ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 274

บทที่ 274 เขาดื่มเมาแล้ว

ในห้องใหญ่มาก มีอุปกรณ์สำหรับร้องเพลง

ทุกคนให้ความสนใจเป็นอย่างมาก หลังจากกินข้าวเสร็จ เริ่มดื่มเหล้าร้องเพลงอีก บรรยากาศก็ค่อนข้างคึกคัก

เจียงสื้อสื้อรู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย แต่เห็นทุกคนเล่นกันอย่างมีความสุขแบบนี้ ก็ไม่อยากบอกทุกคนว่าจะกลับบ้านกลัวจะทำลายอารมณ์ของทุกคน

ดังนั้นเธอลุกขึ้นแอบเดินออกจากห้อง เดินมาถึงโถงทางเดินสูบลมหายใจ

เดินไปถึงสุดทางมีหน้าต่างบานหนึ่ง เธอเดินไป

ในเวลานี้ มีประตูห้องหนึ่งเปิดออก พนักงานผลักรถเข็นอาหารออกมา เจียงสื้อสื้อเดินพอมาพอดี ฝ่ายตรงข้ามไม่สังเกต รถเข็นอาหารเลยชนกระแทกไม่ทันตั้งตัว

เจียงสื้อสื้อโดนราดทั้งตัว

ทำไมถึงซวยขนาดนี้？

โชคดีที่บนรถเข็นอาหารไม่มีอาหารร้อน มีแต่เศษเหลืออาหารและน้ำปรุงรส

เธอมองซุปที่ราดบนเสื้อผ้าของตัวเองอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ！”

พนักงานขอโทษไม่หยุด อยากเอาผ้าที่อยู่ในมือช่วยเธอเช็ดให้สะอาด

“ไม่เป็นไรค่ะ”แม้ว่าเจียงสื้อสื้อจะรู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่ก็รู้ว่าพนักงานเสิร์ฟไม่ได้ตั้งใจ หยุดมือของเธอ ยิ้มและพูดว่า ：“ฉันไปทำความสะอาดในห้องน้ำก็พอแล้ว”

“ขอโทษค่ะ”พนักงานมองเธอด้วยความขอบคุณและขอโทษ

เจียงสื้อสื้อยิ้ม ไม่พูดอะไรอีก หันหลังและก้าวไปทางห้องน้ำ

ห้องน้ำตั้งอยู่ที่มุมสุดอีกด้านของทางเดินทาง ด้านซ้ายคือห้องน้ำสำหรับผู้ชาย ทางด้านขวาเป็นห้องน้ำของผู้หญิง ด้านนอกมีเก้านั่งให้แขกสำหรับพักผ่อน และไฟสลัวเบาๆ

ตอนเจียงสื้อสื้อเดินไป ที่เก้าอี้มีคนชายคนหนึ่งนั่งอยู่ ก้มหน้า มองไม่เห็นหน้าของเขา

จู่ๆมีความรู้สึกคุ้นเคยที่อธิบายไม่ได้เข้ามา

แต่ผู้ชายคนนั้นอยู่เมืองจิ่น จะปรากฏตัวได้ที่นี่ได้ยังไง？

อาจเป็นเพราะตัวเองคิดถึงเขามากเกินไป……

ใจของเจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ไม่อาจบรรยาย เธอบีบฝ่ามือ เก็บสายตา เดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ

โชคดีที่โดนสาดไม่ใช่น้ำมัน ใช้น้ำล้างก็สะอาดแล้ว แต่เสื้อผ้าเปียก

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ในที่สุดคราวนี้ก็มีข้ออ้างที่จะออกไปก่อนเวลาแล้ว

ออกมาจากห้องน้ำ ก็ยังมองไปที่ผู้ชายคนนั้นโดยไม่รู้ตัว เขายังนั่งอยู่ตรงนั้น ท่าทางยังไม่เปลี่ยน

ไม่ใช่ว่านอนหลับแล้วมั้ง？

เจียงสื้อสื้อแอบคิด จากนั้นเดินผ่านตรงหน้าเขา

เพิ่งเดินได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆข้างหลังมีเสียง “ต้ง”ดังขึ้น

ทำให้เธอตกใจรีบหันไป เห็นแต่ผู้ชายคนนั้นไม่รู้ล้มลงไปกับพื้นได้ยังไง

แปลกจริงๆ หัวใจของเธอราวกับว่าโดนคนรัดไว้ รีบวิ่งไปดู “คุณคะ คุณ……”

“เป็นไรไหมคะ ” คำทั้งสี่คำยังคงหมุนวนอยู่ที่ปลายลิ้นยังไม่ทันพูดออกมา เจียงสื้อสื้อทั้งคนมึนไปหมด สายตาจ้องมองชายที่อยู่บนพื้นด้วยความตะลึง

ชายที่นอนอยู่บนพื้น ไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นจิ้นเฟิงเฉิน

……

สองเดือนเต็มๆ เขาก็ยังไม่มีข่าวของสื้อสื้อ

ลู่เจิงรู้สึกอะไรบางอย่าง ในเวลาสองเดือนนี้ ไม่เคยออกจากเมืองจิ่น

นี่ทำให้จิ้นเฟิงเฉินผิดหวังมาก

แต่เดิมคิดว่าสามารถหาข่าวของสื้อสื้อจากลู่เจิงได้ แต่สองเดือนผ่านไปแล้ว ก็ยังไม่พบอะไร

“พี่ เมืองหนานมีโปรเจคหนึ่ง พี่ไปคุยงานเองดีไหม”

หลายวันก่อน จิ้นเฟิงเหราเห็นเขาหดหู่ซึมเศร้าทุกวัน ทนดูต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ ก็เลยอยากให้เขาออกจากเมืองจิ่นไม่กี่วัน เปลี่ยนอารมณ์

เขาตอบตกลง

ความกระตือรือร้นของผู้ร่วมงาน บรรยากาศที่คึกคัก หรือความคิดถึงที่ไม่สามารถควบคุมได้ในใจของเขาได้ ทำให้เขาดื่มเหล้าลงท้องทีละแก้วทีละแก้ว

สุดท้าย เขาเมาแล้ว

ปฏิเสธการพยุงของคนอื่น เดินเสไปมาออกจากห้อง

“สื้อสื้อ……”

ในเวลานี้ จิ้นเฟิงเฉินลืมตาทั้งสองที่มึนเมา แม้ว่าคนตรงหน้าจะเป็นภาพซ้อนและมองเห็นไม่ชัด แต่เขาก็ยังคงเรียกชื่อคนที่คิดถึงเป็นเวลานาน

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นในหู และความเศร้าโศกและความเสียใจก็พุ่งขึ้นในทันที เจียงสื้อสื้อหันกลับมาอย่างรวดเร็ว เม้มริมฝีปาก สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า: “คุณคะ ฉันไปเรียกคนมานะคะ”

“สื้อสื้อ ฉันคิดถึงเธอ คิดถึงเธอมาก……”

ข้างหลังพูดพึมพำ ทำให้หัวใจของเจียงสื้อสื้อบีบเป็นก้อน ดวงตาพร่ามัวทันที เท้าของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยตะกั่ว หนักจนไม่สามารถก้าวออกไปได้