติกกับเธอคนเดียว?

แต่......พวกเขาออกมาเล่น ไม่พาเสี่ยวเป่าออกมา แย่จริงๆเลยนะ!

ถ้าเสี่ยวเป่ารู้ ต้องเสียดายแล้วก็เสียใจแน่ๆเลยนะ

เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะว่าเขา:“เสี่ยวเป่าละ?คุณทิ้งเสี่ยวเป่าไว้ได้ไงกัน?”

เขาเห็นเธอเป็นห่วงเสี่ยวเป่าขนาดนี้ ถามตั้งหลายรอบ ก็ยิ้ม “อาจเป็นเพราะโดนเฟิงเหราพาไปเล่นที่ไหนแล้วมั้ง”

เขาดึงให้เธอนั่งลง “คุณพักผ่อนก่อนนะ ดึกกว่านี้ผมจะพาคุณไปหาอะไรกินที่เรสเตอรองก์นะ”

เขาวางแผนไว้หมดแล้ว กินข้าวเสร็จ พวกเขาก็ไปแช่น้ำพุร้อนได้เลย

เจียงสื้อสื้อเห็นเขาพูดเช่นนี้ ก็รู้สึกวางใจลงแล้ว แต่ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างเร็ว “แต่ว่าฉันไม่มีชุดว่ายน้ำนะ”

เธอไม่รู้ว่าจะได้มาที่พักก่อนหน้านี้ จึงไม่ได้เอาสัมภาระอะไรมาด้วยเลย

“ไว้ใจได้นะ ช่วยคุณเตรียมไว้หมดแล้ว”จิ้นเฟิงเฉินพาเธอไปที่ห้องของเธอ

เธอดึงประตูตู้เสื้อผ้าออกภายใต้คำพูดของเขา เห็นว่าภายในนั้นไม่ได้มีเพียงชุดว่ายน้ำหลายรุ่น ถึงกับว่าเสื้อที่จะเปลี่ยนนั้นก็เตรียมไว้ดีแล้ว

เจียงสิ้อสื้อหน้าแดง ถามแบบเขินอายว่า:“ทำไมคุณถึง......”

คำถามที่น่าอายเช่นนี้ สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ได้ถามออกมา

เขารู้ขนาดของเธอได้ยังไงกันละ

เมื่อกี๊ก็พักก่อนแล้ว ทั้งสองคนก็ไม่ได้อยู่ในห้องนาน จึงลงไปชั้นล่างด้วยกัน