ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 249

บทที่ 249 ซูชิงหยิงหายไป

นั่งอยู่บนยอดภูเขา ชมวิวที่อยู่ด้านล่างนั้น ช่วยลดความกดดันได้อย่างดี

ในใจของเจียงสื้อสื้อนั้นหวานๆไว้ เธอรู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะทำอะไร

เพื่อเธอแล้ว เขาใส่ใจจริงๆ

ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันอย่างดีนั้น น้อยมากจริงๆ

เห็นว่าใกล้จะถึงเวลากินเข้าแล้ว เจียงสื้อสื้อจึงลุกขึ้นก่อน ถ้ายังไม่กลับไปอีก ถึงเสี่ยวเป่าตื่นมาแล้วไม่เจอคน ก็ไม่ค่อยดี

อีกอย่าง ฝั่งพวกจิ้นเฟิงเหราเขา ก็มีแค่สามคนที่กำลังยุ่งอยู่

พวกเขาทำไปแล้วตั้งนาน ให้พวกเขารออีกก็คงไม่ดี

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้ห้าม เดินเพียงไม่กี่ก้าว ก็ไปถึงข้างตัวเจียงสื้อสื้อแล้ว

มือของเขาขยับนิดหน่อย ก็ทำให้มือของเธอจูงอยู่ในมือเขาแล้ว แล้วกับว่ายังไงก็จูงไม่พอ

เจียงสื้อสื้อหันหน้าหาเขา แล้วยิ้มแบบเขินอายให้ สักพัก ก็กลับไปถึงที่ตั้งแคมป์แล้ว

พวกเขาคนยังไม่ทันยืนนิ่ง เสี่ยวเป่าก็พุ่งเข้ามาแล้ว

“ฉันว่าแล้วไง เสี่ยวเป่าตื่นแล้วต้องหาพวกเราแน่เลย”ในอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อก็มีเสี่ยวเป่าที่อ่อนนุ่มพุ่งเข้ามา ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่สามารถปิดกั้นได้

จิ้นเฟิงเฉินมองดูอยู่ข้างๆนั้น รู้สึกมีความหึงนิดๆ

ในใจของเสี่ยวเป่านั้น ที่อยู่ของเจียงสื้อสื้อ คงจะสูงขึ้นเรื่อยๆในแต่ละวันนะ

แต่ว่า เสี่ยวเป่าติดเจียงสื้อสื้อขนาดนี้ ในใจของเขาก็รู้สึกดีใจ ในบ้านหลังนี้ กว่าจะมีคนกดเสี่ยวเป่าไว้ได้แล้ว

เขาเพิ่งจะได้สติกลับมา ก็ได้ยินเสี่ยวเป่าบ่นว่า “แดดดี๊ คุณนี้แย่จริงๆเลยนะ พาหม่ามี๊ไปนานขนาดนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะพาผมไปด้วย”

จิ้นเฟิฃเฉินก้มหัวมองดูเสี่ยวเป่า ไม่ได้สนคำบ่นของเสี่ยวเป่าเลย

แต่เจียงสื้อสื้อก็ยิ้ม อุ้มเสี่ยวเป่าขึ้น “ได้แล้ว เมื่อกี๊เสี่ยวเป่านอนหลับ แดดดี๊ของคุณเรียกคุณตื่นไม่ได้”

“หม่ามี๊ เป็นแบบนี้จริงหรอ?”เสี่ยวเป่าเงยหน้า กระพริบตาที่สว่างแล้วถาม

เธอยิ้มพลางวางเสี่ยวเป่าลง เป็นเด็กดื้อจริงๆเลยนะ

เจียงสื้อสื้อเดินจูงเสี่ยวเป่าไป ตอนแรกกะว่าจะช่วยงาน แต่จิ้นเฟิงเหราก็สะบัดมือแล้วพูดว่า “พี่สะใภ้ ผมไม่กล้าใช่คุณ คุณไปอยู่กับพี่ผมดีกว่า”

เห็นความเร่งรีบในตาของจิ้นเฟิงเหรา เจียงสื้อสื้อจึงทำอะไรไม่ได้ ก็เลยเดินไปนั่งลงที่ข้างตัวของจิ้นเฟิงเฉิน

“หม่ามี๊ เสี่ยวเป่าหิวแล้ว”เสี่ยวเป่าอายุยังน้อย อย่าพูดว่าวันนี้ออกกำลังกายเยอะเกินเลย ปกติถึงเวลานี้ ก็หิวง่ายกว่าผู้ใหญ่อยู่แล้ว

เจียงสื้อสื้อกลัวว่าเขาจะหิว กำลังจะลุกขึ้นไปเอาของกิน จิ้นเฟิงเหรานี้ ก็นำอาหารมาให้ก่อนแล้ว

“นี้คืออาของคุณก็คือผมเป็นคนทำให้คุณเองนะ”จิ้นเฟิงเหรามองดูเสี่ยวเป่าแบบทำดีให้

เสี่ยวเป่ารับปิ้งย่างมาทันที แล้วก็กินแบบเอร็ดอร่อย

จิ้นเฟิงเหรารู้สึกเจ็บใจมาก เขาอุตส่าห์ส่งทริคให้แล้ว แต่ทำไมเสี่ยวเป่าก็คือไม่รู้จักดีของเขาละ ไม่กอดเขาละ?

เจียงสื้อสื้อเห็นสีหน้าที่เจ็บใจของจิ้นเฟิงเหรานี้ ก็เลยขำออกมาแบบห้ามไม่ได้

เสี่ยวเป่าเงยหน้าขึ้นแบบไม่รู้สึกอะไร “หม่ามี๊ หรือว่าเป็นเพราะเสี่ยวเป่าเอาของกินเลอะปากหรอ?รีบช่วยผมเช็ดหน่อย”

จิ้นเฟิงเหราโดนเสี่ยวเป่าเมิน ก็เลยไม่เอาแล้ว แล้วก็เข้าไปตรงหน้าของเสี่ยวเป่า จับหัวของเสี่ยวเป่าไว้ แล้วกำลังจะจูบขึ้นไป เสี่ยวเป่าทำหน้าไม่ชอบ แล้วหันหน้าหนี “คุณอา คุณจูบผมไม่ได้”

จิ้นเฟิงเหราจับบนใจของตัวเองไว้ แล้วทำสีหน้าเจ็บปวด “เสี่ยวเป่า คุณทำให้อาเสียใจแล้วนะ”

เสี่ยเป่าทำตาขาวใส่จิ้นเฟิงเหรา แล้วกินเนื้อใจไก่ไปอีกคำ “ถ้าจะหาความเป็นอยู่ คุณอาควรไปหาผู้หญิงนะ”

สองคนหยอกกันไปหยอกกันมา แล้วทำให้ขำออกมาทั้งคู่

เจียงสื้อสื้อหัวเราะจนจะสำลักแล้ว เธอเห็นพวกเขาเล่นจนไม่หยุด และยังเป็นห่วงว่าเสี่ยวเป่าจะติดคอ จึงพูดออกไปว่า:“คุณชายรอง ตรงนั้นมีคนเรียกให้คุณไปช่วยปิ้งต่อ”

จิ้นเฟิงเหรามองดูแวบหนึ่ง แล้วก็เดินกลับไปหน้าที่ปิ้งย่างอัตโนมัติ