ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 253

บทที่ 253 ลงมือจัดการซูซื่อกรุ๊ป

เรื่องกู้ภัยช่วยคนตกเขาวุ่นวายหนักมาก ข่าวก็ย่อมไปถึงหูของแม่จิ้นอย่างรวดเร็ว

พอเธอได้ยินว่าในกลุ่มของจิ้นเฟิงเฉินมีคนตกเขาแล้วได้ข่าวอีกว่าจิ้นเฟิงเฉินบาดเจ็บเข้าโรงพยาบาล จึงนึกว่าเขาเป็นคนตกเขา เธอกับพ่อจิ้นจึงรีบมาที่โรงพยาบาลรีสอร์ทอย่างร้อนใจ

บาดแผลบนร่างกายของจิ้นเฟิงเฉินเพิ่งได้รับการรักษา สีหน้าของเขาดูซีดเซียวมาก

แม่จิ้นมองจิ้นเฟิงเฉินอย่างปวดใจและร้อนใจ "เกิดอะไรขึ้นกันแน่ลูก?! ทำไมจู่ๆถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?"

จิ้นเฟิงเฉินไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะมากันเร็วขนาดนี้ เมื่อเห็นสีหน้าร้อนใจของพ่อจิ้นแม่จิ้น เขาจึงพูดว่า "ผมได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยครับ คนที่ตกจากเขาจริงๆคือสื้อสื้อ"

คำอธิบายของเขาทำเอาใบหน้าของแม่จิ้นเย็นชาแล้วกล่าวอย่างหงุดหงิดว่า "เจียงสื้อสื้ออีกแล้ว ยัยเจียงสื้อสื้อนี่เป็นตัวอันตรายจริงๆ!"

แล้วเสริมต่อสั้นๆว่า "อีกหน่อยลูกก็อยู่ห่างๆจากยัยนี่ไว้นะ"

จิ้นเฟิงเฉินที่เดิมทีก็ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว บาดเจ็บปวดร่างกายก็ยากที่จะทนแล้ว พอมาได้ยินแม่จิ้นพูดเช่นนี้ เขาก็โกรธซึ่งส่งผลให้แผลปริอย่างห้ามไม่อยู่

เมื่อเห็นสีหน้าเขาซีด พ่อจิ้นก็พูดโน้มน้าวแม่จิ้น "อย่าพูดมากน่า"

พ่อจิ้นถามจิ้นเฟิงเฉินต่ออีกว่า "คุณเจียงอยู่ไหนลูก พวกเราไปเยี่ยมเธอเสียหน่อยเถอะ"

"ไปเยี่ยมทำไม? ที่เฟิงเฉินต้องมาเจ็บตัวก็เพราะยัยเจียงสื้อสื้อนะ" แม่จิ้นโกรธ ไม่ยอมไปเยี่ยมเจียงสื้อสื้อ

ส่วนจิ้นเฟิงเฉินก็ลุกขึ้นแล้วออกไปจากห้องพักผู้ป่วยนี้

แม่จิ้นถอนหายใจแล้วเดินตามพ่อจิ้นไป

เมื่อพวกเขาเดินมาถึงห้องพักผู้ป่วยของเจียงสื้อสื้อ แม่จิ้นก็ออกหน้าตำหนิเจียงสื้อสื้อที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาทันที

"คุณเจียง ฉันขอให้เธออยู่ห่างๆเฟิงเฉินทีเถอะ ดูสิครั้งนี้เธอทำเขาบาดเจ็บ การที่เธออยู่ใกล้ๆรังแต่จะทำร้ายคนอื่นและตัวเองเสียเปล่า" แม่จิ้นพูดอย่างใจดำ

เจียงสื้อสื้อหน้าซีดแล้วไอออกมาอย่างแรง

จิ้นเฟิงเหราที่เพิ่งเดินกะเผลกเข้ามาแล้วได้ยินเสียงด่าทอของแม่ เขาก็ทนฟังต่อไปไม่ไหว

เขาดึงแม่ออกมาด้านข้าง เมื่อนึกถึงการกระทำของซูชิงหยิงก็รู้สึกว่าซูชิงหยิงนั้นร้ายกาจมาก

"แม่ครับ ผมจำเป็นต้องพูดอย่างยุติธรรม" จิ้นเฟิงเหราพูดกัดฟันด้วยความเกลียด "คนที่ทำร้ายคนอื่นคือซูชิงหยิง ถ้าไม่ใช่เพราะซูชิงหยิงขี้อิจฉาจนผลักพี่สะใภ้ตกเขา พี่กับพี่สะใภ้ก็คงไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลทั้งคู่"

แม่จิ้นชะงักไป จิ้นเฟิงเหราพูดเหลวไหลอะไรกัน?

หรือว่าจิ้นเฟิงเหราก็โดนยาเสน่ห์ของเจียงสื้อสื้อไปด้วยอีกคนถึงได้พูดเหลวไหลหน้าตาเฉยได้?

"แม่ แม่ไม่เชื่อหรอครับ?" จิ้นเฟิงเหราเห็นแม่จิ้นไม่เชื่อก็รู้สึกโกรธ "แม่จะไปถามใครก็ได้ ใครๆก็รู้กันทั้งนั้น"

"ไม่ ไม่จริง ซูชิงหยิงจะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง?"

จิ้นเฟิงเหราหัวเราะเบาๆ ไม่คิดเลยว่าซูชิงหยิงจะแสดงละครเก่งขนาดนี้ที่สามารถปิดบังแม่จิ้นได้นานขนาดนี้

"ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ล่ะ? เรื่องนี้น่ะดังจนใครๆก็รู้ ตอนนันพี่ยังเห็นกับตาด้วยซ้ำ ไม่มีใครใส่ร้ายซูชิงหยิงเลยสักนิด"

จิ้นเฟิงเหราเป็นคนปากไวพูดอะไรตรงๆ เขารู้ว่าแม่จิ้นชอบซูชิงหยิงจึงไม่ลืมที่จะเอ่ยเตือน "แม่ครับ ผมว่าแม่รีบตัดใจที่จะให้ซูชิงหยิงมาเป็นพี่สะใภ้ผมดีกว่า ผมไม่มีทางยอมรับ คนอำมหิตอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เข้ามาเหยียบตระกูลเรา"

แม่จิ้นเห็นท่าทางแน่วแน่ของเขา ราวกับว่าถ้าเธอบอกว่า "ไม่" เขาก็จะโกรธ ระหว่างที่อยู่ในช่วงเวลาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งนั้น ก็ค่อยๆเชื่อเอียงไปทางที่จิ้นเฟิงเหราพูด