ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 244

บทที่ 244 คุกเข่าหนึ่งข้างกับพื้น

เจียงสื้อสื้อตอบข้อความกลับไปแบบอยากรู้ ถามเขาว่าจะพาเธอไปตรงไหน

จิ้นเฟิงเฉินตอบกลับแบบลึกลับว่า “ถึงตอนนั้นคุณก็รู้เอง”

เจียงสื้อสื้อทำอะไรไม่ได้ จึงตอบตกลง

หลังจากที่ได้รายการของบริษัทEisleyมา เธอก็เหนื่อยจนจะสำลัก เวลาผ่านไปเร็วมาก เพียงแค่พริบตาก็ถึงมะรืนแล้ว

เจียงสื้อสื้อบอกกับซูซานก่อนแล้วว่า จะเลิกงานเช้าหน่อย

เธอเพิ่งจะลงมาถึงใต้ตึก ก็เห็นว่ารถของจิ้นเฟิงเฉินจอดอยู่หน้าประตูบริษัทแล้ว

เห็นเธอเดินมา จิ้นเฟิงเฉินก็ลงรถมาแบบสุภาพบุรุษ ช่วยเธอเปิดประตูรถออก แล้วช่วยป้องกันศีรษะของเธอ พยุงให้เธอขึ้นรถ

เจียงสื้อสื้อหันหลังกลับแล้วมองดู ที่นั่งเบาะหลังไม่มีวี่แววของเสี่ยวเป่า ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

เธอติดว่าตอนนี้พวกเขากำลังจะไปรับเสี่ยวเป่า

แต่แล้ว พอเธอตั้งตัวขึ้นมา ก็เพิ่งจะสังเกตว่าพวกเขาขึ้นทางด่วนแล้ว

เธอรู้สึกอึ้ง แล้วถามเขาแบบรีบรนว่า:“เฟิงเฉิน นี้คุณจะพาฉันไปไหนหรอ?”

“คุณทำงานมาหลายวันเช่นนี้ ก็ต้องพักผ่อนดีๆบ้างแล้ว”จิ้นเฟิงเฉินยิ้มแบบลึกลับ “ผมจะพาคุณออกไปพักผ่อน

เจียงสื้อสื้อคิดในใจ ได้ออกไปพักผ่อนบ้าง ก็ยังดีอยู่

แต่ว่า เธอคิดไปคิดมา ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า:“ทำไมไม่พาเสี่ยวเป่าไปด้วย?”

“เสี่ยวเป่าให้เฟิงเหราพาไปตั้งนานแล้ว”จิ้นเฟิงเฉินพูดมั่วๆไป แล้วก็กลับมาตั้งใจขับรถต่อ

ตลอดทางนั้น เพื่อความปลอดภัยแล้ว เจียงสื้อสื้อไม่ได้คุยกับจิ้นเฟิงเฉินอีก เพื่อที่จะให้เขาตั้งใจขับรถดีๆ

ขับรถไปประมาณสองชั่วโมงกว่าๆ พวกเขาถึงจะมาถึงที่พัก

เธอเข้าไปพร้อมกับจิ้นเฟิงเฉิน เขาแนะนำที่พักไปด้วย พลางพาเธอเข้าไปทางโรงแรม

ที่พักนี้อยู่บนภูเขา อากาศดีมาก มีบ่อน้ำพุร้อนของธรรมชาติ รอบๆนี้ยังมีคฤหาสน์ มาตรการป้องกันก็ทำได้ดีเยี่ยม แค่ดูก็รู้ว่านี้คือสถานที่ให้คนมีฐานะมาเล่นกัน

เลี้ยวไปเลี้ยวมาตั้งนาน พวกเขาถึงจะมาถึงโรงแรมที่จองไว้ก่อน

จิ้นเฟิงเฉินรับบัตรห้องมา เขาก็เอามาสองห้อง

พอไปถึงห้องพัก เจียงสื้อสื้อก็พักก่อนสักพัก ก็ไปหาเขาที่ห้องของเขา ที่แปลกก็คือ เธอไม่ได้พบเห็นเสี่ยวเป่า

ในใจของเธอก็แอบหวังอยู่นิดๆ

หรือว่าเขาตั้งใจจะไม่พาเสี่ยวเป่ามา?อยากจะอยู่โลกสองคนที่โรแมนติกกับเธอคนเดียว?

แต่......พวกเขาออกมาเล่น ไม่พาเสี่ยวเป่าออกมา แย่จริงๆเลยนะ!

ถ้าเสี่ยวเป่ารู้ ต้องเสียดายแล้วก็เสียใจแน่ๆเลยนะ

เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะว่าเขา:“เสี่ยวเป่าละ?คุณทิ้งเสี่ยวเป่าไว้ได้ไงกัน?”

เขาเห็นเธอเป็นห่วงเสี่ยวเป่าขนาดนี้ ถามตั้งหลายรอบ ก็ยิ้ม “อาจเป็นเพราะโดนเฟิงเหราพาไปเล่นที่ไหนแล้วมั้ง”

เขาดึงให้เธอนั่งลง “คุณพักผ่อนก่อนนะ ดึกกว่านี้ผมจะพาคุณไปหาอะไรกินที่เรสเตอรองก์นะ”

เขาวางแผนไว้หมดแล้ว กินข้าวเสร็จ พวกเขาก็ไปแช่น้ำพุร้อนได้เลย

เจียงสื้อสื้อเห็นเขาพูดเช่นนี้ ก็รู้สึกวางใจลงแล้ว แต่ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างเร็ว “แต่ว่าฉันไม่มีชุดว่ายน้ำนะ”

เธอไม่รู้ว่าจะได้มาที่พักก่อนหน้านี้ จึงไม่ได้เอาสัมภาระอะไรมาด้วยเลย

“ไว้ใจได้นะ ช่วยคุณเตรียมไว้หมดแล้ว”จิ้นเฟิงเฉินพาเธอไปที่ห้องของเธอ

เธอดึงประตูตู้เสื้อผ้าออกภายใต้คำพูดของเขา เห็นว่าภายในนั้นไม่ได้มีเพียงชุดว่ายน้ำหลายรุ่น ถึงกับว่าเสื้อที่จะเปลี่ยนนั้นก็เตรียมไว้ดีแล้ว

เจียงสิ้อสื้อหน้าแดง ถามแบบเขินอายว่า:“ทำไมคุณถึง......”

คำถามที่น่าอายเช่นนี้ สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ได้ถามออกมา

เขารู้ขนาดของเธอได้ยังไงกันละ

เมื่อกี๊ก็พักก่อนแล้ว ทั้งสองคนก็ไม่ได้อยู่ในห้องนาน จึงลงไปชั้นล่างด้วยกัน

เป็ดนึ่งปาเป่าที่นำขึ้นมาเป็นอันดับแรกนั้น วิธีทำกับที่พบเห็นบ่อยๆนั้นไม่ค่อยเหมือนกัน

ด้วยความอยากรู้ของเธอ จึงคีบมาหนึ่งชิ้น แล้วส่งเข้าไปในปาก

“ยังไงละ?”จิ้นเฟิงเฉินมองดูเธอแบบไม่ละสายตา

เจียงสื้อสื้อจึงพยักหน้า น่าจะพึงพอใจมาก

เรสเตอรองก์นี้ไม่เพียงแค่ตกแต่งให้สถานที่สวย แต่อาหารนั้นก็ยังอร่อยเช่นเดียวกัน

“กินเสร็จแล้วหรอ?”เห็นเธอกินจนนวดท้องตนเองแบบเขินอาย จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ้มแล้วลุกขึ้น พาเธอเดินเข้าไปสวนดอกไม้ด้านหลังนั้น

“เวลาก็ไม่เช้าแล้ว ทำไมพวกเสี่ยวเป่าเขายังไม่ทาอีกละ?”เพิ่งจะเดินไปได้ไม่นาน เจียงสื้อสื้อก็พูดถึงเสี่ยวเป่าอีกแล้ว

ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งจะพูดแบบลึกลับว่า:“ใกล้จะได้เจอกันแล้ว”

เดินไปข้างหน้าอีกสักพัก ด้านหน้านั้นก็คือสวนดอกไม้แล้ว

บนต้นซากุระตรงนี้ เต็มไปด้วยหลอดไฟที่สีสวย ภายใต้ลมเบานั้น ยังมีริบบิ้นสีชมพู กำลังลอยพริ้วอยู่

เจียงสื้อสื้ออุทานออกมาแบบตื่นเต้นว่า:“พวกเขามีใจจริงๆเลยนะ ตกแต่งได้ตั้งใจขนาดนี้ ทั้งเป็นธรรมชาติแล้วก็สวยอีก เหมาะกับการ......”

เธอยังพูดไม่ทันจบ เสียงเพลงที่เบาๆก็บรรเลงขึ้น เสี่ยวเป่ากับจิ้นเฟิงเหราใส่ชุดสูทสีขาวไว้ แล้วเกินตรงมาหาเธอที่ละก้าวที่ละก้าว

ในมือของพวกเขาเข็นรถเข็นอยู่ เจียงสื้อสื้อเห็นว่าบนนั้นมีเค้กอันใหญ่ที่หน้าตาแปลกใหม่อยู่ เธอจึงถามแบบงงๆว่า:“มีวันเกิดของใครหรอ?”

จิ้นเฟิงเหราส่ายหัว “ไม่ คือจะเอามาฉลองนะ”

เหมือนกับว่าวันนี้ก็ไม่มีเทศกาลอะไรนะ?

ทันได้นั้น เจียงสื้อสื้อสังเกตว่า ตอนที่จิ้นเฟิงเหราพูดนั้น ยิ้มให้กับจิ้นเฟิงเฉินแบบแปลกๆ

เธอหันหัวกลับแบบงุนงง จิ้นเฟิงฉินก็คุกเข่าข้างเดียวลงต่อหน้าเธอ

เจียงสื้อสื้อมีความคิดอย่างหนึ่ง ใจของเธอเต้นรัวจนจะเด้งออกมาแล้ว

เห็นเพียงแค่ว่าจิ้นเฟิงเฉินเอากล่องสวยๆออกมาจากกระเป๋ากางเกงอย่างช้าๆ แล้วเปิดออกมาช้าด้วยสีหน้าที่จริงจัง......