ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 254

บทที่ 254 ตัดสินใจ

พ่อซูตกใจมาก เขาปัดมืออย่างไม่เชื่อ "เป็นไปไม่ได้ ซูซื่อกรุ๊ปกับจิ้นกรุ๊ปมีความสัมพันธ์อันดีต่อกันมาโดยตลอด จิ้นกรุ๊ปไม่มีทางทำอะไรตามอำเภอแบบนี้แน่"

ผู้ช่วยมองพ่อซูอย่างลำบากใจ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่สุดท้ายก็ตอบอย่างแน่วแน่ "ประธานซู ความจริงของเรื่องนี้ออกมาแน่ชัดแล้วครับว่าเป็นจิ้นกรุ๊ปจริงๆ"

สีหน้าพ่อซูเปลี่ยนไป หรือว่าจิ้นกรุ๊ปจะสัมผัสได้ว่าข้างในของซูซื่อกรุ๊ปว่างเปล่า ศักยภาพเทียบไม่ได้กับเมื่อก่อนแล้ว

ดังนั้นถึงลงมือคิดจะฮุบซูซื่อกรุ๊ป?

เหี้ยเฮ้ย!

จิ้นกรุ๊ปคิดจะทำอะไรกันแน่?

พ่อซูรู้ดีว่าคนที่คุมอำนาจและบริหารจิ้นกรุ๊ปทั้งหมดคือจิ้นเฟิงเฉิน ในใจเขาตอนนี้โมโหอย่างมาก

ความทะเยอทะยานของจิ้นเฟิงเฉินมากเกินไป

เขารีบโทรหาจิ้นเฟิงเฉิน ในฐานะผู้ใหญ่เขาจะต้องขอคำอธิบายจากจิ้นเฟิงเฉิน

ตอนนั้นจิ้นเฟิงเฉินกำลังอยู่เป็นเพื่อนเจียงสื้อสื้ออยู่

เจียงสื้อสื้อเพิ่งจะตื่น เมื่อคืนเธอหลับไม่สนิท มักจะตื่นมาร้องครวญด้วยความเจ็บปวดจากอาการปวดหัว

เมื่อเห็นเธอไม่ง่ายที่จะได้นอนขึ้นมาด้วยอาการที่สงบดี จิ้นเฟิงเฉินก็สบายใจขึ้นไม่น้อย

แต่สายนี้ทำเอาเจียงสื้อสื้อตกใจตื่น

เขาจึงกดวางสายโดยที่ไม่ดูว่าใครโทรมาหา

เจียงสื้อสื้อที่นอนจนเหนื่อยแล้ว เธอลืมตาแดงๆมองจิ้นเฟิงเฉินอย่างเหนื่อยล้า

"ที่บริษัทมีเรื่องอะไรเร่งด่วนรึเปล่า? ทำไมนายถึงไม่รับสายล่ะ?" เธอไม่อยากให้จิ้นเฟิงเฉินจะเสียการเสียงานเพราะเธอ

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สนใจ เขากลับถามเธออย่างเป็นห่วง "เธอรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?"

เจียงสื้อสื้อรู้สึกสายตาไม่ชัดเจน มองอะไรก็เบลอไปหมด

ปากเธอซีดเซียวและแห้งผาก

เธอทนต่อความทรมานแล้วขอน้ำจากจิ้นเฟิงเหรา

จิ้นเฟิงเฉินรีบเทน้ำแล้วส่งให้เธอ

เจียงสื้อสื้อยื่นมือไปรับ แต่มือเธอกลับหมดแรงทำให้น้ำร้อนนั้นหกใส่ผ้าห่ม

"สื้อสื้อ โดนลวกตรงไหนรึเปล่า?" จิ้นเฟิงเฉินมีสีหน้าตื่นตระหนก

เธอยิ้มอย่างอ่อนแรง "ฉันไม่เป็นไร"

จิ้นเฟิงเฉินจึงตามพยาบาลมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนสะอาดๆผืนใหม่ให้

เขาเทน้ำให้ใหม่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาป้อนเธอด้วยตัวเอง

การกระทำของเขาอ่อนโยนมาก สายตาที่มองเธอก็เช่นกัน

เจียงสื้อสื้อรู้สึกอบอุ่นราวกับไม่มีความเจ็บอีกแล้ว

เธอนอนมานานจึงอยากจะลุกขึ้นขยับแข้งขยับขาบ้าง

แต่พอเธอลองลุกขึ้นนั่ง เธอก็หน้ามืดแล้วล้มกลับไปบนเตียง

"สื้อสื้อเธอเสียเลือดมากจำเป็นต้องพักผ่อนเยอะๆ อย่าเคลื่อนไหวมาก" จิ้นเฟิงเฉินกล่าวตำหนิพฤติกรรมของเธอหน้าเคร่ง

เจียงสื้อสื้อทำอะไรไม่ได้บวกกับที่เธอไม่อยากจะทำให้เขาลำบากใจ จึงยอมนอนลงอย่างเชื่อฟัง

เสี่ยงเป่าที่กลับมาจากห้องผู้ป่วยของจิ้นเฟิวิ่งมาที่หน้าเตียงด้วยรอยยิ้ม

งเหราเห็นว่าเจียงสื้อสื้อตื่นแล้วจึงวิ่งมาที่หน้าเตียงด้วยรอยยิ้ม

เด็กอย่างเขารู้ความมาก เขาสามารถดูแลเธอได้เหมาะกับวัยเขา

เขารินน้ำให้เจียงสื้อสื้อ แล้วปอกส้มให้เจียงสื้อสื้อกิน