ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 265

บทที่ 265 เมืองหนาน

เมืองหนาน

กำแพงสีแดงที่อยู่ต่อหน้า

นี่ก็คือสถานที่ที่เธอต้องอยู่ในอนาคต

“คุณผู้หญิง ต้องช่วยคุณยกกระเป๋าขึ้นไปไหม?” คนขับรถที่มีความกระตือรือร้นถาม

เจียงสื้อสื้อหันหน้ามา อมยิ้มหนึ่งที “ขอบคุณ ไม่ต้องแล้ว ฉันยกเองก็ได้ค่ะ”

ครั้งนี้ย้ายบ้านรีบร้อนนิดหนึ่ง เธอก็แค่เอาเสื้อผ้ากับของใช้ในชีวิตประจำวันเล็กน้อย และยังมีหนังสือเท่านั้น ไม่เยอะเลย ก็แค่กระเป๋าเดินทางสองใบ เธอคนเดียวก็สามารถยกขึ้นไปข้างบนได้

เอาเงินให้คนขับรถ และกล่าวคำขอบคุณอีกครั้ง เจียงสื้อสื้อจึงลากกระเป๋าเดินทางทั้งสองเดินเข้าไปในคอนโด

ผู้ดูแลคอนโดนำเธอมาถึงหน้าประตูคอนโดที่เธอต้องอยู่ในอนาคต และเอากุญแจให้เธอเลย “ล้วนให้คนมาทำความสะอาดแล้ว สะอาดมาก คุณเข้ามาอยู่ได้เลย”

“ขอบคุณค่ะ”

เจียงสื้อสื้อรู้ว่านี่ล้วนเป็นลู่เจิงจัดการล่วงหน้าให้ก่อนแล้ว ต่อการทุ่มเทของลู่เจิง เธอรู้สึกขอบคุณจริงๆ กลับไม่รู้ว่าควรตอบแทนยังไงดีด้วย

คอนโดไม่ใหญ่ สองห้องนอนหนึ่งห้องรับแขก แต่อยู่แล้วรู้สึกอบอุ่นมาก

สะอาดมากจริงๆ แม้แต่ฝุ่นสักนิดก็ไม่มี อีกทั้งนอกจากของกินแล้ว ไม่ว่าเฟอร์นิเจอร์เครื่องใช้ในครัวล้วนมี

เธอแค่ต้องนำกระเป๋าที่เอามาจัดเก็บให้เรียบร้อยก็พอ

เอาหนังสือทีละเล่มทีละเล่มวางอยู่ชั้นวางหนังสือให้เรียบร้อย เพิ่งวางเสร็จ มือถือก็ดังขึ้นแล้ว

คือมือถือที่ลู่เจิงช่วยเธอเตรียมไว้ต่างหาก

“ผมไม่รู้ว่าคุณกับจิ้นเฟิงเฉินเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าคุณตัวคนเดียวมา เมืองหนาน ผมไม่วางใจ มือถือนี้คุณเก็บไว้ หมายเลขผมซื้อใหม่เอง คุณโปรดวางใจ มีแค่ผมรู้คนเดียว”

ลู่เจิงก็คือจิตใจละเอียดอ่อนขนาดนี้ ช่วยเธอคิดไว้ทุกอย่างแล้ว

เธอเดินเข้าไป รับสายขึ้นมา “รุ่นพี่”

“ถึงหรือยัง?” เสียงอ่อนโยนของลู่เจิงดังขึ้นอยู่ข้างหู

เจียงสื้อสื้ออยากจะร้องไห้เล็กน้อยโดยไม่รู้สาเหตุ เธอเดินไปที่ระเบียง สูดลมหายใจลึกๆหนึ่งที พยายามทำให้เสียงของตนเองผ่อนคลาย “ถึงแล้ว รุ่นพี่ ขอบคุณค่ะ คอนโดฉันชอบมาก”

“คุณชอบก็ดีแล้ว”

ทั้งสองคนล้วนเงียบลงเลย

สักครู่หนึ่ง เสียงของลู่เจิงจึงดังขึ้นอีกที “สื้อสื้อ แม่ของคุณผมจัดการให้เข้าโรงพยาบาลแล้ว คุณสามารถเข้าไปดูสิ่งแวดล้อมเอง ถ้าหากใช้ไม่ได้ ผมค่อยหาโรงพยาบาลอื่นอีก”

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วยิ้มอีก “รุ่นพี่ ที่คุณวางแผนไว้จะใช้ไม่ได้ ได้ยังไงล่ะ”

คำนี้พูดออกไป มือถือฝั่งโน้นส่งเสียงหัวเราะที่สดใสของลู่เจิงมา “ดีใจมากที่คุณสามารถเชื่อผมถึงขนาดนี้”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร

“ผมเอาที่อยู่ของโรงพยาบาลส่งไปที่มือถือคุณ คุณไปดูสักหน่อย ต้องการอะไรอีกคุณสามารถพูดกับผมได้”

“รุ่นพี่ ขอบคุณค่ะ”

ครั้งนี้เขาช่วยเธออย่างมากจริงๆ นอกจากขอบคุณ เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรอีกได้ และจะตอบแทนเขายังไงอีก

“สื้อสื้อ คุณคือเพื่อนของผม ผมช่วยคุณเป็นเรื่องที่สมควร วันหลังไม่ต้องแขวนคำขอบคุณไว้ในปากนะ”

เจียงสื้อสื้อ “อืม” เสียงเบาๆ

“นั่นคุณไปทำงานเถอะ อีกสักครู่ผมส่งที่อยู่ไปให้”

“ได้ค่ะ”

หลังจากวางสาย ไม่นาน ลู่เจิงก็ส่งที่อยู่มาเลย

เจียงสื้อสื้อเปิดออกมาดูหนึ่งที จากนั้นหมุนตัวหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้อง

อาการของคุณแม่ยากจะดีขึ้นได้ การทรมานในครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะมีผลกระทบหรือไม่ เธอจำเป็นต้องไปถามหมอประจำตัวใหม่ของแม่เอง

โรงพยาบาลที่ลู่เจิงวางแผนไว้คือโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง สิ่งแวดล้อมดีมาก สงบเงียบมาก เหมาะกับการฟื้นฟูของคนไข้มาก

ท่าทีของบุคลากรทางแพทย์ที่สำคัญที่สุดล้วนเป็นมิตรมาก

“อาการของแม่คุณผมล้วนทำความเข้าใจอย่างชัดเจนแล้ว คุณโปรดวางใจ โรงพยาบาลกับผมล้วนจะใช้ความพยายามอย่างมากที่สุดมารักษาอาการของแม่คุณ”

หมอประจำตัวคือผู้ชายวัยกลางคนที่เป็นมิตรมาก

“ขอบคุณคุณหมอ”เจียงสื้อสื้อขอบพระคุณมาก

หมอยิ้มแล้วยิ้มอีกอย่างอ่อนโยน “นี่เป็นส่วนที่ผมควรทำ ไม่ต้องขอบคุณ”

“ผมจะพาคุณไปดูแม่ของคุณ”

ซูสวี่มั่น ถูกจัดที่อยู่ในห้อง VIP แม้ว่าเจียงสื้อสื้อเก็บเงินได้เล็กน้อย แต่ว่าตอนนี้เธอเพิ่งถึงสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแห่งหนึ่ง ไม่มีงานทำ ไม่มีรายได้เข้าชั่วคราว เธอกลัวค่าใช้จ่ายสูงเกิน ตัวเองจะแบกรับไม่ไหว

ตอนที่เธอเอาสิ่งที่กังวลอยู่พูดกับหมอแล้ว ให้เขาช่วยเปลี่ยนห้องเป็นห้องธรรมดา

หมอกลับพูดว่า “เรื่องค่าใช้จ่ายคุณไม่ต้องกังวล คุณชายลู่บอกแล้วว่าก็เก็บเงินตามห้องธรรมดา”

“คุณชายลู่หรือ?”

ชื่อเรียกในปากของหมอนี้ ทำให้เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ขมวดคิ้วขึ้นมา

“คุณชายลู่บอกแล้ว คุณคือเพื่อนของเขา ให้พวกเราดูแลแม่ของคุณมากหน่อย”

อาจจะดูว่าเธอยังมีความสงสัยเต็มใบหน้า หมอพูดต่อว่า “โรงพยาบาลเอกชนนี้ ตระกูลลู่เป็นหุ้นส่วน”

ความหมายของคำพูดนี้ก็คือโรงพยาบาลแห่งนี้ ตระกูลลู่มีสิทธิพูด

“ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง”

ได้รู้ถึงสถานการณ์ความจริงแล้ว เจียงสื้อสื้อรู้สึกถึงว่าตนเองติดค้างกับลู่เจิงยิ่งมากกว่าอีกแล้ว

ไม่รู้เลยจริงๆตนเองมีความสามารถบารมีแบบไหน ได้รับการช่วยเหลืออย่างทุ่มเทของเขาขนาดนี้

ดูเหมือนหมอนึกถึงอะไรได้ พูดว่า “ใช่แล้ว โรงพยาบาลของพวกเราการซ่อนเร้นสูงมาก คุณสามารถวางใจนำแม่ของคุณฝากไว้กับพวกเรา”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ขอบคุณหมอ”

หมอแนะนำถึงสภาพของโรงพยาบาลอย่างง่ายๆ จากนั้นก็ออกไปเลย

เจียงสื้อสื้อเดินไปที่ข้างเตียงคนป่วย จ้องมองแม่ที่นอนอยู่บนเตียง บนใบหน้าที่งดงามเล็กๆปรากฏ ความรู้สึกผิดเล็กน้อย

“แม่” เธอจับมือแม่ไว้ กัดริมฝีปากกัดแล้วกัดอีก กลั้นน้ำตาไว้ เสียงที่สะอื้นพูดว่า “ขอโทษ ทำให้คุณทรมานตามฉันด้วยแล้ว”

แม่หลับสนิทเหมือนเดิม ไม่เคลื่อนไหวแม้แต่นิด

เจียงสื้อสื้อสูดลมหายใจ สายตาแน่วแน่ตกอยู่ที่บนใบหน้าซีดเซียวเล็กน้อยของแม่ “แม่ ท่านโปรดวางใจ ทุกอย่างล้วนจะดีขึ้น ท่านก็จะฟื้นขึ้นมาได้ ”

เธอเชื่อมั่นมาก

อยู่โรงพยาบาลจนถึงเย็น เจียงสื้อสื้อจึงกลับบ้าน

ระหว่างทางที่จะกลับไป ไฟสาธารณะล้วนสว่างขึ้น เจียงสื้อสื้อจ้องมองทิวทัศน์ถนนที่อยู่นอกหน้าต่างรถผ่านไปเรื่อยๆ อารมณ์ตกต่ำเล็กน้อย

ในเวลานี้ เมืองจิ่นน่าจะคึกคักมากนะ

กลับไปถึงคอนโด เปิดประตูในทันที ความว่างเปล่าเงียบเหงาพุ่งเข้ามา กายของเธอพัวพันอย่างรุนแรงขึ้น ยืนอึ้งอยู่ประตู

มีเวลาหนึ่ง อยู่ดีๆเธอกลัวที่จะเดินเข้าไป

จนถึงข้างนอกส่งเสียงประตูถูกล็อกมา เธอจึงคืนสติกลับมา ยกเท้าเดินเข้าไป

“เพี๊ยะ!”

เธอเปิดไฟ ในห้องสว่างทันที แต่ว่าเงียบเหงาเหมือนเดิม

เตะรองเท้าออกจากเท้า เดินเท้าเปล่าไปถึงห้องรับแขกแล้วนั่งลง

จ้องมองรอบบริเวณ เธออดไม่ได้ยิ้มเลย

ก่อนหน้านั้นก็ไม่ใช่อยู่คนเดียวหรือ กลายเป็นดัดจริตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ?

เป็นเพราะว่าชินที่มีเสี่ยวเป่ากับจิ้นเฟิงเฉินเป็นเพื่อนแล้วหรือ?

ความเคยชินของคนช่างน่ากลัวจริงๆ

เธอไม่อยากโกหกตนเอง เธอคิดถึงเสี่ยวเป่ากับจิ้นเฟิงเฉินมากจริงๆ

อดไม่ได้คัดจมูกขึ้นมา เธอกัดริมฝีปากไว้ น้ำตาร่วงออกจากขอบตาทันที

อยู่ เมืองหนาน ทุกอย่างล้วนสงบเรียบร้อยลงมาแล้ว แต่ว่าเธอเลือนรางมากจริงๆ ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ควรจะทำยังไงดี

อยู่ในเมืองที่ไม่คุ้นเคยนี้ เธอแค่รู้สึกว่ายิ่งเจ็บปวดทรมาน

เธอไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะหาตัวเองหรือไม่

อาจจะหามั้ง

ตอนนี้เขาอาจจะตำหนิถึงการโกหกกับการไม่บอกก็จากไปของเธออยู่

แท้ที่จริงแล้วเธอไม่อยากทำเช่นนี้ แต่ว่าเธอกลัวมากจริงๆ กลัวจะไปเผชิญหน้ากับเขา กลัวว่าเขารู้ความจริงแล้วจะไม่เอาเธออีก

รอให้เขาเอ่ยปากก่อน สู้ว่าเธอเลือกที่จะไปเองก่อนดีกว่า

ล้วนดีต่อทั้งสองฝ่าย