ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 259

บทที่ 259 วิธีการที่น่ารังเกียจ

แฮกเกอร์?

ใจเจียงสื้อสื้อดิ่งลง ไม่ได้ เธอต้องไปบริษัทเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

พอวางสายเสร็จเธอรีบลงไปชั้นล่าง

พ่อบ้านที่กำลังจะขึ้นไปเรียกเธอไปกินข้าวเที่ยงเห็นเธอลงมา ก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า "คุณเจียง อาหารกลางวันพร้อมแล้ว"

"ลุงจางคะ หนูมีธุระต้องออกไปข้างนอก เดี๋ยวจะกลับมากินนะคะ"

เมื่อได้ยินว่าเธอกำลังจะออกไปข้างนอกพ่อบ้านก็ร้อนใจ "คุณเจียงครับ อาการบาดเจ็บของคุณยังไม่หายดีเลย คุณชายได้กำชับไว้ว่าให้คุณพักผ่อนเยอะๆ"

"ฉันจะรีบกลับมา"

"คุณเจียง......"

พ่อบ้านห้ามเธอไม่ทันจึงทำได้เพียงดูเธอออกไปตาปริบๆ

เจียงสื้อสื้อรีบไปที่บริษัท ทันทีที่เดินเข้าไปในห้องทำงานทุกคนต่างมองมาที่เธอเป็นสายตาเดียว

ทันใดนั้นเธอก็ถูกพวกเขาชี้ๆไม้ชี้มือราวกับเป็นสัตว์ที่ถูกขังกรงอยู่ในสวนสัตว์

"เธอยังมีหน้ามาบริษัทอีกหรอ ถ้าเป็นฉันนะคงจะขุดหลุมฝังตัวเองไปแล้ว"

"เฮ้อ พวกเธอว่าเรื่องจะเป็นจริงเหมือนที่โพสต์นั่นพูดรึเปล่า?"

"มันก็ต้องจริงป่ะ ไม่มีมูลหมาไม่เห่าหรอก?"

"เห็นเธอดูใสๆแบบนั้น ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนไร้ยางอายขนาดนี้"

"นี่สินะที่เขาว่ากันว่าอย่ามองคนจากภายนอก"

ทุกคนวิพากษ์วิจารณ์กันเสียงดังราวกับกลัวว่าเธอจะไม่ได้ยิน พวกเขาคุยกันอย่างไม่เหลือความเกรงใจใดๆ

เธอทำหน้าเย็นชาเดินเข้าไปที่ที่นั่งตัวเองโดยไม่สนใจคนที่กำลังพูดจากเรื่อยเปื่อย

"พี่สื้อสื้อ"

ผู้ช่วยลุกขึ้นมองเธออย่างเป็นห่วง "พี่ไม่เป็นไรใช่มั้ย?"

เจียงสื้อสื้อยิ้มให้เธออย่างปลอบโยน "พี่ไม่เป็นไร"

เธอนั่งลงเปิดคอมพิวเตอร์ ขณะที่จะล็อกอินเข้าสู่บอร์ดของบริษัท เสียงโทรศัพท์สายในก็ดังขึ้น

สายจากซูซาน

"สื้อสื้อมาที่ห้องทำงานฉันหน่อย"

มาตามที่คาดการณ์ไว้

เจียงสื้อสื้อหายใจเข้าลึกๆแล้วยืนขึ้น

"พี่สื้อสื้อ......" ผู้ช่วยมีสีหน้าเป็นห่วง

เจียงสื้อสื้อยิ้มให้เธอ แล้วเดินไปที่ห้องทำงานซูซาน

"ซูซาน"

เมื่อเธอเห็นเธอซูซานก็ขมวดคิ้วแล้วถามด้วยเสียงเคร่งว่า "นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

"ขอโทษค่ะ"

เจียงสื้อสื้อไม่รู้จะอธิบายยังไงดี

ความสามารถของเธอนั้นสุดยอดมากๆ แต่เรื่องนี้ส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงมาก ในฐานะเจ้านาย เธอรู้สึกลำบากใจชั่วขณะที่ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง

ซูซานลุกขึ้นมองเธอนิ่งแล้วถามอีกว่า "เรื่องในโพสต์นั้นเป็นเรื่องจริงรึเปล่า? จะต้องจัดการกับมันยังไงกันแน่?"

จะจัดการกับมันยังไง?

เจียงสื้อสื้อรู้สึกลำบากใจ

ในขณะเดียวกันคนที่ต้องลำบากใจอีกก็คือจิ้นเฟิงเหรา

ก่อนที่ซูซานจะเรียกเจียงสื้อสื้อเข้ามาในห้องทำงาน เธอได้บอกเรื่องนี้ให้จิ้นเฟิงเหรารู้แล้ว

หลังจากรู้ว่าเจียงสื้อสื้อเคยมีลูก จิ้นเฟิงเหราก็ตกใจจนกรามแทบค้าง

นี่มัน......นี่มัน......เป็นไปได้ยังไง?

"ยังจะตีหน้าไม่รู้เรื่อง?"

คลื่นแห่งความโกรธปะทุขึ้นมาเจียงสื้อสื้อก็พ่นคำพูดออกมาอย่างบ้าคลั่ง "เจียงเจิ้น คุณใช้ประโยชน์จากอดีตภรรยากับลูกสาวไป คุณจะไม่สนใจว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงต่อไปใช่มั้ย?"

"แกเป็นบ้าอะไรกันแน่?" เจียงเจิ้นก็โกรธเช่นกัน ตอนนี้เขารู้สึกงุนงงไปหมด

เสิ่นซูหลันและเจียงนวลนวลที่อยู่ด้านข้างสบตากันยืนขึ้นแล้วถามอย่างเสแสร้งว่า "สื้อสื้อเกิดอะไรขึ้นกับเธอ?"

เจียงสื้อสื้อมองตาขวางใส่เธอ

เสิ่นซูหลันรู้สึกกลัวจึงถอยหลังไปเล็กน้อยแล้วบ่นอย่างไม่พอใจ "ฉันเป็นห่วงเธอ ไม่ได้พูดอะไรไม่ดีเสียหน่อย ทำไมต้องมองตาขวางใส่กันด้วย?"

"พี่คะ ถ้าพี่ดูโกรธขนาดนี้แสดงว่าคงเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นใช่ไหมคะ?" เจียงนวลนวลมองเธออย่างยินดีในความโชคร้ายของเธอ

เจียงสื้อสื้อขี้เกียจจะสนใจเธอ เธอหายใจเข้าลึกๆแล้วถามเจียงเจิ้นกลับ "คุณเป็นคนทำ ใช่ไหม?"

ทันทีที่เธอกลับมาเธอก็เอาแต่ถามหัวชนฝาลูกเดียว เจียงเจิ้นตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติไปจึงถามกลับ "เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

"จะเสแสร้งไปถึงไหน?" เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างเย็นชา "ถ้าไม่ใช่เพราะพวกคุณ โพสต์นั้นจะโผล่มาได้ไง? แล้วอีกอย่างทำไมคนถึงรู้เรื่องเมื่อห้าปีที่แล้ว?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้สีหน้าเจียงเจิ้นก็บิดเบี้ยว"แกกำลังจะพูดถึงอะไร?"

"เจียงเจิ้นคุณจะใช้วิธีกลับคำพูดเพื่อจัดการกับฉันต่อไปนี่เอง!" เจียงสื้อสื้อจ้องเขาอย่างโกรธเคือง

ที่ว่ากันว่าถึงเสือจะร้ายแต่ก็ไม่กินลูกตัวเอง แต่พ่อของเธอกลับทำร้ายเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

เจียงเจิ้นหน้าจ้องเสิ่นซูหลันและเจียงนวลนวลด้วยความโกรธ "พวกเธอทำใช่มั้ย?"

ความจริงตอนที่เจียงสื้อสื้อเข้ามา เจียงนวลนวลก็รู้แล้วว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไรและรู้แม้กระทั่งว่าใครเป็นคนโพสต์

ดังนั้นเมื่อเจอกับคำถามของเจียงเจิ้น เธอจึงรู้สึกใจฝ่อขึ้นมา แต่เมื่อคิดดูแล้วเรื่องนี้เธอก็ไม่ได้ทำด้วยตัวเอง ดังนั้นความมั่นใจจึงกลับมาในทันทีแล้วพูดไปว่า "เรื่องที่พี่ทำเรื่องงามหน้าเอาไว้ ที่ผ่านมาครอบครัวเราทั้งสองครอบครัวก็ช่วยปกปิดไว้อย่างดี แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่รู้นี่"

"ไม่แน่อาจจะเป็นไม่ชอบหน้าพี่แล้วจงใจปล่อยก็ได้"

พูดแบบนี้ก็ความหมายว่าเจียงสื้อสื้อมาหาผิดที่แล้ว

พวกเขาช่างเล่นละครได้เก่งจริงๆ!

ความโกรธเกาะกินใจของเธอ เจียงสื้อสื้อรีบพุ่งไปข้างหน้าแล้วยกมือตบเจียงนวลนวล ตะโกนด้วยความโกรธว่า "นอกจากพวกเธอจะมีใครที่ไม่ชอบขี้หน้าฉันบ้าง!"