ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 265

บทที่ 265 เมืองหนาน

เมืองหนาน

กำแพงสีแดงที่อยู่ต่อหน้า

นี่ก็คือสถานที่ที่เธอต้องอยู่ในอนาคต

“คุณผู้หญิง ต้องช่วยคุณยกกระเป๋าขึ้นไปไหม?” คนขับรถที่มีความกระตือรือร้นถาม

เจียงสื้อสื้อหันหน้ามา อมยิ้มหนึ่งที “ขอบคุณ ไม่ต้องแล้ว ฉันยกเองก็ได้ค่ะ”

ครั้งนี้ย้ายบ้านรีบร้อนนิดหนึ่ง เธอก็แค่เอาเสื้อผ้ากับของใช้ในชีวิตประจำวันเล็กน้อย และยังมีหนังสือเท่านั้น ไม่เยอะเลย ก็แค่กระเป๋าเดินทางสองใบ เธอคนเดียวก็สามารถยกขึ้นไปข้างบนได้

เอาเงินให้คนขับรถ และกล่าวคำขอบคุณอีกครั้ง เจียงสื้อสื้อจึงลากกระเป๋าเดินทางทั้งสองเดินเข้าไปในคอนโด

ผู้ดูแลคอนโดนำเธอมาถึงหน้าประตูคอนโดที่เธอต้องอยู่ในอนาคต และเอากุญแจให้เธอเลย “ล้วนให้คนมาทำความสะอาดแล้ว สะอาดมาก คุณเข้ามาอยู่ได้เลย”

“ขอบคุณค่ะ”

เจียงสื้อสื้อรู้ว่านี่ล้วนเป็นลู่เจิงจัดการล่วงหน้าให้ก่อนแล้ว ต่อการทุ่มเทของลู่เจิง เธอรู้สึกขอบคุณจริงๆ กลับไม่รู้ว่าควรตอบแทนยังไงดีด้วย

คอนโดไม่ใหญ่ สองห้องนอนหนึ่งห้องรับแขก แต่อยู่แล้วรู้สึกอบอุ่นมาก

สะอาดมากจริงๆ แม้แต่ฝุ่นสักนิดก็ไม่มี อีกทั้งนอกจากของกินแล้ว ไม่ว่าเฟอร์นิเจอร์เครื่องใช้ในครัวล้วนมี

เธอแค่ต้องนำกระเป๋าที่เอามาจัดเก็บให้เรียบร้อยก็พอ

เอาหนังสือทีละเล่มทีละเล่มวางอยู่ชั้นวางหนังสือให้เรียบร้อย เพิ่งวางเสร็จ มือถือก็ดังขึ้นแล้ว

คือมือถือที่ลู่เจิงช่วยเธอเตรียมไว้ต่างหาก

“ผมไม่รู้ว่าคุณกับจิ้นเฟิงเฉินเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าคุณตัวคนเดียวมา เมืองหนาน ผมไม่วางใจ มือถือนี้คุณเก็บไว้ หมายเลขผมซื้อใหม่เอง คุณโปรดวางใจ มีแค่ผมรู้คนเดียว”

ลู่เจิงก็คือจิตใจละเอียดอ่อนขนาดนี้ ช่วยเธอคิดไว้ทุกอย่างแล้ว

เธอเดินเข้าไป รับสายขึ้นมา “รุ่นพี่”

“ถึงหรือยัง?” เสียงอ่อนโยนของลู่เจิงดังขึ้นอยู่ข้างหู

เจียงสื้อสื้ออยากจะร้องไห้เล็กน้อยโดยไม่รู้สาเหตุ เธอเดินไปที่ระเบียง สูดลมหายใจลึกๆหนึ่งที พยายามทำให้เสียงของตนเองผ่อนคลาย “ถึงแล้ว รุ่นพี่ ขอบคุณค่ะ คอนโดฉันชอบมาก”

“คุณชอบก็ดีแล้ว”

ทั้งสองคนล้วนเงียบลงเลย

สักครู่หนึ่ง เสียงของลู่เจิงจึงดังขึ้นอีกที “สื้อสื้อ แม่ของคุณผมจัดการให้เข้าโรงพยาบาลแล้ว คุณสามารถเข้าไปดูสิ่งแวดล้อมเอง ถ้าหากใช้ไม่ได้ ผมค่อยหาโรงพยาบาลอื่นอีก”

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วยิ้มอีก “รุ่นพี่ ที่คุณวางแผนไว้จะใช้ไม่ได้ ได้ยังไงล่ะ”

คำนี้พูดออกไป มือถือฝั่งโน้นส่งเสียงหัวเราะที่สดใสของลู่เจิงมา “ดีใจมากที่คุณสามารถเชื่อผมถึงขนาดนี้”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร

“ผมเอาที่อยู่ของโรงพยาบาลส่งไปที่มือถือคุณ คุณไปดูสักหน่อย ต้องการอะไรอีกคุณสามารถพูดกับผมได้”

“รุ่นพี่ ขอบคุณค่ะ”

ครั้งนี้เขาช่วยเธออย่างมากจริงๆ นอกจากขอบคุณ เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรอีกได้ และจะตอบแทนเขายังไงอีก

“สื้อสื้อ คุณคือเพื่อนของผม ผมช่วยคุณเป็นเรื่องที่สมควร วันหลังไม่ต้องแขวนคำขอบคุณไว้ในปากนะ”

เจียงสื้อสื้อ “อืม” เสียงเบาๆ

“นั่นคุณไปทำงานเถอะ อีกสักครู่ผมส่งที่อยู่ไปให้”

“ได้ค่ะ”

หลังจากวางสาย ไม่นาน ลู่เจิงก็ส่งที่อยู่มาเลย

เจียงสื้อสื้อเปิดออกมาดูหนึ่งที จากนั้นหมุนตัวหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้อง

อาการของคุณแม่ยากจะดีขึ้นได้ การทรมานในครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะมีผลกระทบหรือไม่ เธอจำเป็นต้องไปถามหมอประจำตัวใหม่ของแม่เอง

โรงพยาบาลที่ลู่เจิงวางแผนไว้คือโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง สิ่งแวดล้อมดีมาก สงบเงียบมาก เหมาะกับการฟื้นฟูของคนไข้มาก

ท่าทีของบุคลากรทางแพทย์ที่สำคัญที่สุดล้วนเป็นมิตรมาก

“อาการของแม่คุณผมล้วนทำความเข้าใจอย่างชัดเจนแล้ว คุณโปรดวางใจ โรงพยาบาลกับผมล้วนจะใช้ความพยายามอย่างมากที่สุดมารักษาอาการของแม่คุณ”

หมอประจำตัวคือผู้ชายวัยกลางคนที่เป็นมิตรมาก

“ขอบคุณคุณหมอ”เจียงสื้อสื้อขอบพระคุณมาก

หมอยิ้มแล้วยิ้มอีกอย่างอ่อนโยน “นี่เป็นส่วนที่ผมควรทำ ไม่ต้องขอบคุณ”