ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 250

บทที่ 250 คุณทำร้ายคนไม่เบาเลยนะ

เจียงสื้อสื้อจำได้ว่าจิ้นเฟิงเฉินเดินออกไปทางไหน เธอจึงเดินไปด้วยเร็ว

แต่ว่าเดินไปได้สักพัก ห่างจากที่ตั้งแคมป์ยิ่งไปยิ่งไกล ถึงแม้ว่าเธอจะถือไฟฉายอยู่ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

รอบๆนั้นมืดมิด แสงเพียงแค่นี้ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

ลมพัดมาหนึ่งที รดลงตรงหลังต้นคอของเธอ เธอจึงสั่นแบบห้ามไม่ได้

ในใจนั้นก็รู้สึกเสียวแบบเป็นทอดๆ ทางเดินตอนดึกมืดเกินไป รอบๆนี้ยังเงียบขนาดนี้ เธอรู้สึกกลัวเกินไป

จิ้นเฟิงเฉินเขาอยู่ไหนกันแน่?

หัวใจของเจียงสื้อสื้อนิ่งเต้นยิ่งแรง ก้าวเดินแต่ละก้าวนั้น ก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ

ทางเดินที่อยู่ข้างหน้านั้น มืดกว่าเดิมแล้ว เธอหันหลังมองดูทางของที่ตั้งแคมป์ ในใจคิดว่าเดินมาไกลขนาดนี้แล้ว ถึงจิ้นเฟิงเฉินจะหาคน ก็คงไม่หาไกลขนาดนี้

เธอจึงตัดสินใจเปลี่ยนทิศทาง อยากจะตามหาต่อ ทันได้นั้นก็ได้ยินเสียงพูดเบาๆ

เจียงสื้อสื้อเสียวสันหลังวาบ แต่ก็บังคับให้ตนเองเดินไปทางที่มีเสียง

พอเดินไปใกล้แล้ว ตั้งใจมอง ภายใต้เงามืดนั้น ก็มีคนหนึ่งยืนอยู่

เธอตกใจ เกือบจะร้องออกมาแล้ว

คนนั้นทำท่าเงียบให้กับเธอ ตอนนี้เจียงสื้อสื้อถึงจะดูออก

เขาน่าจะชื่อว่าเว่ยจี้เหิงนะ

“เฟิงเฉิน ทำไมละ?”เสียงของซูชิงหยิงลอยมา

เจียงสื้อสื้อมองไปแบบงงๆ แต่ก็มองไม่เห็นคน

ซูชิงหยิงพูดต่ออีกแล้ว:“เฟิงเฉิน ฉันถึงจะเป็นคนที่ถูกของแกนะ เจียงสื้อสื้อดีตรงไหนละ ตรงไหนของฉันที่เทียบเธอไม่ได้?”

“เฟิงเฉิน ทำไมแกไม่ยอมมองดูฉันละ?”

ฟังดูน้ำเสียงของซูชิงหยิงแล้ว เหมือนกับว่าจะตื่นเต้นมาก

เสียงเรียบๆของจิ้นเฟิงเฉิน ดังขึ้นมาพร้อมกับความเบื่อหน่าย “เอาอะไรมาจากไหนเยอะแยะ?รีบกลับไปนะ ทุกคนกำลังตามหาคุณอยู่”

“ไม่ ฉันไม่กลับไป จนกว่าแกจะมีคำอธิบายให้ฉันได้”ซูชิงหยิงตะโกนขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด

“ผมไม่มีความรู้สึกอะไรกับคุณ ซูชิงหยิง แต่สำหรับเจียงสื้อสื้อแล้วผมไปตามอารมณ์ ไม่สามารถอธิบายได้”เสียงที่เย็นเยือกดังขึ้น

ใจของเจียงสื้อสื้อนั้น กระตุกไปนิดหนึ่ง เธอคิดไม่ถึงว่า จิ้นเฟิงเฉินจะใช้อารมณ์ที่เย็นเช่นนี้พูดคำรักออกมาได้

“ชิงหยิง ผมคิดเพียงแค่ว่าคุณเป็นน้องสาวของผม พวกเราสองคน เป็นไปไม่ได้หรอก คุณตัดใจดีกว่านะ”

“ไม่......ฉันไม่เอา!”ลมหายใจของซูชิงหยิงกระตุก “ยังไงฉันก็ไม่ยอมปล่อย แกคิดว่าฉันจะอยู่ได้หรอถ้าไม่มีแก?”

ในตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่ยอม พุ่งขึ้นไป คิดว่าจะกอดจิ่นเฟิงเฉินไว้

จิ้นเฟิงเฉินถอยหลังหลายก้าว ซูชิงหยิงจึงกอดไม่โดน

เธอไม่ยอมเชื่อ และยังรู้สึกได้รับความเจ็บหนักมาก “ถึงแม้ว่าฉันจะยอมวางศักดิ์ศรีลงเพื่อจะกอดกับแก แกก็ไม่ยอมมองดูหรอ?”

“ผมพูดได้ชัดเจนมากแล้ว คุณอย่ายุ่งเกี่ยวแล้วนะ”จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกเบื่อหน่ายเต็มทนแล้ว

ถ้าไม่ใช่ว่าปล่อยเธอคนเดียวในป่าเขาแบบนี้อันตรายเกินไป เขาก็ไม่อยากอยู่ใกล้เธอหรอก

ในสายตาของเขานั้น มองเห็นความเบื่อหน่ายเต็มที่ ใจของซูชิงหยิงเจ็บจนจะหายใจขึ้นมาไม่ได้แล้ว

เธอแทบจะถามออกมาที่ละคำทาละประโยคว่า:“เฟิงเฉิน ยังไงคุณป้าก็ไม่ยอมให้แกอยู่กับเจียงสื้อสื้อหรอกนะ หรือว่าแกจะเถียงกับป้าเพราะว่สเธอหรอ?”

จิ้นเฟิงเฉินเคารพฉินมู่หลันมาก จุดนี้ ซูชิงหยิงเข้าใจเป็นอย่างดี ในตาของเธอนั้นก็แอบมีความหวัง

“เรื่องนี้ไม่ต้องให้คุณมายุ่ง”จิ้นเฟิงเฉินพูดเสียงต่ำ “ไปแล้ว”

ซูชิงหยิงโดนปฏิเสธหลายรอบ จึงทำใจ แล้วตั้งใจจะกอดจิ้นเฟิงเฉินให้ได้

จิ้นเฟิงเฉินผลักเธอออกด้วยความเบื่อหน่าย “พอแล้ว ผมบอกให้คุณนะ ในตาของผมมีแค่เจียงสื้อสื้อ คุณตัดใจเถอะ”

เจียงสื้อสื้อ!