ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 262

บทที่ 262 ไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา

กลับไปถึงบ้าน จิ้นเฟิงเฉินเดินขึ้นข้างบน แต่ว่าอยู่ในห้องนอนไม่ได้เห็นเจียงสื้อสื้อเลย

ห้องหนังสือก็ไม่มี

หาทั่วห้องทั้งหมด ก็ไม่เห็นเจียงสื้อสื้อ

ในใจเขาอดไม่ได้ว้าวุ่น รีบลงมาจากข้างบน หาเจอพ่อบ้าน ถามว่า “ลุงจาง สื้อสื้อล่ะ?”

“คุณเจียงออกไปแล้ว บอกว่ามีธุระนิดหน่อย”

ออกไปแล้วหรือ?

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว ดุว่า “ไม่ใช่เคยสั่งคุณไว้แล้ว ต้องดูเธอไว้ ให้เธอพักผ่อนดีๆหรือ?”

เห็นเขาโมโหแล้ว พ่อบ้านรีบอธิบายว่า “ผมได้ขวางคุณเจียงไว้ แต่เธอเคลื่อนไหวเร็วเกินไป ไม่สามารถที่จะขวางได้เลย”

ได้ยินพ่อบ้านพูดอย่างนี้ เวลาตอนนั้นเธอย่อมออกไปอย่างรีบร้อนมากแน่นอน

น่าจะคือเพราะว่าเรื่องครอบครัว

จากนิสัยของเธอ ย่อมจะเลือกหลบเขา อีกอย่างแน่นอน

ไม่ได้! เขาไม่ยอมให้เธอทำเช่นนี้

จิ้นเฟิงเฉินกดโทรหาเจียงสื้อสื้อ ครั้งนี้ติดแล้ว แต่เสียงยังไม่ได้ร้องสักกี่วินาทีก็ถูกตัดสายแล้ว

เขาโทรต่ออีก ถูกตัดสายอีก

ให้ตายสิ!

เขาแช่งเสียงต่ำ โทรอีก

“ขอโทษค่ะ สายที่ท่านโทรปิดเครื่องไปแล้ว.......”

ครั้งนี้ ปิดเครื่องโดยตรงเลย

จิ้นเฟิงเฉินกำมือถือไว้ในมืออย่างรุนแรง ใบหน้าที่หล่อ ดำจนหยดน้ำหมึกล้วนใกล้จะออกมาได้เลย

รู้สึกถึงอุณหภูมิในบริเวณนั้นลดลงอย่าง “ฟิ้วๆ” พ่อบ้านจ้องมองสีหน้าเข้มครึมของจิ้นเฟิงเฉิน เสียใจสุดๆ

ถ้ารู้ตั้งแต่แรก เวลาตอนนั้นไม่ว่าเป็นเช่นไรก็จะขวางคุณเจียงให้ได้

……

คืนมืดมาถึง คนในบาร์ค่อยๆมากขึ้น

เจียงสื้อสื้อดื่มเหล้าในแก้วจนหมด โบกมือเอาอีกแก้วหนึ่ง ยกแก้วขึ้นมาก็จะส่งเข้าไปในปาก

“อย่าดื่มอีกเลย”

ลู่เจิงขวางเธอไว้ “ดื่มมากเกินไปทำร้ายร่างกาย”

เจียงสื้อสื้อกลับเชื่อฟังวางเหล้าลงมาด้วย

“สื้อสื้อ........”

ลู่เจิงกำลังอยากจะพูดอะไร มือถือของเจียงสื้อสื้ออยู่ดีๆดังขึ้น

เขาเหล่ตาไปหนึ่งที เป็นจิ้นเฟิงเฉินโทรมา

ทันทีนั้นอารมณ์สับสนขึ้นมา

เจียงสื้อสื้อกดโทรศัพท์ทิ้งโดยตรง

“ทำไมไม่รับสายล่ะ?” ลู่เจิงแปลกใจมาก

“ไม่จำเป็น” เจียงสื้อสื้อดึงริมฝีปากหนึ่งที จากนั้นเงยหน้าดื่มเหล้าในแก้วรวดเดียวจนหมด

ลู่เจิงล้วนห้ามไม่ทัน

มือถือดังขึ้นอีกครั้ง

เจียงสื้อสื้อกดทิ้งอีกครั้ง

จิ้นเฟิงเฉินโทรเข้ามาเรื่อยๆอย่างไม่ยอมแพ้ สุดท้าย เจียงสื้อสื้อปิดเครื่องโดยตรง โยนมือถือเข้าไปในกระเป๋า

การกระทำทั้งหมดของเธอทำให้ในใจลู่เจิงยิ่งสงสัยมาก บวกกับอารมณ์ของเธอไม่ค่อยปกติ เขาลองถามดูว่า “ทะเลาะกับเขาแล้วหรือ?”

“ไม่มี”

เจียงสื้อสื้อก้มหัวจ้องมองแก้วเหล้าในมือ มุมปากแขวนไว้ด้วยการเยาะเย้ยหลายส่วน

ถ้าหากเป็นการทะเลาะกันก็ดีแล้ว แค่ขอโทษแล้วก็ไม่มีเรื่องอะไรเลย

แต่ว่าเรื่องแบบนั้น เธอไม่รู้ว่าควรเผชิญหน้ากับจิ้นเฟิงเฉินยังไงจริงๆ

โทรศัพท์ของเขา เธอไม่กล้าที่จะรับ

นึกถึงตรงนี้ ในใจขมขื่นขึ้นมา อดไม่ได้คัดจมูกด้วย น้ำตาเกือบจะร่วงออกจากขอบตา

เธอรีบกลั้นไว้ จากนั้นแกล้งทำเป็นสภาพที่สบายๆพูดว่า “รุ่นพี่ อย่าไปสนใจมากขนาดนั้นเลย พวกเราดื่มเหล้า”

พูดอยู่ เธอขอเหล้าอีกแก้ว

ลู่เจิงขมวดคิ้ว จ้องมองเธออย่างเป็นห่วง “สื้อสื้อ คุณดื่มมามากแล้ว อย่าดื่มอีกเลย จะเมาล่ะ”

“เมาหรือ?” เจียงสื้อสื้อหัวเราะออกมาเสียงเบาๆ “เมาแล้วดี ฉันแทบอยากจะให้เมาล่ะ”

เมาแล้วก็ลืมอะไรได้หมด ในใจก็จะไม่ทุกข์ทรมานแล้ว

เธอหยิบเหล้าขึ้นมาก็จะดื่ม ลู่เจิงรีบยื่นมือกดเธอไว้ “สื้อสื้อ คุณมีเรื่องไม่สบายใจใช่หรือไม่?”

จ้องมองสายตาที่เป็นห่วงของเขา เจียงสื้อสื้อค่อยๆงอมุมริมฝีปากขึ้น ส่ายหัวว่า “ไม่มี”

“สื้อสื้อ มีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็พูดกับผม ผมอาจจะช่วยคุณได้”