ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 251

บทที่ 251 เขากลัวจะเสียเธอไป

ตอนนั้นเองซูชิงหยิงได้สติเมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉินพุ่งลงไป

เธอจับแขนเว่ยจี้เหิงแน่นอย่างกลัวสุดๆจนทำอะไรไม่ถูก "ฉันจะทำยังไงดี? ฉันไม่ได้อยากให้เธอตาย......"

ในใจเว่ยจี้เหิงทั้งร้อนใจทั้งกลัวจึงทำได้เพียงโน้มน้าวเธอแล้วพาเธอกลับไปที่แคมป์

ระหว่างทางทั้งคู่เดินกันอย่างเร่งรีบโซซัดโซเซ เมื่อพวกเขากลับแคมป์อย่างเร่งรีบ พวกเขาก็ตกที่นั่งลำบากเสียแล้ว

คนอื่นๆที่ออกไปตามหาพวกเขากลับกันมาหมดแล้ว

พวกเขาเห็นซูชิงหยิงได้กลับมาอย่างปลอดภัย ต่างก็ใจโล่ง

เพียงแค่ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้ว

ใครจะคิดว่าระหว่างที่เว่ยจี้เหิงยังไม่ทันเดินเข้าไปใกล้ก็ตะโกนขึ้นอย่างร้อนใจผิดปกติ "แย่แล้ว เกิดเรื่องเข้าแล้ว! คุณเจียงลื่นตกเขาแล้วประธานจิ้นก็กระโจนตามไปแล้ว"

"อะไรนะ?!"

นี่มันไม่ต่างอะไรจากข่าวร้ายเลย

เหล่าคุณชายกลุ่มนี้เคยเจออุบัติเหตุใหญ่ๆแบบนี้ซะที่ไหน ชั่วพริบตาก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

ได้ยินเพียงเสียงพูดเว่ยจี้เหิงที่มาจากไหนสักแห่งว่า "พวกเรารีบไปหาเชือก น่าจะใช้ประโยชน์ได้"

สิ่งที่เขาคิดก็คือให้คนที่แข็งแรงมัดเชือกโรยตัวลงไปตามหา

การเคลื่อนไหวข้างนอกวุ่นวาย จิ้นเฟิงเหราจึงพาเสี่ยวเป่าออกมา

เว่ยจี้เหิงรีบบอกข่าวที่เจียงสื้อสื้อตกเขาไปอีกครั้ง

เสี่ยวเป่าตกใจร้องไห้ในทันที จิ้นเฟิงเหราก็ยิ่งขอบตาแดงแล้วด่าขึ้นอย่างหงุดหงิด "เหี้ย! มันเกิดขึ้นได้ยังไง? อยู่ดีๆคนจะตกลงไปได้ไง?"

เว่ยจี้เหิงเหลือบมองซูชิงหยิง ไม่กล้าพูดความจริงออกมา

เขากับซูชิงหยิงเงียบไม่ตอบอะไร คนอื่นก็ไม่ได้ถามพวกเขาอีก

จิ้นเฟิงเหรากังวลมากจนเดินกะเผลกพาเสี่ยวเป่าแล้วเดินไปที่ทางลาดชัน

เสี่ยวเป่าร้องไห้แทบจะเจ็บอก "คุณอา หม่ามี๊จะตายมั้ยครับ? เสี่ยวเป่าไม่ยอมให้หม่ามี๊ตาย......"

"ไม่แน่นอนเสี่ยวเป่า แดดดี๊ของผมกำลังลงไปช่วยหม่ามี๊แล้ว ผมต้องเชื่อมั่นในตัวแดดดี๊นะครับ" จิ้นเฟิงเหรากระวนกระวายใจ เขาปลอบเสี่ยวเป่าไปด้วย เร่งฝีเท้าไปด้วย

เท้าของเขาปวดไปหมดแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ใจของเขาคิดแต่ว่าต้องรีบไปถึงสถานที่เกิดเหตุ

เว่ยจี้เหิงที่ได้สติก็รีบนำทางไป

คุณชายหลี่ก็เดินมาอยู่ข้างๆจิ้นเฟิงเหราอัตโนมัติแล้วประคองเขาเดินไปข้างหน้า "คุณชายรอง อย่ารนเลย พวกเขาจะต้องไม่เป็นไร"

จิ้นเฟิงเหราพยายามบังคับตัวเองสงบลง ใช่ เขาจะมัวมาร้อนใจเฉยๆไม่ได้ ต้องคิดหาวิธีช่วยด้วย

......

เจียงสื้อสื้อไม่ทันระวังตัวที่ถูกซูชิงหยิงชนจึงตกลงไปในทางลาดชัน

ระหว่างทางที่กลิ้งลงไปเนื้อตัวก็เต็มไปด้วยบาดแผลถลอกมากมาย

เธอเจ็บจนชา มีหลายครั้งที่เธอพยายามจะเอื้อมมือไปคว้าอะไรไว้ แต่ว่ารอบตัวมีแต่พุ่มไม้เตี้ยๆที่มีหนาม ไม่ก็ก้อนหิน ไม่มีอะไรที่จะสามารถผ่อนแรงได้เลย

เธอที่กำลังจะหมดหวังแม้กระทั่งถอดใจที่จะมีชีวิตต่อ แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ทิ้งตัวตกลงไป

ศีรษะของเธอกระแทกเข้ากับก้อนหินด้านล่างเต็มๆแล้วสลบไป

ไม่นานตรงศีรษะส่วนล่างของเธอก็มีเลือดมากมายไหลออกมา

จิ้นเฟิงเฉินตะโกนเรียกชื่อเธอไปด้วย รีบวิ่งลงเขาไปด้วย

ท่ามกลางความมืดทำให้เขาต้องคลำทางวิ่งลงมา

ระหว่างทางเขาเห็นทางไม่ชัดจึงสะดุดล้ม เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นเศษเสื้อผ้าที่ถูกเกี่ยวขาดของเจียงสื้อสื้อ

ดวงตาเขาเปี่ยมหวัง ดูเหมือนว่าเขาจะตามหาถูกที่แล้ว เจียงสื้อสื้อกลิ้งตกลงมาจากตรงนี้จริงๆ

จิ้นเฟิงเฉินตามหาเศษเสื้อผ้าแล้วเดินตามไป

ใจของเขารู้สึกหงุดหงิดไม่สบายใจเอามากๆ เขาภาวนาขอให้เธออย่าได้เป็นอะไรเลย!

เขากำเศษผ้าในมือแน่น รู้สึกโกรธเหมือนมีไฟสุมอก