ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 264

บทที่ 264 เธอย้ายออกแล้ว

ลาออกอย่างราบรื่น เจียงสื้อสื้อโทรเรียกแท็กซี่มา ตอนที่คนขับแท็กซี่ย้ายกระเป๋าขึ้นรถ เธอจ้องมองสถานที่ที่อยู่มาหลายปี ในใจอาลัยอาวรณ์อย่างมาก

ไปครั้งนี้ ก็ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่จึงจะได้กลับมา

เธอนึกถึงจิ้นเฟิงเฉิน ผู้ชายคนนั้นที่มักจะปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยน

ใจ เจ็บปวดกระตุกขึ้นมา

“คุณผู้หญิง ล้วนวางของเรียบร้อยแล้ว”

เสียงของคนขับแท็กซี่ดังอยู่ข้างหู เจียงสื้อสื้อยิ้มหนึ่งที หรี่ตาปกปิดความรู้สึกทั้งหมดที่อยู่นัยน์ตา

ลาก่อนแล้ว!

อาจจะ ไม่ได้เจออีกเลย

แท็กซี่สตาร์ทรถ ค่อยๆขับออกไป

เบนท์ลีย์สีดำคันหนึ่งขับผ่านจากข้างแท็กซี่อย่างรวดเร็ว ถ้าหากว่าเจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้น พอดีจะได้มองเห็นผู้ชายที่ขับรถอยู่บนรถเบนท์ลีย์

คือจิ้นเฟิงเฉิน

แต่ว่าเธอไม่ได้

และจิ้นเฟิงเฉินจดจ่อจ้องมองทางข้างหน้า ทั้งสองก็พลาดโอกาสไปเช่นนี้แล้ว

……

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้หลับทั้งคืน จนถึงฟ้าใกล้จะสว่างแล้วจึงอดไม่ได้เผลอหลับไป

รอตื่นขึ้นมา พระอาทิตย์ขึ้นสูงแล้ว

ในใจเขาตื่นตกใจ สื้อสื้อ!

ไม่สนที่จะเปลี่ยนเสื้อเมื่อวานนี้ออก เขาพุ่งออกจากห้องนอน

อยู่ตรงบันได เกือบชนกันกับจิ้นเฟิงเหราพอดี

“พี่ คุณ........”

คำพูดของจิ้นเฟิงเหรายังไม่ทันที่จะเอ่ยออกมา ก็เห็นเขาเหมือนดั่งลมวิ่งลงไปข้างล่าง

จิ้นเฟิงเหราอึ้งไปสักพัก คืนสติกลับมาทันที รีบวิ่งตามไป

รอเขาวิ่งตามไป ก็เห็นจิ้นเฟิงเฉินขับรถออกไปแล้ว

จิ้นเฟิงเหราเบ้ปาก ไม่ต้องถามก็รู้ว่าพี่เขาจะไปหาเจียงสื้อสื้อ

เพียงแค่ ไม่รู้ว่าเจียงสื้อสื้อจะยอมเจอพี่เขาหรือไม่

จิ้นเฟิงเฉินมักจะรู้สึกว่าใจไม่อยู่กับตัว หนังตาข้างขวาก็กระตุกไม่หยุดด้วย ดูเหมือนเช่นดั่งมีเรื่องอะไรจะเกิดขึ้น

เมื่อคืนเฟิงเหราพูดว่า ให้เวลาสงบอารมณ์แก่สื้อสื้อสักหน่อย ดังนั้นเขาอดทนไว้ไม่ได้ไปหาเธอ

ตอนนี้เขาเสียใจทีหลังแล้ว เมื่อคืนเขาควรไปหาเธอให้เจอ บอกกับเธอ ไม่มีอะไร เขาไม่ได้ถือสาอดีตของเธอแม้แต่นิด

นึกถึงตรงนี้ เขาเหยียบคันเร่ง ในใจรีบอยากจะเจอเธอมาก อยากจะบอกอารมณ์ความรู้สึกของตนเองกับเธอ

เบนท์ลีย์สีดำจอดอยู่ใต้ตึกที่เจียงสื้อสื้ออยู่ จิ้นเฟิงเฉินลงจากรถ วิ่งเข้าไปในตึกอย่างรวดเร็ว

มาถึงนอกประตูบ้านของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินตบประตู “สื้อสื้อ เปิดประตู ผมรู้ว่าคุณอยู่ข้างใน”

ในบ้านไม่มีเสียงสักนิด

คิ้วกระบี่ขมวดขึ้น ก็ตบประตูอีกหลายครั้ง “สื้อสื้อ ผมคือเฟิงเฉิน คุณเปิดประตูดีไหม?”

“หนุ่มๆ”

อยู่ดีๆ มีเสียงแก่ๆเสียงหนึ่งดังขึ้นอยู่ข้างหลัง

จิ้นเฟิงเฉินหันหน้าไปมอง คือคุณตาที่อยู่ตรงกันข้าม

“ขอโทษครับ รบกวนท่านแล้ว” จิ้นเฟิงเฉินคิดว่าคือตนเองเคาะประตูดังเกินไปรบกวนเขาแล้ว รีบขอโทษ

“คุณมาหาคุณผู้หญิงที่อยู่ที่นี่หรือ? คุณตาถาม”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “อืม คุณตา ท่านได้เห็นเธอไหม?”

“เธออ่ะ ย้ายออกไปแล้ว”

คำพูดของคุณตา ทำให้จิ้นเฟิงเฉินตื่นตะลึง รีบถามต่อว่า “คุณตา ท่านพูดอะไรล่ะ? เธอย้ายออกแล้วหรือ?”

“ใช่ไง เช้าตรู่วันนี้ก็ย้ายออกไปแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่ในรถ ยังไม่ได้เดินออกมาจากความตื่นตะลึงที่รับรู้ถึงว่าเจียงสื้อสื้อย้ายออกไปแล้ว

เพื่อที่จะหลบเขา แม้แต่บ้านเธอก็ย้ายออกไปเลย

เขายิ้มขมอย่างมาก หรือว่าเธอก็ไม่เชื่อเขาถึงขนาดนี้หรือ?

“ให้ตายสิ!”

เขาชกไปที่พวงมาลัยหมัดหนึ่ง ในใจกลัดกลุ้มมาก เมื่อคืนไม่ควรเชื่อฟังคำพูดของเฟิงเหรา ให้เวลาเธอสงบอะไร เห็นได้ชัดว่าก็คือให้โอกาสเธอหนีไป

อยู่ดีๆ มือถือของเขาดังขึ้น

คือจิ้นเฟิงเหราโทรมา

รับสายขึ้นมา ฝั่งโน้นก็ส่งเสียงที่ว้าวุ่นของจิ้นเฟิงเหรามา “พี่ แย่แล้วล่ะ พี่สะใภ้ลาออกแล้ว”

ลาออกแล้วหรือ?