ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 258

บทที่ 258 อดีตถูกเปิดเผย

ต้องขึ้นไปเรียกเขาไหม?

ขณะที่เจียงสื้อสื้อกำลังลังเลเสียงทุ้มดังเข้ามาในหู

"อรุณสวัสดิ์"

"แดดดี๊" เสี่ยวเป่าเรียกอย่างปลิ้มปิติ

เจียงสื้อสื้อหันหน้ามาก็พบว่าเขาเดินมาอยู่ข้างๆเธอแล้ว เขาโน้มตัวเข้ามาจูบลงที่หน้าผากของเธอพร้อมมองเธอด้วยรอยยิ้ม "อรุณสวัสดิ์ สื้อสื้อ"

เจียงสื้อสื้อรู้สึกราวกับว่าหน้าผากถูกไฟลวก จึงรีบก้มหน้าลง แก้มขาวๆก็แดงขึ้น

การกระทำของเขาช่างดูเป็นธรรมชาติเกินไปราวกับแต่งงานกันมาหลายปีแล้ว

"อรุณสวัสดิ์"

เสียงของเจียงสื้อสื้อค่อนข้างเบา ยังไงซะเธอก็หน้าบาง ไม่สามารถทำได้อย่างเป็นธรรมชาติเหมือนเขากับเสี่ยวเป่าได้

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ใส่ใจ เขาเชื่อว่าเดี๋ยวเธอจะค่อยๆชินไปเอง

"ชอบอาหารเช้าไหม? จิ้นเฟิงเฉินถาม

บนโต๊ะมีทั้งอาหารเช้าแบบฝรั่งและแบบจีนที่มีคุณค่าทางโภชนาการ เขาเอาใจใส่ขนาดนี้เธอจะไม่ชอบมันได้อย่างไร?

เจียงสื้ออสื้อยิ้ม "ชอบ แต่วันหลังไม่ต้องเตรียมเยอะขนาดนี้นะ กินไม่หมด"

"อื้ม"

จิ้นเฟิงเฉินช่วยตักโจ๊กมาเธอ "กินเยอะๆนะจะได้หายเร็วๆ"

"แดดดี๊ลำเอียง ตักให้แต่หม่ามี๊ไม่ตักให้ผมเลย"

เสี่ยวเป่าที่ถูกทอดทิ้งแสร้งยู่ปากทำเป็นไม่พอใจ ความจริงแล้วเขามีความสุขมากที่จากนี้ไปหม่ามี๊จะอยู่กับพวกเขาและกินอาหารเช้าด้วยกันทุกวัน

ในที่สุดเขาก็มีหม่ามี๊แล้ว

เจียงสื้อสื้ออนึกว่าเขาเสียใจจริงๆจึงรีบพูดว่า "เสี่ยวเป่าครับ หม่ามี๊ตักให้เอง"

พูดพลาง เธอก็จะไปหยิบถ้วย

"ฉันทำเอง"

จิ้นเฟิงเฉินจับมือเธอแล้วส่งสายตาไปที่เสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่ากล่าวอย่างรวดเร็วว่า "หม่ามี๊ครับ ผมแค่พูดเล่นๆเอง ผมไม่ได้เสียใจอะไร"

เจียงสื้อสื้อหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

"ผมไม่มีทางเสียใจหรอกครับ ผมมีความสุขจะตายที่หม่ามี๊กินอาหารเช้าพร้อมกับผมกับแดดดี้"

เมื่อเห็นเสี่ยวเป่ายิ้มอย่างสดใส เจียงสื้อสื้อก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ หัวใจของเธอก็รู้สึกถูกเติมเต็ม

"กินไข่สักฟองสิ"

จิ้นเฟิงเฉินวางไข่ปอกเปลือกแล้วไว้บนจานของเธอ

เจียงสื้อสื้อเหลือบมองไข่จากนั้นก็หันไปมองเขา

ที่แท้หัวใจก็เปี่ยมไปด้วยความสุข

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาตกลงบนพื้นบนโต๊ะ ในอากาศอบอวนด้วยกลิ่นหอมของอาหาร บางครั้งเสียงหัวเราะอย่างร่าเริงของเสี่ยวเป่าก็ดังขึ้นทำให้บรรยากาศอบอุ่นมากๆ

เจียงสื้อสื้อเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุข

แบบนี้ช่างดีจัง

แม้ว่าจะเคยบอกกับพ่อบ้านว่าให้ลดปริมาณอาหารทั้ง 3 มื้อลงหน่อย แต่ดูเหมือนคำว่าน้อยของพ่อบ้านกับเธอจะต่างกัน อาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการยังคงถูกเตรียมมามากมาย เพราะเธอกลัวว่าถ้ากินไม่หมดจะเสียของ เธอจึงกินอย่างอิ่มหนำทุกครั้ง

นอกจากเล่นเป็นเพื่อนเสี่ยวเป่าแล้ว เวลาที่เหลือเธอไม่นอนก็กินตลอด ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเธอคงจะถูกขุนจนอ้วนแน่ๆ

แต่ชีวิตแบบนี้มันสบายมากจริงๆ ถ้าหากเป็นไปได้เธอก็อยากจะอยู่แบบนี้ตลอดไป

......

"อะไรนะ? เจียงสื้อสื้อเข้าไปอยู่ในบ้านเฟิงเฉินแล้ว?"

ซูชิงหยิงยืนขึ้นมองพ่อบ้านอย่างแทบจะไม่อยากเชื่อ

พ่อบ้านฝืนใจพยักหน้า "ใช่ครับ"

ยัยหญิงเลวคนนั้นเข้าไปอยู่ในบ้านเฟิงเฉินแล้ว!

ซูชิงหยิงไม่อยากจะเชื่อ เธอส่ายหน้า "เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!"

เธอกวาดสิ่งของบนโต๊ะลงกับพื้นด้วยความโกรธ มือทั้งสองข้างกำแน่น เล็บที่ได้รับการตกแต่งอย่างสวยงามจิกลึกลงไปในฝ่ามือโดยไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ